........ငယ္ငယ္တုန္းက ပန္းရိုင္းေလး........

ငယ္ငယ္တုန္းက ပန္းရိုင္းေလး......

ခုဘယ္မွာမ်ားရွိေနမလဲ ေတာ့ မသိေတာ့ပါဘူးေလ...။

ကိုယ့္ထက္ တစ္ႏွစ္ႀကီးေပမယ့္... ကိုယ့္ထက္ 2 တန္းငယ္သူ.... ကိုယ္ 8 တန္း ၊ သူ 6 တန္း ႏွစ္မွာေပ့ါ...။

ညေန ေက်ာင္းဆင္းခ်ိန္.... စက္ဘီးထားတဲ့ေနရာမွာ ေက်ာင္းသား ေက်ာင္းသူေတြ အလုအယက္ စက္ဘီး ထုတ္ေနၾကရင္....ကိုယ္ ၊ လိႈင္ နဲ႕ ၊ ခိုင္ တို႕က အဲ့လုိ လူရႈပ္ရင္ မထုတ္တတ္လုိ႕ လူနဲနဲရွင္းေအာင္ ေစာင့္ၿပီးေတာ့ မွ အၿမဲ စက္ဘီးကို ထုတ္ တယ္ ..။

" ေမေဇး .... နင့္ စက္ဘီး ေရွ႕ျခင္းထဲမွာ... ဘာလဲ"

ကိုယ္နဲ႕ အစ္မ ႏွစ္၀မ္းကြဲလဲျဖစ္.. အတန္းေဖာ္ သူငယ္ခ်င္းလဲ ျဖစ္တဲ့ ခိုင္ ရဲ႕ အေမးကုိ ၾကားမွ....စက္ဘီး ေနာက္ကယ္ရီယာခုံမွာ လြယ္အိတ္ကို ႀကိဳးနဲ႕တုတ္ရင္း... ေရွ႕ျခင္းထဲကို ၾကည့္လုိက္ေတာ့....ပလစ္စတစ္ အၾကည္ ေလး နဲ႕ ပတ္ထားတဲ့ ... ႏွင္းဆီပန္းငံု ေလး...။

(ခိုင္ နဲ႕ လႈိင္ တုိ႕က ကိုယ့္နာမည္ ေမဇင္ေအး ကို အျမန္ေခၚရင္း.. ေမေဇး ပဲ ေခၚေနၾက )

" ႏွင္းဆီပန္းငံု ေလးေတာ့္"

ေျပာရင္း.... ေဘး ကုိ ေ၀့ ၾကည့္လုိက္ေတာ့.... ေက်ာင္းေရွ႕ ေညာင္ပင္ႀကီး ေအာက္မွာ စက္ဘီး ေပၚကေန ေျခဖ်ားေလး ေထာက္ၿပီး ရပ္ၾကည့္ေနတဲ့ .... ေက်ာ္....။

ေက်ာ္.... ေက်ာ္ဆိုတာ လူဆိုးေလး ပါ...။ မဲနက္ေနတဲ့ မ်က္ေတာင္ေမြးရွည္ရွည္ ေကာ့ေကာ့ေတြ ရံထားတဲ့ သူ႕မ်က္လုံးက ေယာက်ၤားေလး တန္မယ့္ ၀ိုင္းစက္ၾကည္လင္ေနတာ...၊ မ်က္ခုံးေမြး ကလဲ ထူၿပီး မဲခဲေနလုိ႕ အဲ့ဒီမ်က္လုံး နဲ႕ မ်က္ခုံး ေလး ေၾကာင့္ပဲ.... မိန္းကေလး ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား ရဲ႕ အာရုံကို ယူထားတယ္..။ ၿပီးေတာ့ အတန္းထဲမွာ ဆုိးတယ္လုိ႕ နာမည္ႀကီးေပမယ့္.... အဲ့ဒီခ်စ္စရာ ေမြးရာပါ အက်ိဳးေပးေကာင္းတဲ့ ရုပ္ရည္ေလး နဲ႕ စကားသံ ခ်ိဳခ်ိဳေလး ေတြေၾကာင့္ ဆရာမ ေတြရဲ႕ အခ်စ္တုံးေလးလုိ႕လဲ ကိုယ္ ၾကားဖူးထားတယ္ေလ...။

ကိုယ္ဟာ.... 8 တန္း ေက်ာင္းသူ ျဖစ္တဲ့အထိ ... ခႏၵာကိုယ္ ေသးေသးညွက္ညွက္ေလး နဲ႕ အတန္းတူေတြ ၾကားမွာ အသက္ကလဲ သူမ်ားထက္ 1 ႏွစ္အၿမဲ ငယ္လုိ႕ (၅ ႏွစ္မျပည့္ေသးပဲ ေက်ာင္းေနလုိ႕ ပါ) ... သူငယ္ခ်င္းေတြကလဲ လူရာသြင္း မဆက္ဆံ အျမဲ ကေလး လုိ အထင္ခံေနရသူပါ...။

ဒါေပမယ့္ ေက်ာ့္ ရဲ႕ က အဲ့ဒီလုိ ရပ္ၾကည့္ ေနတဲ့ အၾကည့္ကို ခံလုိက္ရတဲ့ အခါမွာ..... ဘာမွန္းမသိတဲ့ ခံစားမႈနဲ႕ ထူပူၿပီး... အဲ့ဒီေန႕ က စက္ဘီးစီး ကြ်မ္းတဲ့ ကုိယ္ စက္ဘီး ေမွာက္ခဲ့တယ္.....။

ေန႕စဥ္ ေန႕တုိင္း လာလာ ထည့္ထားတတ္တဲ့ ႏွင္းဆီပန္းငုံ ေလးေတြေၾကာင့္.... ကေလး လုိအၿမဲ ခုန္ေပါက္ ေဆာ့ကစား ခ်င္တဲ့စိတ္ပဲ ရွိခဲ့တဲ့ ကိုယ္...ေက်ာ့္ မ်က္လုံးထဲမွာ လွတယ္လုိ႕ ျမင္ေစခ်င္ခဲ့တယ္ ။

ေနာက္ပုိင္း ေက်ာင္းက အျပန္ေတြမွာ သူငယ္ခ်င္း နွစ္ေယာက္အျမဲ ရံၿပီး ျပန္ေနရက္ နဲ႕ သူ ဘယ္အခ်ိန္မ်ား ကုိယ့္ အနားကိုေရာက္လာခဲ့မလဲ ေမွ်ာ္လင့္လာ.. ထင္တဲ့အတုိင္း... ကိုယ့္ ရဲ႕ သူငယ္ခ်င္း နွစ္ေယာက္ ရဲ႕ ရန္ေတြ႕သံေတြကို သူ မမႈပဲ ကိုယ့္ နားကို သူအေရာက္လာခဲ့တယ္...။ ကေလး ဘ၀ ရင္ခုန္တတ္စ မွာ အဲ့လုိ ခပ္ေခ်ာေခ်ာ အေျပာခ်ိဳခ်ိဳ ေကာင္ေလး တစ္ေယာက္ရဲ႕ ကိုယ့္ကို အေရးေပး မႈေတြဟာ... ကိုယ့္ အတြက္ေတာ့ တကယ့္ကို ေက်နပ္ၾကည္ႏႈးစရာ ေပ့ါ။

" ေမေဇး.. အဲ့ဒီေကာင္ နင့္ကို တကယ္ႀကိဳက္တယ္လို႕ ထင္မေနနဲ႕....နင္ ဘာမွ ဘုမသိ ဘမသိနဲ႕ မုိ႕နင့္ကိုလုိက္တာ" တဲ့...

ခိုင့္ စကား... ။ ခုိင္ နဲ႕ လႈိင္ တုိ႕က ကုိယ့္ ကို သူ နဲ႕ ခ်စ္သူေတြ ျဖစ္သြားမွာကို အရမ္း စိုးရိမ္ ေနၾကတယ္.. ဒါေပမယ့္ ကိုယ္လဲ ေလ... ရင္ခုန္ေက်နပ္ တာက လြဲလုိ႕ 8 တန္းေက်ာင္း သူေလးဘ၀ နဲ႕ ရီးစားထားဖုိ႕ေတာ့ စိတ္ကူး ထဲမွာ ေတာင္ မရွိခဲ့ပါဘူး...။

ေနာက္ တစ္ခ်က္ သူ အရမ္းဆိုးတယ္ တဲ့....။ စာလဲမေတာ္ ၊ အားကစားလဲ မထူးခြ်န္... ဒီၾကားထဲ အရက္ကေလး ၊ ေဆးလိပ္ေလး လဲ ခိုးေသာက္တတ္ေနၿပီတဲ့...။ မိဘ ပိုက္ဆံ ရွိတဲ့ အငယ္ဆုံးသားေလး ၊၀ိုင္းၿပီး အလိုလုိ္က္ထားေတာ့ ပ်က္စီးေနတဲ့ မိဘ က မဆုံးမ တဲ့ ကေလး တဲ့...။

ကိုယ္ေလ ရင္ခုန္တတ္စ ကေန စၿပီးေတာ့ သူ တစ္ေယာက္သာ...အိမ္မက္မင္းသားပါ....။ ဒါေပမယ့္ သူ သိပ္ဆိုးတယ္ ဆုိတာကိုလဲ ေၾကာက္တယ္..။ ငါ နဲ႕ ႀကိဳက္ၿပီးေတာ့မွ ငါ ျပဳျပင္မယ္ဆုိတဲ့ စကားမ်ိဳး ေျပာတတ္တဲ့ အရဲစြန္႕ရဲတဲ့ မိန္ကေလးမ်ိဳး ထဲမွာလဲ ကိုယ္မပါဘူး...။

သူကေတာ့ ဇြဲေကာင္းတုန္းပါပဲ...။ ကိုယ္ 8 တန္း နွစ္ကေတာ့ ... ငါ ငယ္ေသးတယ္... ပညာေရးကလြဲၿပီး က်န္တာ စိတ္မ၀င္စားခ်င္ေသးဘူး ဆိုလုိ႕... အေျဖထပ္မေတာင္းေပမယ့္... ပန္းေလးေတြ ကေတာ့ ေန႕စဥ္ မျပတ္ ကုိယ္ လက္ခံ ရရွိေနဆဲပါပဲ..။

မွတ္မွတ္ရရ ကိုယ့္ 10 တန္း ေအာင္စာရင္းကို သူသြားၾကည့္ေပးတာပါ...။ 10 တန္းေအာင္ေတာ့ အေျဖ ထပ္ေတာင္းပါတယ္...။ ကိုယ္ သူ႕ကို စိတ္၀င္စားတယ္ ၊ ဆုိတာကို ကိုယ့္အမူအယာေတြကို မထိန္းခ်ဳပ္တတ္လုိ႕ သူလဲ သိေနခဲ့ပါတယ္....ဒါေပမယ့္ ကိုယ္ ပါးစပ္ က ထုတ္မေျပာမခ်င္း တရားမွ မ၀င္တာပဲ..။

" ငါ ေက်ာင္းေတြ ဆက္တတ္ရဦးမယ္....နင္ လဲ လိမၼာပါ ေက်ာ္ရယ္...ေနာ္"

ေခါင္း ငိုက္စိုက္ က်သြားတဲ့ သူ႕ ကို မျမင္ရက္ဘူး... ဒါေပမယ့္ ဒီလုိ လူမ်ိဳး ကုိ လက္တြဲေဖာ္ အျဖစ္ တြဲဖုိ႕ ကို္ယ္ သတၱိမရွိဘူး..။

ဒီလုိနဲ႕ ကိုယ္ ေက်ာင္းေတြ ဆက္တတ္ခဲ့ရတယ္...။ ေက်ာင္းပိတ္လုိ႕ ရြာခဏျပန္တုိင္း... သူတုိ႕ အိမ္ေရွ႕က ျဖတ္ရင္ ခုိးၾကည့္ရတာလဲ အေမာပါပဲ....၊ ဆိုင္ကယ္သံ ၾကားတုိင္း သူမ်ားလားလုိ႕ ေစာင့္ၾကည့္ရတာလဲ မရုိးႏုိင္ပါဘူး။ ကိုယ္ သူ႕ကို ေမ့လုိ႕ မရေသးဘူးေလ...။ ကိုယ္ ျပန္ေရာက္တာ ၾကားတာနဲ႕ သူလဲ အိမ္ေရွ႕မွာ ဂီတာလာတီးေတာ့တာပါပဲ...။ ဂီတာ လာတီးေနတဲ့ အိမ္ေရွ႕ ကခုံတန္းေလးေပၚက လက္ခနဲ ရဲခနဲ ျဖစ္သြားတတ္တာက သူ႕ ေဆးလိပ္မီးေလးပါ...။

အဲ့ဒီ ေဆးလိပ္မီး ရဲရဲေလးကို အိမ္ထဲက အေမွာင္ေလး ကေန ခိုးၾကည့္ေနတဲ့ ကိုယ့္ အျဖစ္ကို သူေတာ့ သိမွာ မဟုတ္ပါဘူး ကြယ္..။ သူ မျပန္မခ်င္း အဲ့ဒီ ေဆးလိပ္မီး ရဲရဲ ေလးကိုပဲ မမွိတ္မသုန္ၾကည့္ၿပီး.... သူ ဘယ္ေတာ့ ့မ်ားမွ လိမၼာလာမွာလဲ ဆိုၿပီး ေၾကကြဲ၊ ဆုိ႕နင့္ ေနတဲ့ ကိုယ့္ အျဖစ္ကုိလဲ သူ သိခဲ့မွာ မဟုတ္ပါဘူး..။

ေနာက္ေန႕ ကိုယ္ ေက်ာင္းတတ္ဖုိ႕ ၿမိဳ႕ျပန္သြားရေတာ့မယ္ဆိုေတာ့.... ကို္ယ့္ အိမ္ေရွ႕ကေန ဆိုင္ကယ္ နဲ႕ ...အေခါက္ေပါင္း မ်ားစြာ ျဖတ္သြားေနတဲ့ သူ႕ကို ကိုယ္လဲ စကားအရမ္းနဲ႕ကို ေျပာခ်င္လုိ႕ အိမ္ေရွ႕ ထြက္လာခဲ့တယ္....။

ကိုယ့္ ကုိျမင္တာနဲ႕ ဆိုင္ကယ္ကို ရပ္ၿပီး... စိုက္ၾကည့္ေနတာ ... ကိုယ္ အသက္ရႈေတာင္ မွားပါရဲ႕ .... မင္းကိုလဲ ကိုယ္ သိပ္လြမ္းေနတယ္လုိ႕ .... ေျပာလုိက္ခ်င္တယ္...ဒါေပမယ့္ ေျပာလုိ႕ မျဖစ္ဘူးေလ.. ကိုယ္ သူ႕ကို ျပဳျပင္ ႏိုင္မယ္လုိ႕ မေမွ်ာ္လင့္ရဲဘူး...။

