ငယ္ငယ္တုန္းက ပန္းရိုင္းေလး......
ခုဘယ္မွာမ်ားရွိေနမလဲ ေတာ့ မသိေတာ့ပါဘူးေလ...။
ကိုယ့္ထက္ တစ္ႏွစ္ႀကီးေပမယ့္... ကိုယ့္ထက္ 2 တန္းငယ္သူ.... ကိုယ္ 8 တန္း ၊ သူ 6 တန္း ႏွစ္မွာေပ့ါ...။
ညေန ေက်ာင္းဆင္းခ်ိန္.... စက္ဘီးထားတဲ့ေနရာမွာ ေက်ာင္းသား ေက်ာင္းသူေတြ အလုအယက္ စက္ဘီး ထုတ္ေနၾကရင္....ကိုယ္ ၊ လိႈင္ နဲ႕ ၊ ခိုင္ တို႕က အဲ့လုိ လူရႈပ္ရင္ မထုတ္တတ္လုိ႕ လူနဲနဲရွင္းေအာင္ ေစာင့္ၿပီးေတာ့ မွ အၿမဲ စက္ဘီးကို ထုတ္ တယ္ ..။
" ေမေဇး .... နင့္ စက္ဘီး ေရွ႕ျခင္းထဲမွာ... ဘာလဲ"
ကိုယ္နဲ႕ အစ္မ ႏွစ္၀မ္းကြဲလဲျဖစ္.. အတန္းေဖာ္ သူငယ္ခ်င္းလဲ ျဖစ္တဲ့ ခိုင္ ရဲ႕ အေမးကုိ ၾကားမွ....စက္ဘီး ေနာက္ကယ္ရီယာခုံမွာ လြယ္အိတ္ကို ႀကိဳးနဲ႕တုတ္ရင္း... ေရွ႕ျခင္းထဲကို ၾကည့္လုိက္ေတာ့....ပလစ္စတစ္ အၾကည္ ေလး နဲ႕ ပတ္ထားတဲ့ ... ႏွင္းဆီပန္းငံု ေလး...။
(ခိုင္ နဲ႕ လႈိင္ တုိ႕က ကိုယ့္နာမည္ ေမဇင္ေအး ကို အျမန္ေခၚရင္း.. ေမေဇး ပဲ ေခၚေနၾက )
" ႏွင္းဆီပန္းငံု ေလးေတာ့္"
ေျပာရင္း.... ေဘး ကုိ ေ၀့ ၾကည့္လုိက္ေတာ့.... ေက်ာင္းေရွ႕ ေညာင္ပင္ႀကီး ေအာက္မွာ စက္ဘီး ေပၚကေန ေျခဖ်ားေလး ေထာက္ၿပီး ရပ္ၾကည့္ေနတဲ့ .... ေက်ာ္....။
ေက်ာ္.... ေက်ာ္ဆိုတာ လူဆိုးေလး ပါ...။ မဲနက္ေနတဲ့ မ်က္ေတာင္ေမြးရွည္ရွည္ ေကာ့ေကာ့ေတြ ရံထားတဲ့ သူ႕မ်က္လုံးက ေယာက်ၤားေလး တန္မယ့္ ၀ိုင္းစက္ၾကည္လင္ေနတာ...၊ မ်က္ခုံးေမြး ကလဲ ထူၿပီး မဲခဲေနလုိ႕ အဲ့ဒီမ်က္လုံး နဲ႕ မ်က္ခုံး ေလး ေၾကာင့္ပဲ.... မိန္းကေလး ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား ရဲ႕ အာရုံကို ယူထားတယ္..။ ၿပီးေတာ့ အတန္းထဲမွာ ဆုိးတယ္လုိ႕ နာမည္ႀကီးေပမယ့္.... အဲ့ဒီခ်စ္စရာ ေမြးရာပါ အက်ိဳးေပးေကာင္းတဲ့ ရုပ္ရည္ေလး နဲ႕ စကားသံ ခ်ိဳခ်ိဳေလး ေတြေၾကာင့္ ဆရာမ ေတြရဲ႕ အခ်စ္တုံးေလးလုိ႕လဲ ကိုယ္ ၾကားဖူးထားတယ္ေလ...။