"လိမၼာရဲ႕လား..ေက်ာ္ ၊ 10 တန္း က်တယ္ဆုိ...၊ ဘာလုိ႕ စာမႀကိဳးစား သလဲ ဟင္"

"ဇင္ေလး....နင္ ငါ့ကို ခ်စ္တယ္ ေျပာပါလား ကြာ...။ ငါ 10 တန္းေအာင္ ေအာင္ေျဖျပမယ္..၊ နင္မႀကိဳက္တာေတြလဲ ဘာမွ မလုပ္ေတာ့ဘူး...ေနာက္ၿပီး"

စကားကုိ ဆက္မေျပာပဲ ကိုယ့္ကို ပဲ အၾကာႀကီး စိုက္ၾကည့္ေနတာေၾကာင့္

"ေျပာေလ"

" ငါ့ လက္ရွိ ရီးစားေတြကိုလဲ ျဖတ္ပစ္ပါ့မယ္"

ဘုရား၊ ဘုရား.... သူ႕ လက္ရွိ ရီးစားေတြတဲ့... ဒါဆို သူ၊ သူ ရီးစားေတာင္ ထားေနၿပီေပါ့...ေနာက္ၿပီး ရီးစားေတြ တဲ့ တစ္ေယာက္ မကဘူးေပါ့.... ကိုယ္မဟုတ္တဲ့ တစ္ျခား တစ္ေယာက္ေတြကို သူ ခ်စ္တယ္ေျပာ ေနၿပီးေပါ့ ေနာ္.။

ကိုယ္ တကယ့္ကို ေၾကကြဲ ခဲ့ရပါတယ္....ကိုယ္ကေတာ့ သူ တစ္ေန႕ လိမၼာႏုိးနဲ႕ ေစာင့္ေနလုိက္ရတာ... ရက္စက္လိုက္တာ... မထင္ခဲ့ပါဘူး ကြယ္..။

အဲ့ဒီေန႕မွာပဲ ...ကုိယ္ သူ႕ကို ဘယ္ေတာ့မွာ ခ်စ္မွာ မဟုတ္တဲ့ အေၾကာင္းေျပာၿပီး... အိမ္ထဲျပန္၀င္လာခဲ့တယ္ ။ ေနာက္ဆုံးပါပဲ...သူ႕ကို အဲ့ဒီေန႕ ကိုယ္ခ်စ္ရတဲ့ ေကာင္ေလး ေခ်ာေခ်ာေလး အျဖစ္ျမင္ရတာ ေနာက္ဆုံးပါပဲ..။

ေနာက္ ေက်ာင္းၿပီးေတာ့ ကိုယ္လဲ ရန္ကုန္မွာ သင္တုန္းေတြဆက္တတ္၊ အလုပ္ထဲေရာက္နဲ႕... (3) ႏွစ္ေလာက္ အဆက္အသြယ္ ျပတ္သြားခဲ့တယ္..။ ကိုယ္ က တမင္ မစုံစမ္းေတာ့တာပါ... မခ်စ္သင့္တဲ့ ေကာင္ေလး ကို ေမ့ပစ္ ခ်င္တယ္ေလ.. ။

" ေမဇင္ ေရ.... ဖုန္းလာေနတယ္"

"ဟုတ္.........လာၿပီ..မမ"

ထူးထူးျခားျခား .... ရုံးကုိ ဖုန္းလာတယ္..။ ထူးျခားတယ္ ဆိုတာက ရုံး ကဖုန္းနံပါတ္ကို ကိုယ့္ မိသားစု ကလြဲၿပီး အျပင္လူ မသိဘူးေလ... ။ အိမ္က ကိုယ့္ ရဲ႕ အစ္မ ကလဲ မေန႕ညက မွ ရန္ကုန္ကုိ တတ္လာၿပီး ကိုယ့္ အေဆာင္ကိုေရာက္ေနတာ... အိမ္က လဲ ဆက္စရာ အေၾကာင္းမရွိဘူး..။ ဇေ၀ ဇ၀ါ နဲ႕ ဖုန္းကို ကိုင္လုိက္ေတာ့

"ေမေဇး....နင္ သိၿပီးၿပီလား..."

"ဟယ္ ... လႈိင္... ဘယ္သူမ်ားလဲလုိ႕...ဘာလဲ မသိဘူး"

"ေက်ာ္ေလ..... နင္တုိ႕ ရန္ကုန္က အကယ္ဒမီ ဆိုလား ဘာဆိုလား မသိဘူး အဲ့ဒီ ေဆးခန္းမွာ တတ္ေနရတယ္ တဲ့ အေျခအေန မေကာင္းဘူး တဲ့... အဲ့ဒါ နင္ မ်ားသိမလားလုိ႕"

" ဟဲ့....ဘာျဖစ္တာတဲ့လဲ...ဘာလဲ ... ငါမသိဘူးေတာ့"

"အရက္ေတြ ေသာက္တာေလ...ငယ္ငယ္ေလး နဲ႕ အသည္း ကင္စာ ဆိုလား မသိဘူး... နင္ သြားၾကည့္လုိက္ဦးေလ.. သနားပါတယ္..။ ငါ အဲ့ဒါ နင့္ ကို ေျပာခ်င္လုိ႕ နင့္ ဖုန္းနံပါတ္ ကို နင္တုိ႕ အိမ္က တမင္ သြားေမးၿပီး ဆက္တာ "

ေနာက္ထပ္ လႈိင္ ေျပာတဲ့ စကားေတြ လဲ မၾကားမိေတာ့ပါဘူး...။ အရက္ေတြ ေသာက္တာေလ ငယ္ငယ္ေလးနဲ႕ အသည္းကင္စာ ဆုိတာပဲ ၾကားေနမိပါေတာ့တယ္..။

ဒါနဲ႕ပဲ အကယ္ဒမီ ေဆးခန္း ရဲ႕ ဖုန္းနံပါတ္ကို စုံစမ္းၿပီး...သူ အဲ့ဒီမွာ တတ္ေနတာ ဟုတ္မဟုတ္ ၊ အခန္းနံပါတ္ေတြ ေမးၿပီး အေဆာင္မွာ ခဏ ေရာက္ေနတဲ့ အစ္မ ကို အေဖာ္ေခၚၿပီး ညတြင္းခ်င္းပဲ သူ႕ ဆီကို ေရာက္သြားခဲ့ပါတယ္..။

မျမင္ရက္စရာ......မ်က္တြင္း ေဟာက္ ၾကား မ်က္လုံး ၀ိုင္း၀ုိင္းေလး ေတြကျပဴးထြက္ေနတယ္..၊ လက္ေမာင္း ေလးေတြနဲ႕ လက္ေခ်ာင္းေလး ေတြက အရိုးေပၚအေရတင္ ျဖစ္ေနေပမယ့္.... ဗိုက္ႀကီးက အဆမတန္ ႀကီးေနလုိက္တာ...။ ေပါင္နဲ႕ ေျခေထာက္ေတြကလဲ ေဖာ္ေရာင္ၿပီး အႀကီးႀကီး ေတြ ျဖစ္ေနတယ္..

ကိုယ္ ေလ... ကိုယ့္ မ်က္လုံး ကိုယ္ မယုံႏိုင္ေအာင္ ပါပဲ.... ကိုယ္ခ်စ္ခဲ့ရတဲ့...အင္မတန္ ခ်စ္စရာ ေကာင္းတဲ့ ေကာင္ေလး တစ္ေယာက္လား ၊ ဟုတ္ေရာ ဟုတ္ရဲ႕လား... ။ အဲ့ဒီ အခ်ိန္မွာ ကိုယ္ ခ်စ္တယ္လုိ႕ ထင္ခဲ့တဲ့ ေကာင္ေလး နားကို ကုိယ္ မသြားရဲဘူး ၊ ေၾကာက္လုိ႕....။ သူ႕ အေမ နဲ႕ စကားေျပာေနတဲ့ ကိုယ့္ အသံကို ၾကားေတာ့ ... ေခါင္း က မလႈပ္ရွားႏုိင္ တဲ့ သူဟာ... မ်က္လုံး ေလးနဲ႕ ကိုယ့္ ကိုလုိက္ရွာ ေနလုိ႕.... သူ႕ နားမွာ အားေပးစကားေတြ ေျပာေနတဲ့ ကိုယ့္ အစ္မ က...ကိုယ့္ကုိ လွမ္းေခၚပါတယ္...။

မရဲ တရဲ နဲ႕ သူအနား ကပ္သြားတဲ့ ကိုယ့္ကို ၾကည့္ၿပီး.... သူ႕ လက္ေခ်ာင္းေလးေတြ လႈပ္ေနပါတယ္..။ အစ္မ က အလိုက္သိၿပီး သူ႕ လက္ဖ၀ါး ေလးကို ကိုယ္ ့လက္ထဲ လာထည့္ေတာ့မွ ကိုယ္လဲ သူ႕လက္ေလးကို ဆုတ္ေထြးေပးၿပီး မ်က္ရည္ေတြ ၀ိုင္းလာတဲ့ သူမ်က္ႏွာေလးကို ၾကည့္ၿပီး...ငိုခ်င္လုိက္တာ...။ ဘုရား၊ တရား ကို အားရုံျပဳ၊ မေမ့ဖုိ႕ ေျပာရင္း... ကုိယ္ သူ႕ေရွ႕မွာ ငုိမိမွာ စိုးလုိ႕ ျမန္ျမန္ ျပန္လာခဲ့ရပါတယ္....။

တစ္ညလုံးလဲ အိပ္လုိ႕ မေပ်ာ္ခဲ့တဲ့ ညပါပဲ.... ေနာက္ေန႕ က်ေတာ့ ဖုန္းလာပါတယ္... သူ ညက ဆုံးသြားၿပီတဲ့..။ မင္း ကိုယ့္ကုိမ်ား ေစာင့္ေနခဲ့သလား ေက်ာ္ရယ္...။ ကုိယ္ အရမ္းနဲ႕ကို ခံစားရပါတယ္ ေက်နပ္ပါေတာ့..။

(3) ႏွစ္ေလာက္ လုံး၀ မေတြ႕ရတဲ့ အခ်ိန္ အတြင္းမွာ ကိုယ္ မင္းကို ေမ့သင့္ သေလာက္ေမ့ ေနၿပီ ေကာင္ေလး ရယ္..။ ခုေတာ့ မင္းဆုံးခါ နီး အခ်ိန္ေလး မွာေတာ့ ကုိယ့္ တုိ႕ ျပန္ေတြ႕ခြင့္ ရခဲ့ပါရဲ႕...။ ဒါေပမယ့္ ေကာင္ေလး ရယ္ အေဟာင္းေတြ အသစ္ျဖစ္.... လုံး၀ ကို ျပန္မဆုံႏုိင္တဲ့ ေနရာ ကို မင္း အရင္ ထြက္ခြာသြားခဲ့တယ္ေနာ္...။ ခုဆုိ ကိုယ္ ရြာျပန္ရင္ မင္း ေနခဲ့တဲ့ အိမ္ေလး ကိုခုိးမၾကည့္ရဲေတာ့ဘူး...၊ ဆိုင္ကယ္ သံၾကားရင္ မင္းမ်ားလား လို႕ မေမွ်ာ္လင့္ရဲေတာ့ဘူး.....။ အိမ္ေရွ႕က ခုံတန္းေလးမွာလဲ ေဆးလိပ္မီး ရဲရဲ ေလးကို ေတြ႕ရမလား လုိ႕ .........

ပန္းရိုင္းေလး ေရ.... ခုေတာ့ မင္းဘယ္ေရာက္ ေနၿပီလဲ ကြယ္..........ေအးခ်မ္းတဲ့ ဘုံဘ၀ တစ္ေနရာမွာ လိမ္လိမ္မာမာေလး ရွိေနပါေစ ေကာင္ေလး ရယ္...။

ကိုရြာသား tag ထားတဲ့ ပိုစ့္ေလးပါ..။ ကိုရြာသားေရ... ေရးခ်င္တာေလးေတြကို ေရးတတ္သေလာက္ ေရးေပးထားတယ္ေနာ္..။

လြန္ခဲ့ေသာ (3) ႏွစ္ခန္႕က ေၾကြလြင့္သြားေသာ ကိုယ့္ ရဲ႕ ပန္းရိုင္းေလး သုိ႕ အမွတ္တရ...။

စားၾကမယ္...... ေပ်ာ္ၾကမယ္.............။

ဟုတ္ကဲ့ ပါရွင္..... ဖိတ္စာထဲက အတုိင္းပါပဲ....22/08/09 (စေနေန႕) အဲ့ေန႕ မွာ အားလုံး ေပ်ာ္ၾကရမယ္လုိ႕ လဲေမွ်ာ္လင့္ပါတယ္...။ ဒီဓာတ္ပုံ မပါလာလဲ ရပါတယ္ရွင့္..... ဓာတ္ပုံထဲ ကလူကိုယ္တုိင္ အိမ္ေပါက္၀ မွာ ငုတ္တုတ္ထိုင္ ေနမွာပါ...။ စိတ္မပူၾကပါနဲ႕ေနာ္....။ အားလုံးပဲ .... လာႏိုင္မယ္လုိ႕ ေမွ်ာ္လင့္မိပါတယ္... တကယ္လုိ႕ မလာႏိုင္ရင္လဲ...နားလည္ပါတယ္ရွင္...............။

လာမည့္စေနေန႔ 22/8/2009 မွာ ေဟာင္ကမ္းက မေရာင္တုိ႔အိမ္မွာ စုျပီးမုန္႔စားပါမယ္။ စပြန္စာက အညီအမွ်ခ်စ္တဲ့ သီဟသစ္ ၊ က်န္ညီမ ႏွစ္ေယာက္ ျဖစ္တဲ့ ေႏြးေနျခည္ နဲ႔ ေမဇင္ တုိ႔ပါ။
စားဖုိမွဴးၾကီး မစ္ ထင္းထင္း ပါ။
လိပ္စာက
Blk 248, Huogang Ave 3,#6-426

Singapore 530248

အခ်ိန္က ေန႔လည္ 12 ေနာက္ပုိင္းကေန ညေန 4 နာရီထိ(သီဟသစ္ စံေတာ္ခ်ိန္ မဟုတ္)
အားလုံဆုံရေအာင္ေတြ႔ၾကမယ္ေလ.
ေက်းဇူးျပဳျပီးလာႏုိင္မယ္ မလာႏုိင္ဘူး ဆုိတာ အေၾကာင္းျပန္ေပးပါ.......။

ဒါကေတာ့ ဓာတ္ပုံ ပိုင္ရွင္ ရဲ႕ ေမလ္းထဲကေန ဖိတ္ၾကားလႊာပါရွင္......။ း)

အားလုံးကိုယ္စား ပိုစ့္တင္လုိက္တာပါ... :D
ခင္တဲ့
ေမဇင္

ဒီေန႕......... ကိုယ့္ ေမြးေန႕

"သမီးေလး ေရ..... ထေတာ့ေလ ဒီေန႕ သမီးေမြးေန႕ အိမ္ေရွ႕မွာ စံပါယ္ေတြလဲ ပြင့္ေနတာ ေဖြးေနတာပဲ... သမီး သြားခူူးၿပီး ဘုရားတင္.... ေမႀကီး ဆြမ္းေတာ္ပြဲ အဆင္သင့္လုပ္ထားေပးမယ္... သမီး မ်က္ႏွာသစ္ ပန္းခူးၿပီးရင္ ဘုရားကို ပန္း နဲ႕ ဆြမ္းေတာ္ ကပ္ရေအာင္"

အသံနဲ႕ အတူ စကားေတြတရပ္စပ္ေျပာၿပီး ေမႀကီး လာႏႈိးလိုက္တဲ့ အခ်ိန္မွာ ကိုယ္ဟာ မိုးေအးေအး မနက္ေစာေစာမွာ အိပ္ရာက မထေသးပဲ ႏွပ္ေနတဲ့ အခ်ိန္ေပါ့….။

"အင္းးးးးးးးး ဟုတ္ ေမႀကီး"

အပ်င္းေၾကာ တစ္ခ်က္ဆန္႕ ရင္း ေမႀကီး ကို ျပန္ေျဖလုိက္ၿပီး ့ ျပတင္း တံခါးကို ဖြင့္လုိက္တယ္ ဆိုရင္ပဲ အိမ္ေရွ႕က ေဖြးေဖြးလႈပ္ပြင့္ေနတဲ့ စံပါယ္ရုံ က ပ်ံ ႕လႊင့္ လာတဲ့ စံပါယ္နံ႕ေမႊးေမႊး ေလးက စိတ္ကို လန္းဆန္းသြားေစပါသည္...။

အိမ္ေပၚကေန တဒုံးဒုံး ေျပးဆင္းၿပီး.... မ်က္ႏွာကို သစ္တယ္ဆိုယုံေလး သစ္္၊ သြားကုိ တုိက္တယ္ ဆိုရုံေလး တုိက္ၿပီး ေမႀကီး အသင့္ခ်ထားေပးေသာ ဗန္းေလး ကို ေကာက္ကိုင္ကာ စံပါယ္ရုံ ဆီသုိ႕...........။

ၿပီးေတာ့ ခူးလာေသာ စံပါယ္ပန္း ေလးမ်ားကို ေရေဆး ၊ ပန္းကန္ ျပားျပားေလးထဲ ေစတီပုံေလး ထည့္ ၊ ေမႀကီး ျပင္ေပးထားေသာ ဆြမ္းဗန္းေလး ႏွင့္ ပန္းဗန္း ေလးကို ကိုင္က ဘုရားကန္ေတာ့ ၊ ၿပီးေတာ့ ကုိယ့္ေမြးေန႕ အတြက္ ညဘတ္ အိမ္မွာ ဓမၼစၾကာ ရြတ္ေပးမယ့္ လူေတြကို ေကြ်းေမြးဧည့္ခံ ရန္အတြက္ အလုပ္ရႈပ္ေနၾကေသာ အိမ္နီးခ်င္းမ်ား ႏွင့္ အိမ္သားမ်ားကို လုိက္ကူ(ရႈပ္) ..........။

အဲ့ဒါ ကိုယ္ အိမ္မွာ ေနစဥ္က ႏွစ္စဥ္ အျမဲ ျပဳလုပ္ခဲ့ေသာ ရိုးရွင္းေသာ ကိုယ့္ေမြးေန႕ေလးပါပဲ...။

ဒီလုိနဲ႕ အိမ္ကေန ေ၀းကြာခဲ့ေတာ့လဲ ..... ကိုယ့္အိမ္သားေတြက တစ္ႏွစ္မျပတ္ စံပါယ္ပန္းခူးၿပီး ဘုရားတင္၊ ဓမၼစၾကာ ရြတ္ေပးေနၾကတုန္းပါပဲ....။ ကိုယ္..... ျမန္မာျပည္မွာ ေနၿပီး အိမ္နဲ႕ေ၀းေနဲ႕အခ်ိန္ ကေတာ့ ကိုယ္တုိင္ခူးခြင့္ မရခဲ့တဲ့ စံပါယ္ေတြကို မနက္ေစာေစာထၿပီး .... ေစ်းမွာ သြား၀ယ္ ၊ ဘုရားတင္ လုပ္ခဲ့ရတယ္.။

ခုဘယ္မွာလဲ.....ဒီေန႕ ကိုယ့္ေမြးေန႕.... ကိုယ္စံပါယ္ေလး ေတြ နဲ႕ ေ၀းရတာလဲ ၂ ႏွစ္ျပည့္ၿပီေနာ္...။ လြမ္းလုိက္တာ... ျပန္ခ်င္လုိက္တာ... မနက္ေစာေစာ ႏႈိးစက္ျမည္သံ ေနရာမွာ ေမႀကီးရဲ႕ အသံေလး ၾကားခ်င္ လုိက္တာ..။

ဒီမနက္ ေစာေစာထတယ္.... အရင္က ဆြမ္းေတာ္ မကပ္အားဘူး.... ဘုရားရွိခိုးၿပီး ရုံးကို ေျပးရတာ... ဒီေန႕ေတာ့ ဆြမ္းေတာ္ကပ္တယ္....၊ ေမႀကီး နဲ႕ ေဖႀကီးကို စိတ္မွာ အထူးအာရုံျပဳၿပီး ရွိခိုးတယ္.။ စံပါယ္ေလးကေတာ့ ဘယ္နား ရွာရမလဲ မသိဘူးကြယ္...။ ညေန ရုံးဆင္းရင္ ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းသြားမယ္... ။ ကုသုိလ္ေလးေတြ ရသမွ် လုပ္လုိက္ပါဦးမယ္....။

ေဖႀကီး နဲ႕ ေမႀကီးကို အရမ္းေက်းဇူးတင္ပါတယ္...။ လြန္ခဲ့တဲ့ 23 နွစ္ ေန႕လည္ 1း30 မွာ ကိုယ့္ကို လူ႕ေလာက ထဲ ခတ္ခတ္ခဲခဲ ရေအာင္ ေမြးထုတ္ေပးခဲ့တဲ့ အတြက္ပါ.....။ တကယ္ကို ခတ္ခဲခဲ့ပါတယ္.... ကိုယ့္ ေခါင္းက သူမ်ားထက္ႀကီးတယ္ေလ..... အဲ့ဒီေခါင္းေၾကာင့္ ေမႀကီး ေသခါနီးပဲတဲ့ ... အခ်ိန္ေတာ္ေတာ္ၾကာၾကာ ဗိုက္နာရတယ္တဲ့... ေဆးရုံမွာ မေမြးပါဘူး... ၊ ကိုယ့္ အိမ္မွာပဲ အိမ္နီးနားခ်င္း လက္္သည္အဖြားႀကီး ေတြ နဲ႕ေမြးတာပါ..ဆရာ၀န္ .. မရွိတဲ့ ေဆးရုံနဲ႕ ကိုယ့္ ရြာေလးက 2 မုိင္ေက်ာ္ေ၀းပါတယ္..။

ကိုယ္တုိ႕ရြာေလးက ေဆးရုံေဆးခန္း နဲ႕ ေ၀းကြာလြန္းတဲ့ အတြက္ အရပ္လက္သည္ေတြကိုပဲ အားကုိးရပါတယ္…။ အရပ္လက္သည္ ဆိုတာကလဲ သူတုိ႕မွာ ဘာေဆးပညာဗဟုသုတ မွ မရွိၾကပါဘူး… ဒီလုိပဲ ရမ္းသမ္း ဟုိႏွိပ္ ဒီနွိပ္နဲ႕ ပဲ ကေလးေတြ ေမြးလာၾကရတာပါပဲ… အႏၱာရယ္လဲ အင္မတန္မွ ႀကီးပါတယ္…။ တစ္ခ်ိုဳ႕ ဆိုကေလးေတြ အဖတ္မတင္ တာေတြလဲ အမ်ားႀကီးပါပဲ….အဲ့ဒီ ထဲကမွ ကိုယ္က ကံေကာင္းလုိ႕ ဒီက ေမာင္ႏွမ မ်ားနဲ႕ သိခြင့္ ၾကဳံခဲ့တာပါ..။ :P

မွတ္မွတ္ရရ ကိုယ့္ကို ေမြးခဲ့ေပးတဲ့ အဖြားႀကီး 3 ေယာက္နာမည္က ၊ ေဒၚေအးေဆး ၊ ေဒၚေအးမွတ္၊ ေဒၚေအးခ်ယ္ တဲ့.... အားလုံး ရ႕ဲ နာမည္ေတြမွာ 'ေအး' ပါတဲ့အတြက္.....၊ မုိးေတြ ရြာေနတုန္း၊ ၾကာသာပေတး ေန႕မွာ ေမြး လုိ႕ ေမႀကီး က 'မိုးေအး' လုိ႕ နာမည္တပ္ပါသတဲ့ ၊ ဒါေပမယ့္ ေဖႀကီး ေပးတဲ့ ေန႕နံသင့္ ကိုယ့္နာမည္........ နန္းေမဇင္ေအး က အတည္ျဖစ္သြားပါတယ္ရွင္...။

ဒီေန႕ေတာ့.....၊ ကိုယ့္ကုိ ေမြးခဲ့တဲ့ ေဖႀကီးနဲ႕ ေမႀကီး ကို အထူးလြမ္းတယ္၊ စပါယ္ရုံႀကီး ရွိတဲ့ အိမ္ကို အထူးလြမ္းတယ္ ၊ ဓမၼစၾကာ ရြတ္မယ့္လူေတြကို ေကြ်းေမြးဖုိ႕ လုပ္ကူေနၾကမယ့္ အိမ္နီးခ်င္းေတြကို အထူးလြမ္းတယ္.. ။

အသက္ 23 ႏွစ္သာ ျပည့္သြားတယ္... မရင့္က်က္ေသးတဲ့ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ လဲ အၿမဲ ဆုံးမေနရတယ္...။

ေဖႀကီး နဲ႕ ေမႀကီး တုိ႕ရဲ႕ ေက်းဇူးေတြကို စိတ္မွာ ရည္းစူး ၿပီး ဒီပိုစ့္ေလးကို ေရးလုိက္ပါတယ္ ရွင္...။

ကိုယ့္ ရဲ႕ ခုတေလာ ေလးက

ဟုတ္ကဲ့.....ခုတေလာ အလုပ္ေလးနဲနဲမ်ားေနလုိ႕(လယ္စိုက္ရင္း) ၊ ဘေလာ့ ေလးကိုမ၀င္ျဖစ္တာေတာင္ ၾကာပါၿပီရွင္....။

ဒါေပမယ့္ ကိုဗီလိန္ နဲ႕ ကိုမိုးကုတ္သား တို႕ တဂ့္ထားတဲ့ ခုတေလာ ေလးကို ခုတေလာ မွာမွ မတင္ရင္ ခုတေလာ ေခတ္ႀကီးထဲမွာ ေခတ္မမွီပဲ ေနမွာစိုးလုိ႕ တင္လိုက္ပါ့မယ္ ရွင္.... အလုပ္ေတြ ရႈပ္တဲ့ၾကားက ေရးေပးရတာ ျဖစ္လုိ႕ နားလည္ေပးပါေနာ္ း)...။

ေတြးေနမိတာက ။ ။ ကိုယ့္ မိသားစုကုိ အသိမေပးပဲ တိတ္တိတ္ေလး ..... ျပန္သြားၿပီးေတာ့ ( ၀ါးးးးးးးး ) ဆိုၿပီး ေျခာက္လွန္႕ လိုက္ရင္ အံ့ၾသ ၀မ္းသာ ေပ်ာ္ရႊင္သြားမယ့္ ကိုယ့္ အိမ္သားေတြရဲ႕ မ်က္ႏွာေတြကို ေတြ႕ရမွာပဲ...ၿပီးေတာ့ ၀မ္းပန္းတသာ ေအာ္ဟစ္ ရယ္ျမဴးလုိက္မယ့္ အသံေတြ....ၾကားရမွာပဲ..။

ကိုယ့္ကုိယ္ကိုယ္ျပန္ဆင္ျခင္မိတာက။ ။ ငါေတာ္ေတာ္လြန္ေနၿပီ....(အလုပ္မလုပ္ ပဲ ဂိမ္းပဲ ေဆာ့ေနတယ္).။

က်န္းမာေရး ။ ။ ခုေတာ့ ေတာ္ေတာ္ေလး ကိုက်န္းမာေနပါတယ္...၊ အပ်င္းေရာဂါ တစ္ခုက လြဲရင္ေပါ့..။

ဖတ္ျဖစ္ေနတဲ့ စာအုပ္ေတြက ။ ။ ဘာမွကို မဖတ္ျဖစ္ပါဘူး ရွင္.....။

ေရာက္ျဖစ္ေနတာက။ ။ လူကေတာ့ ရုံး နဲ႕ အိမ္ ေပါ့ ။ စိတ္ကေတာ့ ေရာက္ခ်င္ရာ ေရာက္ ....။

ေရးျဖစ္ေနတာက။ ။ ဘာမွလဲ မေရးျဖစ္ပါဘူး ရွင္... အလုပ္ေတြတကယ္ကိုမ်ားတယ္.. အၿပိဳင္အဆုိင္ ေတြနဲ႕ (level ဘယ္ေလာက္ေရာက္ၿပီးလဲ ၿပိဳင္တဲ့ လယ္ေတာထဲမွာေပါ့)....။

နားေထာင္ျဖစ္ေနတာက ။ ။ နားေထာင္တယ္ရယ္လုိ႕ေတာ့ ဟုတ္ဘူးေပါ့... ဒါေပမယ့္ အိမ္ေရာက္တာ နဲ႕ အျဖဴေရာင္သံစဥ္ ဖြင့္ထားလုိက္တယ္... ကို္ယ့္စိတ္ထဲ ႀကိဳက္တဲ့သီခ်င္း လာေတာ့လဲ နားေထာင္ေပ့ါ...။

ရြတ္ေနမိတာက။ ။ ငါ မေကာင္းဘူး ငါတကယ္ မေကာင္းဘူး..စိတ္ေတြကိုျပင္လုိက္ ၊ ကိုယ့္စိတ္ကိုယ္ ထိန္း ... အလုပ္ခ်ိန္မွာ ဂိမ္းမေဆာ့နဲ႕ အလုပ္ေတြကို ေကာင္းေကာင္းလုပ္...။