ကိုယ္ဟာ.... 8 တန္း ေက်ာင္းသူ ျဖစ္တဲ့အထိ ... ခႏၵာကိုယ္ ေသးေသးညွက္ညွက္ေလး နဲ႕ အတန္းတူေတြ ၾကားမွာ အသက္ကလဲ သူမ်ားထက္ 1 ႏွစ္အၿမဲ ငယ္လုိ႕ (၅ ႏွစ္မျပည့္ေသးပဲ ေက်ာင္းေနလုိ႕ ပါ) ... သူငယ္ခ်င္းေတြကလဲ လူရာသြင္း မဆက္ဆံ အျမဲ ကေလး လုိ အထင္ခံေနရသူပါ...။
ဒါေပမယ့္ ေက်ာ့္ ရဲ႕ က အဲ့ဒီလုိ ရပ္ၾကည့္ ေနတဲ့ အၾကည့္ကို ခံလုိက္ရတဲ့ အခါမွာ..... ဘာမွန္းမသိတဲ့ ခံစားမႈနဲ႕ ထူပူၿပီး... အဲ့ဒီေန႕ က စက္ဘီးစီး ကြ်မ္းတဲ့ ကုိယ္ စက္ဘီး ေမွာက္ခဲ့တယ္.....။
ေန႕စဥ္ ေန႕တုိင္း လာလာ ထည့္ထားတတ္တဲ့ ႏွင္းဆီပန္းငုံ ေလးေတြေၾကာင့္.... ကေလး လုိအၿမဲ ခုန္ေပါက္ ေဆာ့ကစား ခ်င္တဲ့စိတ္ပဲ ရွိခဲ့တဲ့ ကိုယ္...ေက်ာ့္ မ်က္လုံးထဲမွာ လွတယ္လုိ႕ ျမင္ေစခ်င္ခဲ့တယ္ ။
ေနာက္ပုိင္း ေက်ာင္းက အျပန္ေတြမွာ သူငယ္ခ်င္း နွစ္ေယာက္အျမဲ ရံၿပီး ျပန္ေနရက္ နဲ႕ သူ ဘယ္အခ်ိန္မ်ား ကုိယ့္ အနားကိုေရာက္လာခဲ့မလဲ ေမွ်ာ္လင့္လာ.. ထင္တဲ့အတုိင္း... ကိုယ့္ ရဲ႕ သူငယ္ခ်င္း နွစ္ေယာက္ ရဲ႕ ရန္ေတြ႕သံေတြကို သူ မမႈပဲ ကိုယ့္ နားကို သူအေရာက္လာခဲ့တယ္...။ ကေလး ဘ၀ ရင္ခုန္တတ္စ မွာ အဲ့လုိ ခပ္ေခ်ာေခ်ာ အေျပာခ်ိဳခ်ိဳ ေကာင္ေလး တစ္ေယာက္ရဲ႕ ကိုယ့္ကို အေရးေပး မႈေတြဟာ... ကိုယ့္ အတြက္ေတာ့ တကယ့္ကို ေက်နပ္ၾကည္ႏႈးစရာ ေပ့ါ။
" ေမေဇး.. အဲ့ဒီေကာင္ နင့္ကို တကယ္ႀကိဳက္တယ္လို႕ ထင္မေနနဲ႕....နင္ ဘာမွ ဘုမသိ ဘမသိနဲ႕ မုိ႕နင့္ကိုလုိက္တာ" တဲ့...