ျဖစ္ခ်င္ေနတာက ။ ။ အင္း...တခုထဲေတာ့ မကဘူး ေတာ္ေတာ္မ်ားတယ္...၊ ေလာေလာဆယ္ ပီအာ ျဖစ္ခ်င္တာ... Rejected တဲ့ :P...။ ေနာက္တစ္ခုက ...... အလုပ္ကို လုပ္ခ်င္ရင္ လုပ္မယ္ ၊ မလုပ္ခ်င္ရင္ မလုပ္လုိ႕ ရတဲ့ ဘ၀ ေပါ့....။

စားျဖစ္ေနတာက ။ ။ ခုတေလာ.... သူ ဟင္းေတြ ခ်က္ပို႕ေပးေနတယ္.. သူ ခ်က္ပို႕ေပးတဲ့ ဘာဟင္း ျဖစ္ျဖစ္ စားျဖစ္ေနပါတယ္...။

သနားေနမိတာက ။ ။ ကိုယ္ တို႕ သူေဌး ကို ၊ ၀န္ထမ္းေတြ လုပ္ခ်င္ရာ လုပ္ေနၾကတယ္... ဂိမ္းေဆာ့ တယ္(ကိုယ္လုိလူေတြ ေတာ္ေတာ္မ်ား ) ၊ Chatting ၀င္ေနၾကတယ္..... သူေဌး မသိဘူးထင္တယ္...၊ လစာေတြ ေပးေနရတယ္...။

လြမ္းေနမိတာက ။ ။ ၿပီးခဲ့တဲ့အရာရာ တုိင္းကို လြမ္းသလုိ စဥ္းစားရင္ လြမ္းတယ္...။

ေမ့ေလွ်ာ့ပစ္ေနမိတာက ။ ။ မိသားစု က်န္းမာေရး.... စဥ္းစားေလ ရင္ပူေလ ပဲ... ဒါေၾကာင့္ ကိုယ္တတ္ ႏိုင္တာအစြမ္းကုန္ လုပ္ေပးမယ္ က်န္တဲ့ က်န္းမာေရးပိုင္း ကိုေတာ့ ေမ့ေလွ်ာ့ပစ္ထားမိတယ္...ေတြးေနလဲ ကိုယ္ ဒီကေန ဘာမွ ျပဳစုေပးႏိုင္စြမ္း မရွိဘူးေလ... ရင္ေမာရလုိ႕....။

ခါးသက္ေနမိတာက ။ ။ ေသာက္ေနရတဲ့ ေဆး နဲ႕ လွ်ာ နဲ႕ ထိမိခ်ိန္...။

တမ္းတေနမိတာက ။ ။ က်န္းမာ ေပ်ာ္ရႊင္ မိသားစုဘ၀... ။ (က်န္းမာေရး မေကာင္းတဲ့သူ ရွိတဲ့ မိသားစု ဘ၀ ဟာ... ေပ်ာ္ရႊင္မႈေတြလဲ ဆိတ္သုန္း ရတယ္..။)

ႀကိတ္ၿပီးခ်ီးက်ဳးေနမိတာက ။ ။ ႀကိတ္ၿပီးလဲ ခ်ီးက်ဴးတယ္ ၊ ေပၚတင္လဲ ခ်ီးက်ဳးတယ္ ၊ သူမကေတာ့ ကိုယ္က်ိဳးစြန္႕ထားေသာ္လည္း..... စြမ္းေဆာင္ႏိုင္ခြင့္ မရေသးေသာသူ... ။

ႀကိတ္ၿပီးအထင္ေသးေနမိတာက။ ။ ႀကိတ္ၿပီးလဲ အထင္ေသးတယ္ ၊ ေပၚတင္လဲ အထင္ေသးတယ္... အရွက္မရွိတဲ့ သူေတြကိုေပါ့....။

ဆႏၵမရွိတဲ့ေနရာ ။ ။ သခၤ်ဳိင္းကုန္း.... သရဲ ေၾကာက္လုိ႕... း( ။

ဆႏၵရွိတဲ့ေနရာ ။ ။ အေမ့အိမ္

မုန္းတီးေနမိတာက။ ။ စဥ္းစားရင္ေတာ့ မုန္းတယ္ ၊ မိသားစုနဲ႕ခႊဲေနရတာ သူတုိ႕ေၾကာင့္ဆုိၿပီး ၊ ဒါေပမယ့္ ဒီတုိင္းပဲမေတြးမိပဲ ေနရင္ေတာ့ ဘယ္သူ႕ကိုမွ မုန္းမေနဘူး..။

ခ်စ္ေနမိတာက ။ ။ မိသားစု ၊ သူ (ဟင္းေတြ ခ်က္ၿပီး ပုိ႕ေပးေနလုိ႕) ...။ း)

စိတ္ပ်က္ေနမိတာက။ ။ ကိုယ့္ဘာသာေပါ့... ဂိမ္းႀကီးပဲ ေဆာ့၊ ဘေလာ့ ရိုးကုိးေပါက္လည္..အလုပ္မလုပ္ ဘူးေလ. ရုံးမွာ...။ း(

စြဲလမ္းေနမိတာက ။ ။ ဘေလာ့ နဲ႕ ယာေတာေလး..(ခုတေလာ ေနာ္) .... ။

လုိအပ္ေနတာ ။ ။ ေငြ ၊ ေငြ ၊ ေငြ.... ႀကီးပဲေတာ့ မဟုတ္ဘူးေပါ့...ဒါေပမယ့္ သူ(ေငြ)ရွိရင္ လိုအပ္ခ်က္ေတြ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား ျပည့္စုံတယ္ေလ...။ :P

ေတာင္းေနမိတဲ့ ဆု ။ ။ ျဖစ္ခ်င္တာေတြကို ဆု အျဖစ္ မေတာင္းတတ္ဘူး...။

ထပ္ျပန္တလဲလဲ ေအာ္ဟစ္ေနမိတာက ။ ။ အာ.... ဒီ connection ကလဲ.... ၾကာလုိက္တာ သူ႕ ေစာင့္ရတာနဲ႕ အလုပ္ေတြ ေတာ့ လြတ္ကုန္ပါၿပီ....(လယ္ထဲမွာ သူရင္းငွား လုိက္လုပ္တာေလ ... ခုတေလာ ဆိုေတာ့ ခုတေလာ အဲ့ဒါပဲ လုပ္ျဖစ္ေနတာကိုး ) ။

၀န္ခံခ်င္တာက ။ ။ ဘာေရးရမလဲ မသိဘူး ျဖစ္ေနခ်ိန္မွာ... ဒီလုိေပါ့ေပါ့ပါးပါး ေလး တဂ့္ လာေပးတဲ့ အစ္ကိုေတာ္ ႏွစ္ေယာက္ ကုိ ေက်းဇူးတင္ပါတယ္ လုိ႕.......... း) ။

ခုေရးထားတာေလး ေတြက ခုတေလာ ေလးအတြက္ပါ.... အျမဲ တမ္းအတြက္ေတာ့ မဟုတ္ဘူးေပါ့...။ ဥပမာ ဂိမ္းေဆာ့တာ... တကယ့္ကို ခုတေလာ ေလးပါ.... း) ။

ေနာင့္ ခုတေလာ သူတုိ႕ ဘာလုပ္ေနတယ္ဆိုတာ ဆက္ၿပီးေတာ့ သိခ်င္ေနမိတယ္.....။

ငွက္ ၊ ေထာေထာ ၊ ေႏြး (သူကေတာ့ ျပန္လာမွ ေရးေပးမယ္တဲ့) ဘယ္အခ်ိန္ ေရးေရး... ၊ း)

ကိုယ္ သိေသာ.... အခ်စ္ဆိုသည္မွာ...

" ဒီၾကက္ေခါင္းႀကီး မႀကိဳက္ဘူးေလ.... ကိုႀကီး ကဘာလုိ႕ ေနာင့္ပန္းကန္ထဲ လာထည့္ေပးတာလဲ"

"ညီမေလးပဲ ၾကက္ရိုး ကိုက္ခ်င္တယ္ဆို “

"ေနာင့္..ေျပာတာ ၾကက္ရိုး ၊ ၾကက္ေခါင္း ဟုတ္ဘူး"

"ေမႀကီးပန္းကန္ထဲ ထည့္လုိက္သမီးေလး...ေမႀကီးႀကိဳက္တယ္"

အဲ့ဒီအခ်ိန္ထဲက ေမႀကီး ၾကက္ေခါင္းပဲ အျမဲစားရေတာ့တယ္ ။ တစ္ခါတစ္ေလ... ေမႀကီး ပုဂံထဲက ၾကက္ေခါင္းကို ေဖႀကီးက တစ္ခါတစ္ေလ ယူစားတာေတြ႕ေပမယ့္...အဲ့ဒါ ေမႀကီး တကယ္မႀကိဳက္လုိ႕ဆိုတာ အဲ့ဒီတုန္းက မသိခဲ့ပါဘူး.....။

"သမီးေလး...ညကေခ်ာင္းေတြဆိုးေနလုိ႕... ေစာင္မ်ားကြာေနလား ထၾကည့္ေတာ့ ၊ သမီးေလး ကမကြာဘူး၊ သားႀကီးက ေစာင္နဲ႕လူတျခားစီ၊ သမီးႀကီး ကလဲ အိပ္လုိက္တာသိုးလုိ႕"
အဲ့ဒီလုိ ညတိုင္း အိပ္ပ်က္ခံၿပီး ေစာင္ကြာမကြာထၾကည့္ေပးခဲ့တဲ့ ေမႀကီး ရဲ႕ ခ်စ္ျခင္းက ကိုယ့္အတြက္ ေမႀကီးျခံဳေပးထက္ေစာင္တဲ့ ေႏြးခဲ့တယ္။

" သမီးႀကီး အတြက္ေစ်းထဲနာရီ ၀ယ္ဖုိ႕သြားရင္း၊ ငါ့သားႀကီး ဆိုဆိုေနတဲ့ အဆိုေတာ္ရဲ႕သီခ်င္းစာအုပ္ေတြ႕လုိ႕ ၀င္ေရြးေနတာ ၊ ၿပီးေတာ့ သမီးေလး စပ်စ္သီးႀကိဳက္တာ သတိရလုိ႕ ၿမိဳ႕ေရာက္တုန္းေလး ဆိုၿပီး သြား၀င္၀ယ္ တာကြာ..... ကားမမွီလုိ႕ မနဲ ေတာ္ေတာ္ ေ၀းတဲ့ အထိ ေျပးလုိက္ရတာ ငါ့ႏွယ္ ေမာလုိက္တာ...၊ ဒါေပမယ့္ သူတုိ႕ လုိခ်င္တာေလးေတြ ၀ယ္လာရလုိ႕ ေမာရႀကိဳးေတာ့ နပ္ပါတယ္"

ညႀကီးမိုးခ်ဳပ္မွ ေမာေမာပန္းပန္း ျပန္လာၿပီး အေမာမေျဖအားပဲ ကိုယ္ တုိ႕လုိခ်င္တဲ့ ပစၥည္းေလးေတြ ထုတ္ျပၿပီး ေျပာခဲ့တဲ့ ခ်စ္ျခင္းအျပည့္နဲ႕ေဖႀကီး စကား စပ်စ္သီးေလးထက္ ခ်ိဳခဲ့တယ္....။
အဲ့ဒါ ေတြက ကိုယ္ အိမ္နဲ႕ မေ၀းခင္ထိ ၾကဳံခဲ့ ရတဲ့ ခ်စ္ျခင္း.... ဘယ္အရာကိုမဆို ...သားသမီးေတြ အတြက္ ေတြးၿပီး မိမိဆႏၵဆိုတာေပ်ာက္ဆုံးေနခဲ့တဲ့ ေဖႀကီး နဲ႕ ေမႀကီး ရဲ႕ အခ်စ္ေတြေပါ့...။

ဒီလုိနဲ႕ ၁၀ တန္းေအာင္လုိ႕ ကိုယ္ ေတာင္ငူမွာေက်ာင္းလာတတ္ရင္ အေဆာင္ေနရျပန္တယ္....။


" ဟဲ့ ႏွင္းႏွင္း...... နင္ နဲ႕ ေဇာ္ေမာင္ ႀကိဳက္ေနၾကၿပီဆို ၊ ဘယ္လုိ ကဘယ္လုိ ႀကိဳက္သြားတာလဲ "

" ေဇာ္ေမာင္ က ငါ့ဆီကို ေန႕တုိင္းလာေနတာ .... နင္ အသိပဲ ေနာင့္ ရယ္.. ၊ သူ မလာရင္ ငါေမွ်ာ္တယ္ ...၊ သူေရာက္လာရင္ ငါေပ်ာ္တယ္..... အဲ့ဒါ ငါ သူ႕ကို ခ်စ္လုိ႕ေပါ့ .... အဲ့ဒါေၾကာင့္ သူေတာင္းထားတဲ့ အေျဖ ေပးလုိက္တာ "

အင္း..... ကိုယ္ထင္တယ္ ... အဲ့ဒီ အခ်စ္ ကေတာ့ နီးစပ္မႈေၾကာင့္ျဖစ္မယ္လုိ႕ ....။

ေက်ာင္းၿပီးလုိ႕ ရန္ကုန္မွာ အလုပ္ထဲေရာက္ျပန္ေတာ့...
"ေကသီ.... ဟိုမွာ... နင့္ ေမာင္ ေစာင့္ေနၿပီ၊ အခ်ိန္ အတိအက်ပဲေနာ္ ၅ နာရီ "

"ဟာ...ေမာင္ ကလဲ ရုံးေရွ႕အထိ လာမႀကိဳဖို႕ေျပာထားတယ္ ေနာင့္ ရဲ႕ ... အဲ့ဒါကို လာႀကိဳတယ္ စိတ္တိုလိုက္တာ"

ရုံးအတြင္းခန္းထဲကို ၾကည့္ၿပီး ပစၥည္းေတြ ကျပာကရာ ေကာက္ထည့္ ထြက္သြားတဲ့ ေကသီ နဲ႕ သူ႕ ခ်စ္သူ ေမာင္တုိ႕ရဲ႕ လိုက္ဖတ္ညီလွတဲ့ အတြဲေလးကို ေငးၿပီး ၾကည္ႏႈးမိတယ္..။ သူတို႕အတြဲေလးက တစ္ေယာက္ကိုတစ္ေယာက္ သိပ္ခ်စ္ၾကၿပီး ေခ်ာတာခ်င္းလဲ ညီလုိ႕ ကိုယ္သိပ္သေဘာက်တဲ့ အတြဲေလးေပ့ါ..

ဒါေပမယ့္ တစ္ေန႕မွာ ေတာ့ ေကသီ ေျပာလုိက္တဲ့ စကားတစ္ခြန္း..

" ဟုတ္တယ္ ေနာင့္... ငါ ကိုေအာင့္ ကို လက္ခံလုိက္တယ္.... ေမာင့္ ကိုသိပ္ခ်စ္ေပမယ့္... ေမာင္ ကငါအထင္ႀကီး လာေအာင္ မစြမ္းေဆာင္ျပႏိုင္ခဲ့ပါဘူး.... ငါ နဲ႕ ေမာင္ ဘႊဲ႕ရတာခ်င္းတူတူ ခုခ်ိန္ထိ ေမာင္ ေ၀ေလေလ လုပ္လုိ႕ေကာင္းတုန္းပဲ.. ကိုေအာင္ဆုိရင္ ငါတုိ႕နဲ႕ အသက္ဘယ္ေလာက္မွ မကြာေပမယ့္ ငါတို႕ ရုံးမွာ ရာထူးခ်င္း ဘယ္ေလာက္ကြာထားလဲ... ၊ သူေဌး နဲ႕ စကားေျပာေနရင္မ်ား ပိုင္ပုိင္ႏိုင္ႏိုင္ ရြံ႕ေနတာ ေၾကာက္ေနတာ မရွိဘူး ငါေငးၾကည့္ေနခဲ့ရတာ ခဏခဏပဲ... ေမာင့္ ကိုလဲ သူ႕လုိျဖစ္ေစခ်င္တယ္...ခ်စ္ခဲ့တဲ့ ၅ ႏွစ္အတြင္း သံေယာဇဥ္ေတြေၾကာင့္ ငါ ေမာင့္ကို သည္းခံ ေစာင့္ေနခဲ့တာ...ခု ငါ အထင္ႀကီးတဲ့ ကိုေအာင္ ကငါ့ကို ခ်စ္ခြင့္ပန္လာေတာ့ ငါ မျငင္းခ်င္ဘူးေလ "

ေၾသာ္ ... အခ်စ္ဆုိတာ အထင္ေသးရင္ ေပ်ာက္ကြယ္ တတ္ၿပီး အထင္ႀကီးမိရင္ ျဖစ္ေပၚတတ္တာပဲေနာ္...။

ေနာက္တစ္မ်ိဳးၾကေတာ့.......

"ဘာရယ္.. မမ နဲ႕ ေအာင္သူ ... ဟုတ္ပါ့မလား သြယ္ ရယ္ နင္ကလဲ"

"နင္ မယုံရင္ ေမးၾကည့္ေပါ့... ဟုတ္ပါတယ္ဆို ငါ့ မ်က္စိနဲ႕ ေသခ်ာျမင္ခဲ့တာ "
အဲ့ဒီအခ်ိန္ ရုံးထဲ ၀င္လာတဲ့ မမ ေၾကာင့္ ကိုယ္တုိ႕ေတြ မသိမသာ စကားလႊဲလုိက္ရတယ္..။ <

ဟုတ္တယ္....ေမဇင္ ၊ အဲ့ဒီလုိ ေအာင္သူ က သူမ်ား ခိုင္းတာေတြကို မညီးမျငဴ ေစတနာ နဲ႕ သြက္သြက္လက္လက္ ကူညီေနတာကို ၾကည့္ၿပီး မမ သနားခဲ့တယ္... ၊ မမလဲ မထင္ခဲ့ပါဘူး.... ဒါေပမယ့္ မမ သနားၿပီး ခ်စ္သြားမိတယ္ "

ရုံးက အရာရွိ မမ နဲ႕ ရုံးစားေရး ေတာက္တိုမယ္ရ လုိက္ကူတတ္တဲ့ ေအာင္သူ တုိ႕ရဲ႕ ဇတ္လမ္းက သနားျခင္းက စတယ္တဲ့.....။

ကဲရွင္.............အခ်စ္ ဆိုတာ
ေဖႀကီး နဲ႕ ေမႀကီး ၊ ကိုယ္တုိ႕ အေပၚခ်စ္တဲ့ အခ်စ္ နဲ႕အတူ
နီးစပ္မႈ ေၾကာင့္လား.....
အထင္ႀကီးမႈ ကစတာလား.....
သနားျခင္းက စတာလား.....
အဲ့လို အခ်စ္ အမ်ိဳးမ်ိဳးေတြ ေတြ႕ခဲ့ဖူးပါတယ္...။
တစ္ခ်ိဳ႕ကလဲေျပာျပန္တယ္ မ်က္စိ ကစတာတဲ့...

ဒါေပမယ့္ ေသခ်ာတာကေတာ့ ခ်စ္ၿပီးရင္ ပူပင္ေသာကေတြ လာေတာ့မယ္..။ ေပ်ာ္စရာေတြလဲ ၾကဳံရမွာပဲ..။ မိဘေတြက ေတာ္တဲ့ လိမၼာတဲ့ သားသမီးေတြ အတြက္ ေပ်ာ္ရႊင္ ၾကည္ႏႈးရသလို ၊ ဆုိးတဲ့ သားသမီးေတြ အတြက္ ပူပင္ေသာကေတြ မ်ားရမွာပါပဲ...။

ဒီလုိပဲ ခ်စ္သူေတြ ရဲ႕ ၾကားမွာလဲ ....... ေပ်ာ္စရာ၊ စိတ္ၾကည္ႏႈးစရာေတြ ရွိသလုိ႕ မ်က္ရည္နဲ႕ ေရာစပ္ထားတဲ့ ပူပင္ေသာကေတြလဲ အမ်ားႀကီး ေနမွာပါ..။
ဒါေပမယ့္ လူတုိင္း(ပုထုဇဥ္) အခ်စ္နဲ႕ ကင္းႏိုင္မွာ မဟုတ္ဘူး ထင္ပါတယ္ရွင္....။ အပ်ိဳႀကီး ၊ လူပ်ိဳႀကီးမ်ား ျဖစ္လင့္ပေစ.. ၾကဳံခဲ့ဖူးၾကမွာပါ... ၊ ေနာက္ဆုံး ကိုယ့္ မိဘ ေမာင္ႏွမ အေပၚေတာ့ ခ်စ္ဖူးၾကမွာပါေနာ္...။

ကိုယ့္ အတြက္ကေတာ့ အခ်စ္ဆိုတာ……… ၊ အထင္ႀကီး ၊ အားကိုးျခင္း ၊ ျမတ္ႏိုးၾကင္နာျခင္း ၊ ေပးဆပ္၊ ရယူျခင္း .... ;)

ကိုယ့္ ရဲ႕ ခ်စ္သူကို ေမးၾကည့္ေတာ့….

“အခ်စ္ဆိုတာ … ကိုယ့္အတြက္ေတာ့ ေနာင့္ေနာင့္ ပါပဲ” တဲ့ ။

“ကိုယ့္ ဘ၀ တစ္ေလွ်ာက္လုံး ေနာင့္ နဲ႕အတူ လက္တြဲသြားရမယ္ဆိုရင္ ျပည့္စုံၿပီလုိ႕ ခံစားရတယ္” တဲ့….။

သူက အဲ့ဒီေလာက္ပဲ ေျပာတယ္… ၊ ကိုယ္ လဲထပ္ေမးဖုိ႕မလုိအပ္ေတာ့ပါဘူးေလ…၊ တစ္ခါတစ္ေလ အမ်ားႀကီးေျပာတာထက္ စိတ္ခ်င္းဆက္သြယ္ၿပီး ေျပာေနရတာ ပိုေကာင္းတယ္ မဟုတ္လား…..။

မက္မက္ေလး ေရ…… ကိုယ္သိခဲ့ဖူးတဲ့ အခ်စ္အေၾကာင္းေလးေတြကို သိသေလာက္ တတ္သေလာက္ေလး ေရးထားတယ္ေနာ္…။ စိတ္ေက်နပ္မႈမရွိေသာ္လဲ… ေက်နပ္ေပးပါေနာ္။

အေဖာ္မြန္ေလး အတြက္ ေက်းဇူးပါ။ (Tag Post)

"အစ္မ..."

" ေအး "

" အစ္မ..အားရင္ ... ဒါေလး http://www.monethu.blogspot.com/

ႏွိပ္ၿပီး ဖတ္ၾကည့္ပါဦးေနာ္... ဟိဟိ ...အစ္မ မရီရဘူးေနာ္.."

" ေအး "

အဲ့ဒါ ကုိယ့္ဘေလာ့ေလး ရဲ႕ အဖြင့္ပါပဲ......။ ဘေလာ့တကာကို လည္ေနတာ ၾကာပါၿပီ ...ဒါေပမယ့္ comment ေလးေတာင္ မေပးတတ္ခဲ့ပါ ဘူး..။ comment ေပးမယ္ ႀကိဳးစားလုိက္တုိင္း မေအာင္ျမင္တာ နဲ႕ပဲ... စာဖတ္ၿပီး တစ္ခုခုကို ေျပာခ်င္စိတ္ အရမ္းေပါက္လာခဲ့ရင္ C box ထဲမွာ နဲနဲ ေတာ့ ၀င္ေျပာခဲ့တယ္..။ အဲ့ဒါ ကေျပာရ လြယ္ေပမယ့္...ကိုယ္ေျပာခ်င္တာ အကုန္လဲ မေျပာရဲဘူးေလ အဲ့ဒီ C box ကိုႏႈတ္ဆက္ရုံေလး အတြက္ လုပ္ထားတာလုိ႕ထင္ခဲ့တာကိုး ။

ဒီလုိနဲ႕ပဲ လိုက္ဖတ္ရင္း မမမိုးခ်ိဳသင္း.ဘေလာ့ေလးထဲ ေရာက္သြားေရာ ။ အျမဲ၀င္ဖတ္ျဖစ္ျပီး တစ္ခုခု ေျပာခ်င္ရင္ Cbox ကအဲ့ဒီဘေလာ့ေလးထဲ မွာမရွိဘူး ...ဒါနဲ႕ပဲ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ comment ရေအာင္ ေပးမယ္ ဆိုၿပီး bogger sign up ကိုႏွိပ္လိုက္ၿပီးေတာ့ မရ ရေအာင္ လုပ္လုိက္တာ ေပးလို႕ရသြားတယ္ ။ အဲ့ဒီလုိ လုပ္ၿပီးေပမယ့္...အဲ့ဒါ blog တစ္ခု ဖြင့္ထားတာမွန္းလဲ သတိမထားမိေသးပါဘူး.....။

တစ္ေန႕ ေတာ့ ကိုယ့္ ရဲ႕ gmail password ေျပာင္းမယ္ ဆိုၿပီး account setting ထဲကို ၀င္လုိက္ေတာ့ blogger ဆိုၿပီး ေတြ႕ပါတယ္ ။ ကိုယ္လဲ ဘာမွန္း မသိပဲ click ႏွိပ္လုိက္ေတာ့ Posting box က်လာပါတယ္ ။ အဲ့ဒါနဲ႕ Title မွာ ... ကုိယ္ စကၤာပူ ဘာေၾကာင့္ေရာက္ လုိ႕ ရိုက္ထည့္ၿပီး ... ေအာက္က box မွာ ေရာက္လာရတဲ့ အေၾကာင္းေလးေတြကို စိတ္ထဲ ရွိသမွ် ခ်ေရးလိုက္တာ စဥ္းစားစရာေတာင္ မလုိဘူး စိတ္ထဲမွာ ရွိေနတဲ့ အေၾကာင္းအရာေတြပဲ ။ ေရးလဲျပီး ေရာ.... publish post ဆိုတာကို ႏွိပ္ခ်လုိက္ေတာ့ View blog တဲ့... ၾကည့္လုိက္ေတာ့.... ကိုယ္အျမဲ သူမ်ား ေတြထဲ ၀င္၀င္ဖတ္ေနတဲ့ တကယ္ blog ေလးတစ္ခု ကိုဖန္းတီးမိသြားၿပီဆိုတာ သိလုိက္ရတယ္ (အိမ္ေလး မလွတာက လြဲျပီး) ။ စိတ္ထဲ ... ေပ်ာ္သလိုလို ဘာလုိလုိ ဟာတာတာ နဲ႕ ဘယ္လို ခံစားခ်က္မွန္းလဲ မသိဘူး... တစ္ေယာက္ေယာက္ကုိလဲ အရမ္းေျပာျပ ခ်င္တာနဲ႕ ကို္ယ့္ နဲ႕ ၀ါသနာတူ မမပဲခူးသူ (ျမန္မာျပည္မွာတုန္း ကကုိယ့္မန္ေနဂ်ာ) ကို လင့္ေလး ခုလို ေပးၿပီး ပထမဆုံး မွ်ေ၀လိုက္တယ္ ။

" အစ္မ.... ဟိဟိ ေကာင္းလား.. ေနာင့္ ကိုယ့္ဘာသာ blog ေလးလုပ္တတ္သြားၿပီေနာ္ အစ္မ.. ေပ်ာ္လိုက္တာ ဘယ္သူမွလဲ မသိၾကဘူး အမပဲ သိတယ္ ၊ .. သိလား "

" ေအး ...မဆိုးပါဘူး...ဘယ္သူမွ မသိလဲ ငါ ဖတ္ေပးမွာေပါ့...ဆက္သာေရး " တဲ့

အဲ့လို အားေပးမႈ ရခဲ့ပါတယ္ ။ အဲ့ဒီတုန္းကမ်ား ... ေပ်ာ္လုိက္တာ ... c box လဲမရွိွ comment ဆိုတာ ဘယ္ေနမွန္း မသိတဲ့ ကိုယ့္ရဲ႕ တစ္ပုဒ္ ထဲသာ ရွိတဲ့ blog အသစ္မျပည့္မစုံေလးကို ၾကည့္မ၀ဘူး ။

ကိုယ္က ရုံးေရာက္တာနဲ႕ ကြန္ျပဴတာ စဖြင့္ၿပီ ဆိုတာနဲ႕ မမႏိုင္းႏိုင္း ထဲအရင္၀င္ၿပီးေတာ့ အဲ့ဒီက လင့္ေလးေတြက တစ္ဆင့္ အိမ္လည္တာပါ။ ကိုယ့္ မွာ blogအသစ္ေလးပိုင္ဆုိင္ၿပီး ေနာက္ေန႕လဲ အစဥ္အလာမျပတ္ အဲ့လုိ လည္ျပီး comment ေပးခ်င္တဲ့ အိမ္ေလးေတြမွာ ၀င္ေပး ၿပီးေတာ့မွ ကိုယ့္ အလုပ္ထဲကို ျပန္လာတယ္။ အလုပ္ထဲ ေရာက္ၿပီးေတာ့မွ ကုိယ့္ blog ေလးကို သတိတရ ၀င္ၾကည့္လုိက္ေတာ့ 1 comment တဲ့ .... ကိုယ့္ စိတ္ထဲသိခ်င္စိတ္ေတြနဲ႕ ဘယ္လုိျဖစ္သြားလဲ မသိဘူး.... ကိုယ့္ ကို ပထမဆုံး ၀င္ၿပီး comment ေပးတာက ကိုမင္းအိမ္ျဖဴ.ပါ ။ တကယ္ကို ေက်းဇူးတင္ပါတယ္။ အရမ္းကိုလဲ ၀မ္းသာ ခဲ့ပါတယ္ ....။