ခိုင့္ စကား... ။ ခုိင္ နဲ႕ လႈိင္ တုိ႕က ကုိယ့္ ကို သူ နဲ႕ ခ်စ္သူေတြ ျဖစ္သြားမွာကို အရမ္း စိုးရိမ္ ေနၾကတယ္.. ဒါေပမယ့္ ကိုယ္လဲ ေလ... ရင္ခုန္ေက်နပ္ တာက လြဲလုိ႕ 8 တန္းေက်ာင္း သူေလးဘ၀ နဲ႕ ရီးစားထားဖုိ႕ေတာ့ စိတ္ကူး ထဲမွာ ေတာင္ မရွိခဲ့ပါဘူး...။
ေနာက္ တစ္ခ်က္ သူ အရမ္းဆိုးတယ္ တဲ့....။ စာလဲမေတာ္ ၊ အားကစားလဲ မထူးခြ်န္... ဒီၾကားထဲ အရက္ကေလး ၊ ေဆးလိပ္ေလး လဲ ခိုးေသာက္တတ္ေနၿပီတဲ့...။ မိဘ ပိုက္ဆံ ရွိတဲ့ အငယ္ဆုံးသားေလး ၊၀ိုင္းၿပီး အလိုလုိ္က္ထားေတာ့ ပ်က္စီးေနတဲ့ မိဘ က မဆုံးမ တဲ့ ကေလး တဲ့...။
ကိုယ္ေလ ရင္ခုန္တတ္စ ကေန စၿပီးေတာ့ သူ တစ္ေယာက္သာ...အိမ္မက္မင္းသားပါ....။ ဒါေပမယ့္ သူ သိပ္ဆိုးတယ္ ဆုိတာကိုလဲ ေၾကာက္တယ္..။ ငါ နဲ႕ ႀကိဳက္ၿပီးေတာ့မွ ငါ ျပဳျပင္မယ္ဆုိတဲ့ စကားမ်ိဳး ေျပာတတ္တဲ့ အရဲစြန္႕ရဲတဲ့ မိန္ကေလးမ်ိဳး ထဲမွာလဲ ကိုယ္မပါဘူး...။
သူကေတာ့ ဇြဲေကာင္းတုန္းပါပဲ...။ ကိုယ္ 8 တန္း နွစ္ကေတာ့ ... ငါ ငယ္ေသးတယ္... ပညာေရးကလြဲၿပီး က်န္တာ စိတ္မ၀င္စားခ်င္ေသးဘူး ဆိုလုိ႕... အေျဖထပ္မေတာင္းေပမယ့္... ပန္းေလးေတြ ကေတာ့ ေန႕စဥ္ မျပတ္ ကုိယ္ လက္ခံ ရရွိေနဆဲပါပဲ..။
မွတ္မွတ္ရရ ကိုယ့္ 10 တန္း ေအာင္စာရင္းကို သူသြားၾကည့္ေပးတာပါ...။ 10 တန္းေအာင္ေတာ့ အေျဖ ထပ္ေတာင္းပါတယ္...။ ကိုယ္ သူ႕ကို စိတ္၀င္စားတယ္ ၊ ဆုိတာကို ကိုယ့္အမူအယာေတြကို မထိန္းခ်ဳပ္တတ္လုိ႕ သူလဲ သိေနခဲ့ပါတယ္....ဒါေပမယ့္ ကိုယ္ ပါးစပ္ က ထုတ္မေျပာမခ်င္း တရားမွ မ၀င္တာပဲ..။
" ငါ ေက်ာင္းေတြ ဆက္တတ္ရဦးမယ္....နင္ လဲ လိမၼာပါ ေက်ာ္ရယ္...ေနာ္"
ေခါင္း ငိုက္စိုက္ က်သြားတဲ့ သူ႕ ကို မျမင္ရက္ဘူး... ဒါေပမယ့္ ဒီလုိ လူမ်ိဳး ကုိ လက္တြဲေဖာ္ အျဖစ္ တြဲဖုိ႕ ကို္ယ္ သတၱိမရွိဘူး..။
ဒီလုိနဲ႕ ကိုယ္ ေက်ာင္းေတြ ဆက္တတ္ခဲ့ရတယ္...။ ေက်ာင္းပိတ္လုိ႕ ရြာခဏျပန္တုိင္း... သူတုိ႕ အိမ္ေရွ႕က ျဖတ္ရင္ ခုိးၾကည့္ရတာလဲ အေမာပါပဲ....၊ ဆိုင္ကယ္သံ ၾကားတုိင္း သူမ်ားလားလုိ႕ ေစာင့္ၾကည့္ရတာလဲ မရုိးႏုိင္ပါဘူး။ ကိုယ္ သူ႕ကို ေမ့လုိ႕ မရေသးဘူးေလ...။ ကိုယ္ ျပန္ေရာက္တာ ၾကားတာနဲ႕ သူလဲ အိမ္ေရွ႕မွာ ဂီတာလာတီးေတာ့တာပါပဲ...။ ဂီတာ လာတီးေနတဲ့ အိမ္ေရွ႕ ကခုံတန္းေလးေပၚက လက္ခနဲ ရဲခနဲ ျဖစ္သြားတတ္တာက သူ႕ ေဆးလိပ္မီးေလးပါ...။
အဲ့ဒီ ေဆးလိပ္မီး ရဲရဲေလးကို အိမ္ထဲက အေမွာင္ေလး ကေန ခိုးၾကည့္ေနတဲ့ ကိုယ့္ အျဖစ္ကို သူေတာ့ သိမွာ မဟုတ္ပါဘူး ကြယ္..။ သူ မျပန္မခ်င္း အဲ့ဒီ ေဆးလိပ္မီး ရဲရဲ ေလးကိုပဲ မမွိတ္မသုန္ၾကည့္ၿပီး.... သူ ဘယ္ေတာ့ ့မ်ားမွ လိမၼာလာမွာလဲ ဆိုၿပီး ေၾကကြဲ၊ ဆုိ႕နင့္ ေနတဲ့ ကိုယ့္ အျဖစ္ကုိလဲ သူ သိခဲ့မွာ မဟုတ္ပါဘူး..။
ေနာက္ေန႕ ကိုယ္ ေက်ာင္းတတ္ဖုိ႕ ၿမိဳ႕ျပန္သြားရေတာ့မယ္ဆိုေတာ့.... ကို္ယ့္ အိမ္ေရွ႕ကေန ဆိုင္ကယ္ နဲ႕ ...အေခါက္ေပါင္း မ်ားစြာ ျဖတ္သြားေနတဲ့ သူ႕ကို ကိုယ္လဲ စကားအရမ္းနဲ႕ကို ေျပာခ်င္လုိ႕ အိမ္ေရွ႕ ထြက္လာခဲ့တယ္....။
ကိုယ့္ ကုိျမင္တာနဲ႕ ဆိုင္ကယ္ကို ရပ္ၿပီး... စိုက္ၾကည့္ေနတာ ... ကိုယ္ အသက္ရႈေတာင္ မွားပါရဲ႕ .... မင္းကိုလဲ ကိုယ္ သိပ္လြမ္းေနတယ္လုိ႕ .... ေျပာလုိက္ခ်င္တယ္...ဒါေပမယ့္ ေျပာလုိ႕ မျဖစ္ဘူးေလ.. ကိုယ္ သူ႕ကို ျပဳျပင္ ႏိုင္မယ္လုိ႕ မေမွ်ာ္လင့္ရဲဘူး...။
"လိမၼာရဲ႕လား..ေက်ာ္ ၊ 10 တန္း က်တယ္ဆုိ...၊ ဘာလုိ႕ စာမႀကိဳးစား သလဲ ဟင္"