ေနာက္ေန႕ အိမ္လည္ေတာ့ ကိုယ့္ရဲ႕ ဘေလာ့ေလး ကိုပထမဆုံး လင့္ခ်ိတ္ထားေပးတဲ့ အိမ္က ကိုဗီလိန္. ပါ ။ ေတြ႕ေတြ႕ခ်င္း ေၾကာင္သြားတယ္...ဟုတ္မွ ဟုတ္ရဲ႕လား ေပါ့ ... ေနာက္ၿပီး ကိုယ့္ကို ကိုယ္သိပ္ၾကိဳက္တဲ့ အသိုင္းအ၀ိုင္းက အသိအမွတ္ျပဳတာခံရတဲ့ ခံစားခ်က္ေလး.....အရမ္းေပ်ာ္ပါတယ္။ တကယ္သိပ္ၿပီး ေက်းဇူးတင္ခဲ့ရပါတယ္။

အဲ့ဒါေလးေတြက ကိုယ့္မွာ စိတ္ထဲရွိတဲ့ ေရးခ်င္တာေလးေတြကို ေရးဖုိ႕ အင္အားေတြ ျဖစ္ခဲ့ရပါတယ္ ။ ဒီလုိနဲ႕အိမ္ေလးကို လူနဲနဲခ်င္း သိခဲ့ပါတယ္ရွင္ ။ ၿပီးေတာ့ C box ခ်ိတ္နည္းကို comment ထဲမွာ လာေရးၿပီး သင္ေပးတာက မမသက္ေ၀.cbox ေလးခ်ိတ္ၿပီးတဲ့ ေန႕ကလဲ ေပ်ာ္တာပါပဲ။ ေနာက္ၿပီး ခုလက္ရွိ အိမ္ေလးထဲမွာ ရွိေနတဲ့ ပစၥည္းေလးေတြကို ထည့္ေပးတဲ့ ေမေလး. နဲ႕ ေထာပတ္သီး ... ။

အိမ္ေလး ထဲကို လာလည္ တတ္ၾကတဲ့ ကိုယ့္ ရဲ႕ အစ္ကို၊ အစ္မ၊ ေမာင္ေလး၊ ညီမေလး ေတြ အားလုံးကို အကုန္ နံမည္ေတြကို ခ်ေရးရရင္ျဖင့္ ပိုစ့္တစ္ခု ဘာမွ မေရးရပဲ အရမ္းရွည္သြားမွာမွာစိုးလုိ႕ပါ ။ စိတ္ထဲမွာ အားလုံးကို အထူးေက်းဇူးတင္ပါတယ္ ။

ေနာက္ၿပီး ကိုယ့္ အိမ္ေလးထဲက စာပုဒ္အေရ အတြက္ မမ်ားေသးလုိ႕လားေတာ့ မသိဘူး .... ဘယ္ေခါင္းစဥ္ေအာက္မွာ comment ကဘယ္နွစ္ခု ဆိုတာကို အားလုံး မမွတ္ထားရပါပဲ စိတ္ထဲစြဲေနပါတယ္...။ ၿပီးခဲ့တာ ေရးခဲ့တာ အခ်ိန္နဲနဲ ၾကာသြားၿပီ ျဖစ္တဲ့ စာေလး မ်ားကို ဖတ္မယ့္လူ မရွိ comment ေပးမယ့္သူမရွိဘူးဆိုတာ သိသိရက္နဲ႕ ေန႕တုိင္းနီးပါး ျပန္ ျပန္ ၾကည့္တတ္ပါတယ္ ။ တစ္ခါ တစ္ေလ မ်ားအသစ္တစ္ခု ေလာက္မ်ားတိုးေနတာေတြ႕ရင္ အရမ္း၀မ္းသာတာပါပဲ... အသိအမွတ္ျပဳျခင္း သေဘာကို ေဆာင္တယ္လုိ႕ ယူဆတယ္ေလ။ comment ဆိုတာ အင္အားတစ္ခုပါပဲ ..။ အဲ့ဒါေၾကာင့္ ကိုယ့္လဲ သူမ်ား အိမ္ေတြ သြားရင္ တစ္ခုခုေတာ့ ေျခရာေလး ခ်န္တတ္ခ့ဲပါတယ္။

ဒါေပမယ့္ တစ္ခ်ိဳ႕က်ေတာ့လဲ အခ်ိန္အား မရွိတာ ကိုယ္ခ်င္းစာပါတယ္ ....ကိုယ့္အိမ္ကို လာလည္တာေလးကိုပဲ အရမ္းေက်းဇူးတင္ရပါတယ္ ။

ေနာက္ၿပီး ကိုယ့္ ခံစားခ်က္ေလး တစ္ခုက ေမာင္ႏွမေတြ အားလုံးကို စိတ္ထဲရင္းႏွီးခ်စ္ခင္ ေနတာပါပဲ...။ အိမ္ေလးေတြ လုိက္လည္ စာလုိက္ဖတ္ၿပီးရင္ .... အဲ့ဒီ အိမ္ပိုင္ရွင္ ကုိယ္နဲ႕ လဲ မသိ မျမင္ဖူးေပမယ့္ စိတ္ထဲ မွာ တကယ့္အရင္းအခ်ာလုိ ခံစားရတယ္..။ စာေလးေတြ ဖတ္ၿပီး ပုံစံေလးေတြကို မွန္းဆၿပီး ျမင္ေယာင္ ၾကည့္မိတယ္..။ ဒီစာေရးတဲ့ အိမ္ပိုင္ရွင္ကေတာ့ ေပ်ာ္ေပ်ာ္ေနတတ္တယ္..၊ ဒီအိမ္ပိုင္ရွင္ကေတာ့ စိတ္ထားေလး ႏႈးညံ့လိုက္တာ..၊ ဒီအိမ္ ပိုင္ရွင္ကေတာ့ မဟုတ္မခံစိတ္ ရွိမယ့္ပုံပဲ...ဘာညာ အဲ့လုိေလးေတြေပါ့...။

တစ္ခါ တစ္ေလ.. fw mail ေတြရခဲ့လုိ႕ကိုယ္ကေတာ့ ဘယ္သူေရးထားတာ သိေနေတာ့ ေပ်ာ္ေနတာေပါ့့ေလ fw mail ေတာင္ပို႕ၾကတယ္ဆိုေတာ့ သူမ်ား ႀကိဳက္ၾကလုိ႕ ဆိုၿပီးေတာ့ ...ဒါေပမယ့္ စာရဲ႕ ေအာက္ဆုံးမွာ ဖန္တီးတဲ့သူ(ေရးသူ)နာမည္မပါ တဲ့အခါေတြမ်ား ၀မ္းနည္းမိတယ္...။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ထည့္ေပးသင့္တာေပါ့ေနာ္..။ ေမာင္ႏွမ ေတြကို ထိလာရင္လဲ မခံတတ္ပါဘူး...ကိုယ့္ သူငယ္ခ်င္းေတြ ကိုယ္ဘေလာ့ေရးတာ မသိၾကပါဘူး...သူတို႕ နဲ႕ စကားေျပာလုိ႕ ဘေလာ့အေၾကာင္းမ်ား ေရာက္သြားရင္ ေမာင္ႏွမေတြရဲ႕ ေကာင္းေၾကာင္းေလးေတြ ေျပာၾကရင္ အရမ္း၀မ္းသာတာပဲ...ဒါေပမယ့္ ဘာျဖစ္တယ္ ညာျဖစ္တယ္ ေ၀ဖန္ရင္ေတာ့ မႀကိဳက္ဘူး.. တစ္ခါတစ္ေလ စကားေတာင္ မ်ားရပါတယ္.. း) ။

ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ...ဒီေလာကေလး ထဲမွာ ေနရတာ ေပ်ာ္တယ္..။ ေပ်ာ္ေအာင္လုိ႕ ေမာင္ႏွမေတြ ကလဲ ေစာင့္ေရွာက္ၾကတယ္...။ တကယ္ေတာ့ ျမင္ဖူးတဲ့သူဆိုလုိ႕ မမ၀ါ ၊ မမ မႏိုင္းႏိုင္း ၊ ေမေလး ရယ္ ေႏြးေနျခည္ ရယ္ ပဲ ရွိပါတယ္..။ အဲ့ဒါကလဲ ...ဓာတ္ပုံပဲ ျမင္ဖူးတာပါ ။ ဒါေပမယ့္ အားလုံးကုိ မျမင္ဖူးေပမယ့္ သံေယာဇဥ္က အမ်ားၾကီးပဲ ။ အားလုံးပဲ ထပ္တူ ခံစားရမယ္လုိ႕ ထင္ပါတယ္..။ တကယ္ေတာ့ ဒီဘေလာ့ေလးက ကိုယ့္ရဲ႕ တကယ့္ကို အေဖာ္မြန္ေကာင္းေလးပါပဲ.....မျမင္ရပဲနဲ႕ျဖစ္တဲ့ သံေယာဇဥ္ေလးေတြလဲ တိုးပြားေစတယ္ ။ ကိုယ့္ရဲ႕ အေဖာ္မြန္ေကာင္း ဘေလာ့ေလး အတြက္ အားလုံး အားလုံး ကို ေက်းဇူးတင္ပါတယ္ ရွင္..။

" ကိုသားႀကီးေရ...စိတ္ထဲ ခံစားရသလိုေလး ေရးလုိက္ပါတယ္... ရင္ႏွင့္ရင္း၍ ဆိုတဲ့ နာမည္ေလးကို ေနာင့္ ရဲ႕ အေဖာ္မြန္ေလး လုိခံစားရလုိ႕ နာမည္ေလး ေျပာင္းၿပီး ေရးလုိက္ပါတယ္ရွင္..." ။

ေနာက္ဆုံး အခ်ိန္ (ေနာင္တ)

" အမေလး သားေလး ရယ္ မင္းေတာ့ ဒီ၀ဋ္ ကကြ်တ္သြားျပီေပါ့ေနာ္... ေကာင္းပါတယ္ သားေလးရယ္ မင္းကို မေသေစခ်င္ေပမယ့္... ဒီေလာက္ေ၀ဒနာ ခံစားေနရတာကိုလဲ မၾကည့္ရက္ေတာ့ပါဘူး... "

ေဘးကုတင္မွ ရုတ္တရတ္ ေအာ္ငုိလုိက္သံေၾကာင့္ အိပ္ေပ်ာ္ေနတာ မဟုတ္ပဲ မိန္းေမာေနရာမွ မ်က္လုံးဖြင့္ၾကည့္မိသည္ ။ ေအာ္ သြားျပန္ျပီးေပါ့ တစ္ေယာက္ ။ ကြ်န္မအလွည့္ လဲ မၾကာခင္ေရာက္လာေတာ့ မွာပါ ။ အဘြားၾကီး ငိုေနတာကို ၾကည့္ျပီး အေမ့ ကိုျပင္းျပင္းထန္ထန္ သတိရမိတယ္ ။ အေမဆိုရင္လဲ ငို္မွာပဲေပါ့ေနာ္...ဒါေပမယ့္ အေမရယ္..။

အေတြးေတြကို မရွည္ခ်င္တာေၾကာင့္ ေဘးဘီကို ေ၀့ၾကည့္လုိက္ေတာ့ တကယ့္ကို ေသခါနီးလူမမာမ်ား ပတ္လည္၀ုိင္းရံေနေသာ ေနရာတစ္ခု ။ ေဆးရုံ ....ဟုတ္တယ္ ေဆးရုံေတာင္မွ အေထြေထြေရာဂါကု ေဆးရုံမဟုတ္ပါ..လူအမ်ား ရြံ႕ေၾကာက္လွေသာ ေ၀ဘာဂီ ေဆးရုံႀကီးမွာပါ ။ လြန္ခဲ့တဲ့ 2ပါတ္ေလာက္က စၿပီး ေနေနရတဲ့ေနရာ တစ္ခုေပါ့ ၊ ခုထိ အသားမက်ေသး အသားက်စရာ အေၾကာင္းလဲ တစ္စက္မွ မရွိပါ....။ ကိုယ္တိုင္သည္လဲ....မ်က္တြင္းေဟာက္ပတ္ အရုိးေျခာက္နဲ႕၊ တစ္ခ်ိဳ႕ အနာ ဗရပြနဲ႕၊ တစ္ခ်ိဳ႕ ညီးညဴေအာ္ဟစ္လုိ႕ ျပဳစုေစာင့္ေရွာက္မယ့္သူမရွိ၊ ဟိုၾကည့္လဲ ဒီရုပ္ ဒီၾကည့္လဲ ဒီရုပ္ ၊ ေၾကာက္စရာ ေကာင္းလွပါသည္ ။ ဒါေပမယ့္ တစ္ခ်ိဳ႕.....မိသားစု ရဲ႕ အျပဳအစု အေစာင့္ေရွာက္ေကာင္းမႈ ေတြကိုခံရတဲ့ လူေတြကေတာ့ နဂိုရုပ္ကမပ်က္ၾကေသး တဲ့သူကေတာ့ မပ်က္ၾကေသးဘူးေပါ့။ အင္း.....ကံဆုိးလုိ႕ ဒီေရာဂါရေပမယ့္ ကံေကာင္းလုိ႕ မိသားစု ရဲ႕ ပစ္ပယ္ထားျခင္း ကိုမခံရေသးသူေတြေပ့ါ ။

ကြ်န္မ .... ကြ်န္မ ကေတာ့ မိသားစုကို ဒီ့ထက္ပုိျပီး ဒုကၡပိုမေပးခ်င္ေတာ့ပါ ။ ဒီေရာဂါ ရေနမွန္းသိရင္ ရြာက အေဖအုိ နဲ႕ အေမအို ကြ်န္မထက္ အရင္ ေသလိမ့္မယ္ ထင္ပါတယ္ ။ အေဖ နဲ႕ အေမ တုိ႕ရဲ႕ အသက္ႀကီးမွ ရတဲ့တဦးတည္းေသာ သမီး ကြ်န္မဟာ ရြာငယ္ေလး မွာ မထင္မရွား ေမြးဖြားလာခဲ့ ေပမယ့္ သိတတ္တဲ့ အခ်ိန္ကစျပီး ထင္ရွား ခ်င္လာတယ္ ။ ရြာထဲမွာ စာေတာ္ေတာ့ ထင္ရွားတယ္ အဲ့ဒါေၾကာင့္ ကြ်န္မ စာေတာ္ေအာင္ ႀကိဳးစားခဲ့ တယ္ ။ 10 တန္းေအာင္ရင္ ထင္ရွားတယ္ ။ ဒါေၾကာင့္ ကြ်န္မ 10 ေအာင္ေအာင္ ႀကိဳးစားခဲ့တယ္ ။ အသက္ႀကီး ေနၾကျပီျဖစ္တဲ ့အေဖ နဲ႕ အေမ ကေတာ့ သမီးလိမၼာ အတြက္ ပင္ပန္းၾကေပမယ့္ တျပဳံးျပဳံးနဲ႕ေပါ့ ။ အသက္ႀကီးမွ ရတဲ့ ကေလး ျဖစ္တဲ့အျပင္ စာေတာ္တယ္ဆိုျပီး ဘာအလုပ္မွ မခိုင္းခဲ့ ပါဘူး ။ ကြ်န္မကိုယ္တုိင္ကလဲ စာက်က္ရမွာကို အခြင့္ေကာင္းယူျပီး ဘာတစ္ခုမွ မကူညီခဲ့ပါဘူးေလ ။ အေဖအိုႀကီး ကြ်န္မအတြက္ ေရခပ္ေပးေနတာေတာင္ ေရျပည့္မွ ေရခ်ိဳးဖုိ႕ ေရကန္ကို သြားခဲ့တဲ့ ကြ်န္မပါ ။ အေမအုိႀကီး ကြ်န္မအတြက္ ထမင္းခ်က္ေပး ေနတာကို ထမင္းခူးျပီးမွ ထမင္းစားပြဲ အေရာက္သြားခဲ့တဲ့ ကြ်န္မ ပါ ။