"ဇင္ေလး....နင္ ငါ့ကို ခ်စ္တယ္ ေျပာပါလား ကြာ...။ ငါ 10 တန္းေအာင္ ေအာင္ေျဖျပမယ္..၊ နင္မႀကိဳက္တာေတြလဲ ဘာမွ မလုပ္ေတာ့ဘူး...ေနာက္ၿပီး"
စကားကုိ ဆက္မေျပာပဲ ကိုယ့္ကို ပဲ အၾကာႀကီး စိုက္ၾကည့္ေနတာေၾကာင့္
"ေျပာေလ"
" ငါ့ လက္ရွိ ရီးစားေတြကိုလဲ ျဖတ္ပစ္ပါ့မယ္"
ဘုရား၊ ဘုရား.... သူ႕ လက္ရွိ ရီးစားေတြတဲ့... ဒါဆို သူ၊ သူ ရီးစားေတာင္ ထားေနၿပီေပါ့...ေနာက္ၿပီး ရီးစားေတြ တဲ့ တစ္ေယာက္ မကဘူးေပါ့.... ကိုယ္မဟုတ္တဲ့ တစ္ျခား တစ္ေယာက္ေတြကို သူ ခ်စ္တယ္ေျပာ ေနၿပီးေပါ့ ေနာ္.။
ကိုယ္ တကယ့္ကို ေၾကကြဲ ခဲ့ရပါတယ္....ကိုယ္ကေတာ့ သူ တစ္ေန႕ လိမၼာႏုိးနဲ႕ ေစာင့္ေနလုိက္ရတာ... ရက္စက္လိုက္တာ... မထင္ခဲ့ပါဘူး ကြယ္..။
အဲ့ဒီေန႕မွာပဲ ...ကုိယ္ သူ႕ကို ဘယ္ေတာ့မွာ ခ်စ္မွာ မဟုတ္တဲ့ အေၾကာင္းေျပာၿပီး... အိမ္ထဲျပန္၀င္လာခဲ့တယ္ ။ ေနာက္ဆုံးပါပဲ...သူ႕ကို အဲ့ဒီေန႕ ကိုယ္ခ်စ္ရတဲ့ ေကာင္ေလး ေခ်ာေခ်ာေလး အျဖစ္ျမင္ရတာ ေနာက္ဆုံးပါပဲ..။
ေနာက္ ေက်ာင္းၿပီးေတာ့ ကိုယ္လဲ ရန္ကုန္မွာ သင္တုန္းေတြဆက္တတ္၊ အလုပ္ထဲေရာက္နဲ႕... (3) ႏွစ္ေလာက္ အဆက္အသြယ္ ျပတ္သြားခဲ့တယ္..။ ကိုယ္ က တမင္ မစုံစမ္းေတာ့တာပါ... မခ်စ္သင့္တဲ့ ေကာင္ေလး ကို ေမ့ပစ္ ခ်င္တယ္ေလ.. ။
" ေမဇင္ ေရ.... ဖုန္းလာေနတယ္"
"ဟုတ္.........လာၿပီ..မမ"
ထူးထူးျခားျခား .... ရုံးကုိ ဖုန္းလာတယ္..။ ထူးျခားတယ္ ဆိုတာက ရုံး ကဖုန္းနံပါတ္ကို ကိုယ့္ မိသားစု ကလြဲၿပီး အျပင္လူ မသိဘူးေလ... ။ အိမ္က ကိုယ့္ ရဲ႕ အစ္မ ကလဲ မေန႕ညက မွ ရန္ကုန္ကုိ တတ္လာၿပီး ကိုယ့္ အေဆာင္ကိုေရာက္ေနတာ... အိမ္က လဲ ဆက္စရာ အေၾကာင္းမရွိဘူး..။ ဇေ၀ ဇ၀ါ နဲ႕ ဖုန္းကို ကိုင္လုိက္ေတာ့
"ေမေဇး....နင္ သိၿပီးၿပီလား..."
"ဟယ္ ... လႈိင္... ဘယ္သူမ်ားလဲလုိ႕...ဘာလဲ မသိဘူး"
"ေက်ာ္ေလ..... နင္တုိ႕ ရန္ကုန္က အကယ္ဒမီ ဆိုလား ဘာဆိုလား မသိဘူး အဲ့ဒီ ေဆးခန္းမွာ တတ္ေနရတယ္ တဲ့ အေျခအေန မေကာင္းဘူး တဲ့... အဲ့ဒါ နင္ မ်ားသိမလားလုိ႕"
" ဟဲ့....ဘာျဖစ္တာတဲ့လဲ...ဘာလဲ ... ငါမသိဘူးေတာ့"
"အရက္ေတြ ေသာက္တာေလ...ငယ္ငယ္ေလး နဲ႕ အသည္း ကင္စာ ဆိုလား မသိဘူး... နင္ သြားၾကည့္လုိက္ဦးေလ.. သနားပါတယ္..။ ငါ အဲ့ဒါ နင့္ ကို ေျပာခ်င္လုိ႕ နင့္ ဖုန္းနံပါတ္ ကို နင္တုိ႕ အိမ္က တမင္ သြားေမးၿပီး ဆက္တာ "
ေနာက္ထပ္ လႈိင္ ေျပာတဲ့ စကားေတြ လဲ မၾကားမိေတာ့ပါဘူး...။ အရက္ေတြ ေသာက္တာေလ ငယ္ငယ္ေလးနဲ႕ အသည္းကင္စာ ဆုိတာပဲ ၾကားေနမိပါေတာ့တယ္..။
ဒါနဲ႕ပဲ အကယ္ဒမီ ေဆးခန္း ရဲ႕ ဖုန္းနံပါတ္ကို စုံစမ္းၿပီး...သူ အဲ့ဒီမွာ တတ္ေနတာ ဟုတ္မဟုတ္ ၊ အခန္းနံပါတ္ေတြ ေမးၿပီး အေဆာင္မွာ ခဏ ေရာက္ေနတဲ့ အစ္မ ကို အေဖာ္ေခၚၿပီး ညတြင္းခ်င္းပဲ သူ႕ ဆီကို ေရာက္သြားခဲ့ပါတယ္..။
မျမင္ရက္စရာ......မ်က္တြင္း ေဟာက္ ၾကား မ်က္လုံး ၀ိုင္း၀ုိင္းေလး ေတြကျပဴးထြက္ေနတယ္..၊ လက္ေမာင္း ေလးေတြနဲ႕ လက္ေခ်ာင္းေလး ေတြက အရိုးေပၚအေရတင္ ျဖစ္ေနေပမယ့္.... ဗိုက္ႀကီးက အဆမတန္ ႀကီးေနလုိက္တာ...။ ေပါင္နဲ႕ ေျခေထာက္ေတြကလဲ ေဖာ္ေရာင္ၿပီး အႀကီးႀကီး ေတြ ျဖစ္ေနတယ္..
ကိုယ္ ေလ... ကိုယ့္ မ်က္လုံး ကိုယ္ မယုံႏိုင္ေအာင္ ပါပဲ.... ကိုယ္ခ်စ္ခဲ့ရတဲ့...အင္မတန္ ခ်စ္စရာ ေကာင္းတဲ့ ေကာင္ေလး တစ္ေယာက္လား ၊ ဟုတ္ေရာ ဟုတ္ရဲ႕လား... ။ အဲ့ဒီ အခ်ိန္မွာ ကိုယ္ ခ်စ္တယ္လုိ႕ ထင္ခဲ့တဲ့ ေကာင္ေလး နားကို ကုိယ္ မသြားရဲဘူး ၊ ေၾကာက္လုိ႕....။ သူ႕ အေမ နဲ႕ စကားေျပာေနတဲ့ ကိုယ့္ အသံကို ၾကားေတာ့ ... ေခါင္း က မလႈပ္ရွားႏုိင္ တဲ့ သူဟာ... မ်က္လုံး ေလးနဲ႕ ကိုယ့္ ကိုလုိက္ရွာ ေနလုိ႕.... သူ႕ နားမွာ အားေပးစကားေတြ ေျပာေနတဲ့ ကိုယ့္ အစ္မ က...ကိုယ့္ကုိ လွမ္းေခၚပါတယ္...။