ဒီလုိနဲ႕ေပါ့ .....(10)တန္းေလးေအာင္လာေတာ့ ကြ်န္မ တကၠသုိလ္ တတ္ခ်င္တဲ့ ဆႏၵေတြ တားမရခဲ့ဘူး။ အသက္ႀကီးၿပီျဖစ္တဲ့ အေဖ နဲ႕ အေမက ကြ်န္မကို (10)တန္းေအာင္တဲ့ ထိေက်ာင္းထားတာေတာင္ ဟိုဟာေလး ေရာင္းလုိက္ ၊ ဒီဟာေလး ေရာင္းလုိက္ နဲ႕ ဆိုတာ သိေပမယ့္ ကြ်န္မက

" အေဖ တုိ႕က.... အသုံးကို မက်ဘူး ၊ ဒီရြာမွာ ဒီႏွစ္ (10)တန္းေအာင္တာ ကြ်န္မ တစ္ေယာက္ထဲ ရွိတာ ၊ တကၠသုိလ္ေလး ေတာင္ မထားေပးႏိုင္ဘူးလား... ဘာတာ၀န္ေက်လဲ .. "

" အေမ ... ကြ်န္မ ကဘာဆက္လုပ္ရမွာလဲ... 10 တနု္းေအာင္ျပီး ဘာဆက္လုပ္ရမွာလဲ ....ေျပာပါဦး."

မႈန္ရီရီ မ်က္ရည္ေ၀့ေနတဲ့ မ်က္လုံးေလး နဲ႕ ကြ်န္မ ကိုေငး ၾကည့္ျပီး အေမ ဘာမွ မေျပာတတ္ပါဘူး...။ ကြ်န္မက အေဖ့ ကိုေတာင္းဆုိေနခ်ိန္ဆို အားကိုးတၾကီးနဲ႕ အေဖ့ ဘတ္ကို လွည့္ၾကည့္ကာ ၾကည့္ကာ နဲ႕ေပ့ါ ။ အေဖ လဲ သက္ျပင္းတစ္ရိႈက္နဲ႕

"သမီးေလးရယ္ .... အေဖ တုိ႕ကို အခ်ိန္ေပးပါဦးေနာ္.. အေဖ တုိ႕လဲ အသက္ၾကီးျပီဆိုေတာ့ သူရင္းငွား လဲ ကိုယ္က လုပ္ခ်င္ေပမယ့္ သူမ်ားေတြက မငွားခ်င္ေတာ့ဘူးေလ...။ ဒီအိမ္ျခံေလး ကိုေပါင္ႏွံျပီး ေပးဖုိ႕ကလဲ အေဖ တုိ႕မွာ ျပန္ေရြးႏိုင္တဲ့ အင္အား မရွိဘူးေလ သမီးေလးရယ္...အေဖ တုိ႕ ..... အေဖ တုိ႕ တာ၀န္ မေက်ဘူး....ဟုတ္တယ္ တာ၀န္မေက်ဘူး "

ဆိုျပီး တိုင္နဲ႕ ေခါင္းကို ေဆာင့္ကာ ေဆာင္ကာနဲ႕ ေျပာေနေတာ့....

" အမေလး ..... မလုပ္ပါနဲ႕ ကိုရင္ရယ္"

ဟီးခ် ငို္လုိက္တဲ့ အေမ့ အသံ..... " အိုး အားလုံး သြားစမ္းပါ..... ျပီးက်ရင္ ဒီလုိႀကီးပါပဲ "

ကြ်န္မ အားလုံးကို စိတ္နာတယ္...။ ဒါနဲ႕ပဲ ကြ်န္မ ဘာဆက္လုပ္ရမလဲ .....။

အဲ့ဒီ အခ်ိန္မွာ ကြ်န္မတုိ႕ အိမ္ေရွ႕ ကေနတဲ့ ကြ်န္မ လုံး၀ အထင္မႀကီးတဲ့ နီနီ တစ္ေယာက္ ရြာကို ျပန္လာပါတယ္...သူ ကမဲေဆာက္သြားျပီးအလုပ္လုပ္ေနတာေလ ။ ေငြေၾကးေလး အသင့္ အသင့္ ပါလာျပီးေတာ့ သူ႕ မိဘေတြကို ေပးတာ ေတြ႕တယ္ ။ ေနာက္ျပီး ၀တ္ပုံစားပုံ ေလးကလဲ..... အရင္က နီနီ မဟုတ္ေတာ့ပါဘူး ။ အရင္က လုံး၀ အထင္မၾကီးတဲ့ နီနီ ကိုကြ်န္မ ျပဳံးျပ ႏႈတ္ဆက္ ၿပီးအေျခအေန ေတြကို စုံစမ္းၾကည့္မိတယ္ ။ ျဖစ္ႏိုင္ရင္ နီနီ ျပန္ရင္ ကြ်န္မ လုိက္ခ်င္တယ္လုိ႕ေျပာေတာ့....နီနီ ကေျပာတယ္...

"အရမ္း ပင္ပန္းတယ္ နင္ လုပ္ႏိုင္မွာ မဟုတ္ပါဘူး " ...

" ဘာလုိ႕ မလုပ္ႏိုင္ရမွာလဲ နီနီရယ္ ... ငါဒီရြာေလး မွာလုံး၀ကို မေနခ်င္ေတာ့ဘူး ...ငါ့ အတြက္ တတ္လမ္းလဲ မရွိဘူး ငါ့ကို ကူညီပါဟာ ။ ငါ အဲ့ဒီမွာ အလုပ္လုပ္ျပီး ပုိက္ဆံစုမယ္...ျပီးရင္ ေက်ာင္းလာျပန္တတ္မယ္ေလ ... ငါ့ကို အိမ္က ေက်ာင္းမထားေပးႏိုင္ေတာ့ဘူး ဟ"

" ဟုိမွာ ပိုဆုိးတယ္ ... ဘာတတ္လမ္းမွ မရွိဘူး... တေနကုန္ တညလုံး စက္ပဲ ခ်ဳပ္ေနရတာေလ... အျပင္ကို တစ္လ မွတစ္ခါ ထြက္ခြင့္ ရတာ...အဲ့ဒါေတာင္ အခ်ိန္ပိုင္းေလးနဲ႕ ...ၿပီးေတာ့ နင္ ေရာက္ေရာက္ခ်င္း အလုပ္သမား ကဒ္ရဦးမွာ မဟုတ္ဘူး... အဲ့လုိ ကဒ္ မရေသးတဲ့ အခ်ိန္ဆိုရင္ နင္ အျပင္ကိုေတာင္ ထြက္လုိ႕ ရဦးမွာ မဟုတ္ဘူး "

ကြ်န္မသူဘာေျပာေျပာ ဂရုမစိုက္ခဲ့ပါဘူး ....ကြ်န္မ ၾကီးပြားမွာကို မနာလုိလုိ႕ ေျပာတယ္ဆိုျပီး စကားနာ ထိုးေတာ့မွ နီနီ ကလုိက္ၾကည့္ေပ့ါ လုိ႕ ေျပာပါတယ္..။ ကြ်န္မ ၀မ္းသာ အားရ အေမ နဲ႕ အေဖ ကိုေျပာျပီး လမ္းစားရိတ္ေတာင္းေတာ့....

" သမီးေလး ရယ္... မသြားပါနဲ႕ ပင္ပန္းပါတယ္... အေဖေလ၊ ကိုသိန္း၀င္း (ကြ်န္မတုိ႕ရြာေလး ရဲ႕ မူလတန္းေက်ာင္းအုပ္)ကိုအကူအညီေတာင္း ထားတယ္...သမီးရဲ႕ ၊ ငါ့သမီးေလး ကိုေက်ာင္းဆရာမ ခန္႕ဖို႕ေပါ့ .... ေစာင့္လုိက္ဦးေနာ္ သမီးေလး "

" ဟား... အေဖ တို႕ကလဲ လုပ္ၿပီ ၊ သမီးက ေက်ာင္းဆရာမ လုပ္ခ်င္တယ္ေျပာလုိ႕လား ....လစာေလး ႏွစ္ပဲ ေျခာက္ျပားနဲ႕ မလုပ္ခ်င္ပါဘူး ...မဲေဆာက္ ကိုသြားမယ္...ပုိက္ဆံစုျပီး ေက်ာင္းလာျပန္တတ္မွာ... အေဖ တုိ႕ မထားေပးႏုိင္လုိ႕ ကုိယ့္ဘာသာ ရွာျပီးတတ္မွာ..ခု လမ္းစားရိတ္ေလးပဲ ထုတ္ေပး "

" သမီးေလး ရယ္.... စဥ္းစားပါဦး "

" ဟား..ေတာ္ပါေတာ့ အေမရယ္.... လမ္းစားရိတ္ေလးပဲ လုပ္ေပးပါ..."

ဒီလိုနဲ႕ ကြ်န္မ နီနီ နဲ႕ အတူ မဲေဆာက္ကို ထြက္လာခဲ့တယ္ ။ အပ်ံသင္ကာစ ကြ်န္မ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ေတြ တသီႀကီးနဲ႕ေပါ့ ။ လမ္းခရီး ၾကမ္းတမ္းေတာ့ ကြ်န္မ နဲနဲေလးေတာ့ စိတ္ညစ္မိတယ္ ။ နီနီ ကတရား၀င္ ဆုိေပမယ့္ ကြ်န္မက ကဒ္မရွိေတာ့ သူပါ ပုန္းလွ်ိဳးကြယ္လွ်ိဳး လုပ္လာရတာေပါ့ ။ ဒီလုိနဲ႕ စက္ရုံမွာ အလုပ္ စလုပ္ခဲ့တယ္ ။ ညမွာ (12) နာရီလဲ မအိပ္ရ (1) နာရီလဲ မအိပ္ရ ၊ ကြ်န္မ ငုိခဲ့ရပါတယ္ ။ ဒီေလာက္ပင္ပန္း တာမေျပာနဲ႕ ကြ်န္မက ဆင္းရဲေပမယ့္ ေရေတာင္ ကိုယ့္ဘာသာ ခပ္ခ်ိဳးခဲ့တာ မဟုတ္ဘူး ။ ကြ်န္မ အလုပ္လဲ မလုပ္ႏုိင္ဘူး ၊ ျပန္လဲ မျပန္ခ်င္ဘူး ။

ကြ်န္မ အရမ္းကို စိတ္ဆင္းရဲ ဒုကၡ ေရာက္ခဲ့ရတယ္ ။ တစ္လမွာ လစာ ထုတ္တဲ့ ရက္ေလး တစ္ရက္ပဲ နားရပါတယ္ ။ ဒါေပမယ့္ ကြ်န္မ အျပင္ထြက္ခြင့္ မရွိဘူးေလ ။ အလုပ္သမား ကဒ္မွ မရွိပဲ... ဒါေပမယ့္ ကြ်န္မ နီနီ႕ကို အပူကပ္ခဲ့တယ္ ။ နီနီ ကလဲ ကြ်န္မကို ေတာ္ေတာ္သနားေနၿပီ ထင္ပါရဲ႕ ။ ေအး ငါတုိ႕နဲ႕ နီးနီးနားနား သြားၾကတာေပါ့ ဆိုျပီး အျပင္ကို ကြ်န္မ ပထမဆုံး အႀကိမ္ ထြက္ခဲ့ပါတယ္ ။ အဲ့ဒီမွာ ကြ်န္မ ကိုလွေမာင္ၾကီး ကို စေတြ႕တာပါပဲ ။

ကိုလွေမာင္ၾကီးဆိုတာကေတာ့ ဒီမွာ အလုပ္လုပ္ေနတဲ့ လူေတြရဲ႕ ပိုက္ဆံေတြကို ဆိုင္ရာအိမ္ေတြကိုပို႕ေပး၊ အိမ္ေတြက ျပန္ပို႕ေပးတဲ့ စာေလးေတြ၊ ပစၥည္းေတြကို သယ္ေပးတဲ့ တစ္ေယာက္ပါ။ အရင္ကထဲက ရြာမွာ ေငြလာပို႕လုိက္ ပစၥည္းေတြ လာယူလုိက္လုပ္ေနေပမယ့္ ကြ်န္မ သူ႕ကိုသတိလဲမထားမိခဲ့ဘူး ကြ်န္မနဲ႕လဲ မဆိုင္ဘူးေလ။ ခုေတာ့ ကြ်န္မ လူစိမ္းေတြ အလယ္မွာ သူက မ်က္မွန္းတန္းမိျပီးသား(သူလဲကြ်န္မကိုသိတယ္) လူလဲျဖစ္ေတာ့ ကြ်န္မ ဒီမွာ အလုပ္မလုပ္ႏိုင္ေတာ့တဲ့အေၾကာင္း ဒါေပမယ့္ အိမ္လဲ မျပန္ခ်င္ေၾကာင္း ေျပာျပမိတယ္ ။ ကိုလွေမာင္ႀကီးက မပူနဲ႕ သူ႕မွာ အဆက္အသြယ္ေကာင္းေတြ ရွိတယ္ သူကူညီမယ့္ အေၾကာင္းေျပာေတာ့ ကြ်န္မအတြက္ ေတာ့ ေရႊေတာင္ႀကီးေပါ့ ။

အဲ့ဒီေနာက္မွာ ကိုလွေမာင္ႀကီးက တစ္လတစ္ခါ ခပ္ေခ်ာေခ်ာ စတိုင္မိမိ ေကာင္မေလးေတြကို ေခၚလာျပီးေတာ့ နင္သူတို႕အလုပ္မွာ လုပ္မလား ပိုက္ဆံအမ်ားႀကီး ရတယ္ ပင္ပင္ပန္းပန္းလဲ မလုပ္ရဘူး ၾကြၾကြ ရြရြေလး ေနရတယ္လို႕ေျပာပါတယ္ ။ ကြ်န္မလဲ သူေခၚလာၿပီး မိတ္ဆက္ေပးတဲ့ ေကာင္မေလး ေတြကိုၾကည့္လုိက္ေတာ့ အ၀တ္အစားက အပ်ံစား ဟန္းဖုန္း ကိုယ္စီနဲ႕ အားက်စရာႀကီးေတြပါပဲ။ ကြ်န္မ စိတ္ထင္ သူတို႕က ကြ်န္မ ဗီြဒီယုိ ေတြထဲမွာ ၾကည့္ဖူးတဲ့ ကုမၼဏီမွာ အလုပ္လုပ္တဲ့ သူေတြျဖစ္မယ္လုိ႕ ထင္ခဲ့တယ္ ။

အဲ့ဒီေနာက္ ကြ်န္မ နီနီ ကိုအလုပ္မလုပ္ေတာ့ဘူးလုိ႕ေျပာေတာ့ နီနီ ကအံ့ၾသတႀကီးနဲ႕ ရြာျပန္မွာလား အေမးကို မဟုတ္ဘူး အလုပ္ေကာင္းေကာင္းတစ္ခု ဆက္မိလုိ႕ ဆိုေတာ့....