မရဲ တရဲ နဲ႕ သူအနား ကပ္သြားတဲ့ ကိုယ့္ကို ၾကည့္ၿပီး.... သူ႕ လက္ေခ်ာင္းေလးေတြ လႈပ္ေနပါတယ္..။ အစ္မ က အလိုက္သိၿပီး သူ႕ လက္ဖ၀ါး ေလးကို ကိုယ္ ့လက္ထဲ လာထည့္ေတာ့မွ ကိုယ္လဲ သူ႕လက္ေလးကို ဆုတ္ေထြးေပးၿပီး မ်က္ရည္ေတြ ၀ိုင္းလာတဲ့ သူမ်က္ႏွာေလးကို ၾကည့္ၿပီး...ငိုခ်င္လုိက္တာ...။ ဘုရား၊ တရား ကို အားရုံျပဳ၊ မေမ့ဖုိ႕ ေျပာရင္း... ကုိယ္ သူ႕ေရွ႕မွာ ငုိမိမွာ စိုးလုိ႕ ျမန္ျမန္ ျပန္လာခဲ့ရပါတယ္....။
တစ္ညလုံးလဲ အိပ္လုိ႕ မေပ်ာ္ခဲ့တဲ့ ညပါပဲ.... ေနာက္ေန႕ က်ေတာ့ ဖုန္းလာပါတယ္... သူ ညက ဆုံးသြားၿပီတဲ့..။ မင္း ကိုယ့္ကုိမ်ား ေစာင့္ေနခဲ့သလား ေက်ာ္ရယ္...။ ကုိယ္ အရမ္းနဲ႕ကို ခံစားရပါတယ္ ေက်နပ္ပါေတာ့..။
(3) ႏွစ္ေလာက္ လုံး၀ မေတြ႕ရတဲ့ အခ်ိန္ အတြင္းမွာ ကိုယ္ မင္းကို ေမ့သင့္ သေလာက္ေမ့ ေနၿပီ ေကာင္ေလး ရယ္..။ ခုေတာ့ မင္းဆုံးခါ နီး အခ်ိန္ေလး မွာေတာ့ ကုိယ့္ တုိ႕ ျပန္ေတြ႕ခြင့္ ရခဲ့ပါရဲ႕...။ ဒါေပမယ့္ ေကာင္ေလး ရယ္ အေဟာင္းေတြ အသစ္ျဖစ္.... လုံး၀ ကို ျပန္မဆုံႏုိင္တဲ့ ေနရာ ကို မင္း အရင္ ထြက္ခြာသြားခဲ့တယ္ေနာ္...။ ခုဆုိ ကိုယ္ ရြာျပန္ရင္ မင္း ေနခဲ့တဲ့ အိမ္ေလး ကိုခုိးမၾကည့္ရဲေတာ့ဘူး...၊ ဆိုင္ကယ္ သံၾကားရင္ မင္းမ်ားလား လို႕ မေမွ်ာ္လင့္ရဲေတာ့ဘူး.....။ အိမ္ေရွ႕က ခုံတန္းေလးမွာလဲ ေဆးလိပ္မီး ရဲရဲ ေလးကို ေတြ႕ရမလား လုိ႕ .........
ပန္းရိုင္းေလး ေရ.... ခုေတာ့ မင္းဘယ္ေရာက္ ေနၿပီလဲ ကြယ္..........ေအးခ်မ္းတဲ့ ဘုံဘ၀ တစ္ေနရာမွာ လိမ္လိမ္မာမာေလး ရွိေနပါေစ ေကာင္ေလး ရယ္...။
ကိုရြာသား tag ထားတဲ့ ပိုစ့္ေလးပါ..။ ကိုရြာသားေရ... ေရးခ်င္တာေလးေတြကို ေရးတတ္သေလာက္ ေရးေပးထားတယ္ေနာ္..။
လြန္ခဲ့ေသာ (3) ႏွစ္ခန္႕က ေၾကြလြင့္သြားေသာ ကိုယ့္ ရဲ႕ ပန္းရိုင္းေလး သုိ႕ အမွတ္တရ...။