" ဘယ္အလုပ္လဲ ... ေသခ်ာရဲ႕လား ၊ ဘယ္အလုပ္ရုံမွာလဲ...ငါ့ေတာင္ အသိမေပးပါလား ဟယ္ "

" နီနီ ကလဲ အစကမေသခ်ာလို႕ပါ... ခုေတာ့ ေသခ်ာသြားလုိ႕..နင္...နင့္အိမ္ကိုစာထည့္ရင္ အေမ တို႕ကို ငါအလုပ္ေကာင္းေကာင္း ရေနၿပီ ... ေနာက္မွ ေငြပို႕ေတာ့မယ္လုိ႕ ေျပာလုိက္ေနာ္ "

ဆိုၿပီး ထြက္လာခဲ့တယ္ ။ ေနာက္မွာ နီနီ ဘယ္လုိ အေတြးေတြ နဲ႕က်န္ခဲ့လဲ မသိဘူး ၊ သိလဲ မသိခ်င္ဘူး..။

ကြ်န္မတကယ္ပဲ မပင္ပန္းပဲနဲ႕ ပိုက္ဆံမ်ားမ်ားရတဲ့ အလုပ္ကို လုပ္တတ္ခဲ့ပါတယ္ ။ ဒါေပမယ့္ အဲ့ဒီရက္ေတြက ကြ်န္မ အတြက္ ငရဲခန္းပဲ။ ကိုလွေမာင္ႀကီး ကို ရႊံ႕ျခာ မုန္းတီးလွေပမယ့္ ေၾကာက္လန္႕ တၾကားငိုးေၾကြး ခဲ့ရတဲ့ ေန႕ေတြ လြန္လာေတာ့ ကြ်န္မ ထုံက်င္လာခဲ့တယ္ ။ ကြ်န္မ က်ရာ ဘ၀ မွာေပ်ာ္တတ္ေအာင္ ေနခဲ့တယ္ ။ ေက်ာင္းတတ္မယ့္ ရည္မွန္းခ်က္ေတြ ၾကက္ေပ်ာက္၊ ငွက္ေပ်ာက္ ....လမ္းေလွ်ာက္ရင္း လမ္းေပ်ာက္ေပမယ့္ ေပ်ာက္ေသာလမ္းမွာ ကြ်န္မ ေပ်ာ္ေပ်ာ္ႀကီး ေလွ်ာက္ခဲ့တယ္ ။ အေဖ နဲ႕ အေမ ကို ရတဲ့ ပိုက္ဆံ ရဲ႕ ၅ ပုံ ၁ ပုံ ေလာက္ပဲ ပို႕ေပးတယ္ ။

ဒီလုိနဲ႕ပဲေပါ့... တစ္ခါ တစ္ခါ ကြ်န္မ ဖ်ားခ်င္သလုိျဖစ္တယ္။ ၀မ္းေလ်ာတယ္ ။ ဒါေပမယ့္ ေဆးမီးတုိေလးေတြ နဲ႕ေပ်ာက္သြားလုိက္ဆိုေတာ့ ကြ်န္မ အမႈမထားခဲ့ဘူး ။ တစ္ေန႕တစ္ျခား ေလွ်ာ့ေလွ်ာ့သြားတဲ့ ကိုယ္အေလးခ်ိန္ကိုလဲ ကြ်န္မ ဂရုမထားမိဘူး...ခုေခတ္ႀကီးက ပိန္မွ ၾကည့္ေကာင္းတာပဲ..။ တစ္ေန႕ေတာ့ ကြ်န္မ ဗိုက္အရမ္းကိုေအာင့္ခဲ့ပါတယ္ ။ဘယ္လုိမွ မခံစားႏိုင္ေတာ့ဘူး အဲ့ဒါေၾကာင့္ ကြ်န္မ အေဖာ္ကို ေတာင္းပန္ျပီး ကုိလွေမာင္ႀကီး ကိုရွာခိုင္းလုိက္တယ္ ။ ဒါေပမယ့္ ကိုလွေမာင္ႀကီးေရာက္လာေတာ့ ကြ်န္မ သတိမရေတာ့ပါဘူး ။ သတိရတဲ့အခ်ိန္မွာ ျမ၀တီၿမိဳ႕ထဲ ကိုျပန္ေရာက္ေနျပီေလ ။ ကိုလွေမာင္ႀကီးက ေျပာတယ္ .

" နင္ ရန္ကုန္မွာ ေဆးရုံတတ္ရမယ္ "

" ဟင္ .... ဒီမွာ တတ္လုိ႕ မရဘူးလား ...ကြ်န္မ ရန္ကုန္မွာ ဘယ္သူနဲ႕ မွ အသိမရွိဘူး "

" ဒီမွာေရာ ..နင္ဘယ္သူနဲ႕ သိလုိ႕လဲ... ဒီမွာ မရဘူး ၊ ငါလုိက္ခဲ့ေပးပါ့မယ္ .. နင္တတ္လုိက္ပါ"

ဒီလုိနဲ႕ပဲ .... ဒီလုိနဲ႕ပဲ ကြ်န္မ ဒီေဆးရုံကို ေရာက္ခဲ့ရပါတယ္။ ကြ်န္မ ဘာေရာဂါ ျဖစ္မွန္း မသိခဲ့ဘူး ။ ေနာက္မွ ကိုလွေမာင္ၾကီး ေျပာျပေတာ့ ကြ်န္မ ကမၻာတစ္ခုလုံး ေမွာင္မုိက္ ၊ ဘာဆုိ ဘာမွ မသိေတာ့ပါဘူး ။ အရင္ဆုံး သတိရတာက မိဘ ႏွစ္ပါး ၊ ခလုတ္ထိမွ အမိတ မဟုတ္ေပမယ့္ တကယ္ တ ခဲ့ရၿပီ ။ ၿပီးေတာ့ မသိေစခ်င္ဘူး... ကြ်န္မ မိဘႏွစ္ပါး အသက္ႀကီးလွၿပီ .... မသိေစခ်င္ေတာ့ပါဘူး ။

" ကိုလွေမာင္ ကြ်န္မ အေၾကာင္းကို အေဖ နဲ႕ အေမ ကိုိမေျပာပါနဲ႕ ၊ ရြာက လူေတြလဲ မသိေစပါနဲ႕ေနာ္ ... ကြ်န္မ ရွက္လုိ႕ မဟုတ္ပါဘူး...ကြ်န္မ ေၾကာင့္ အေဖ နဲ႕ အေမ အသက္ႀကီးမွ သမီးမုိက္ေၾကာင္ ့အရွက္မရ ေစခ်င္လုိ႕ပါ ... ကြ်န္မ ေတာင္းပန္ပါတယ္"

" ေအးပါ... စိတ္ခ်ပါ ငါလဲ နင္နဲ႕ ဘ၀တူပါပဲ ..ငါ မၾကာမၾကာလာမယ္ ..နင့္ ဘာသာ နင္ ဂရုစုိ္က္.. ငါပိုက္ဆံ ထားေပးခဲ့မယ္ "

ကိုလွေမာင္ႀကီး ျပန္ျပီးတဲ့ေနာက္ ကြ်န္မ တစ္ေယာက္ထဲ က်န္ပါေတာ့တယ္...။ ကြ်န္မတို႕လုိ လူမမာေတြက ခုခံအားက်ေနေတာ့ ဘယ္ေရာဂါမဆို ၀င္ေရာက္လာဖုိ႕က သိပ္ကို လြယ္ကူတယ္ေလ ။ ကိုယ္တိုင္ကလဲ ဘာေရာဂါမွန္း မေသခ်ာေတာ့ ဘာကိုမွ ဂရုစိုက္ရေကာင္းမွန္း မသိခဲ့ဘူး။ ခုလဲပဲ ကြ်န္မ က ဒီေရာဂါနဲ႕ စပ္လွ်င္းျပီးေတာ့ ရခဲ့တဲ့ TB ပိုးက ဗိုက္ထဲ ေရာက္ျပီး အူTB ျဖစ္ေတာ့ ဗိုက္က မခံရပ္ႏိုင္ေအာင္ ေအာင့္ျပီး ေဆးရုံ ေဆးခန္း ေရာက္မွ ဘာေရာဂါလဲ ဆိုတာ သိလာရတာပါပဲ..။ ဗိုက္ေအာင့္ တဲ့အခ်ိန္ေတြကလဲြၿပီး က်န္တဲ့ အခ်ိန္ ကြ်န္မ လမ္းေလ်ွာက္ႏုိင္ပါတယ္။ ေသမိန္႕ က်ခံေနရတဲ့ လူေတြရဲ႕ မ်က္ႏွာေတြ ၊ ေဘးကုတင္ က ေသလုေသခင္ ေအာက္စီဂ်င္ ေပးေနရတဲ့ မ်က္ျဖဴလန္ ေနတဲ့ မ်က္ႏွာေတြ ၊ ဘာအေၾကာင္းေတြ နဲ႕ မ်ား ျဖစ္လာတာပါလိမ့္ ။ ကြ်န္မ လုိလား ...ဒါဆို ေဘးေဆာင္က ကေလးေလး ေတြကေရာ ဘယ္သူ႕ အျပစ္ေၾကာင့္လဲ ၊ ေ၀ဒနာကုိ အလူးအလဲ ခံစားေနရတဲ့ မိဘမဲ့ ေရာဂါသည္ ကေလးေလး ေတြ သူတုိ႕မွာ အျပစ္ရွိပါသလားကြယ္ ။ ကြ်န္မ မေသခင္ေလးမွာ ၊ လမ္းေလွ်ာက္ႏိုင္တုန္း ေလးမွာေတာ့ တစ္ခါမွ မစဥ္းစားမိဖူးတဲ့ ကုသိုလ္ေလး တစ္ခုခုကို ယူခ်င္ပါေသးတယ္။ ဘာလုပ္ရမလဲ...ခုခ်ိန္မွာ လုပ္ႏိုင္တာဆိုလို႕ မ်ားမ်ားစားစားလဲ မရွိပါဘူး ၊ စဥ္းစားမိလိုက္တာ တစ္ခုကိုပဲ အေကာင္အထည္ ေဖာ္လိုက္တယ္ေလ ။

အဲ့ဒါကေတာ့ ... ေဆးရုံက မနက္ ေကာ္ဖီ၊ ေန႕လည္ ထမင္း ၊ ညေန ထမင္း ေကြ်းပါတယ္ ၊ ထမင္းေလး ေတာင္ ထယူဖုိ႕ လမ္းမေလွ်ာက္ႏုိင္ေတာ့တဲ့ ဘ၀တူ ေရာဂါသည္ေတြကို ထမင္း ယူေပးပါတယ္ ။ အရင္က စိတ္ထဲ ရႊံ႕မိေပမယ့္ စဥ္းစားလုိက္ေတာ့ ကိုယ္လဲ ဒီလုိေရာဂါျဖစ္ေနတဲ ့သူပဲ..ဘာမ်ား ပိုျပီး ကိုယ္က သူတုိ႕ထက္သာေနလုိ႕လဲ..အဲ့ဒါေၾကာင့္ သူတုိ႕ မတတ္ႏိုင္တာ ကုိယ္တတ္ႏုိင္တာေလးေတြကို လုပ္ေပးပါတယ္။ လူနာဆိုေပမယ့္ ကုိယ့္လက္ထဲ ပိုက္ဆံေလး ေတာ့တစ္က်ပ္ျဖစ္ျဖစ္တစ္ပဲ ျဖစ္ျဖစ္ ကိုင္ထားခ်င္မွာပဲေပါ့..။ ဒါေပမယ့္ တစ္ခ်ိဳ႕ တစ္ျပားမွာကို ရွိမေနပါဘူး ေဆးရုံက ေကြ်းတဲ့ ထမင္း နဲ႕၊ ေပးတဲ့ ေဆးေလး ေတြေၾကာင့္ အသက္ဆက္ေနတာပါ ။

တစ္ခါတစ္ေလ ေတာ့လဲ အလႈရွင္ေတြ လာတယ္ ... ေထာင္တန္အုပ္ေလးေတြ ကိုင္ၿပီးေတာ့ တစ္ကုတင္ခ်င္းစီ လုိက္ေပးေနတာ.... ေလးစားလုိက္တာ ၊ အားက်လုိက္တာ ၊ ကြ်န္မ လက္ထဲ ပိုက္ဆံေတြ ရွိေနတုန္းက ကြ်န္မ ဘာေတြ လုပ္ပစ္ခဲ့လဲ.... ၊ ကြ်န္မ သူမ်ားအက်ိဳးအတြက္ ဘာမွ မလုပ္ခဲ့မိဘူး ၊ မိဘ ကိုေတာင္ တစ္ခါ တစ္ရံ မွ ျပန္ပုိ႕တာ ။ အိုး... ျပန္မေတြးခ်င္ဘူး ၊ ခုေနရတာ ေလာက ငရဲထဲမွာ ဒီ့ထက္ဆုိးတာ ဘာရွိဦးမလဲ ၊ ေသခ်င္လဲ ေသပါေစေတာ့ ။ မေသခ်င္ေလး မွာခဲ့ခ်င္ပါတယ္ ကြ်န္မလုိ မမိုက္မဲပါနဲ႕ေနာ္...။ ရွိတဲ့ ပိုက္ဆံေတြကို အက်ိဳးရွိေအာင္ သုံးပါ ။ ေနာက္ျပီးေတာ့ မိဘ၊ ကိုယ့္မိဘ စိတ္ဆင္းရဲ ေအာင္ လုပ္မိရင္ ကုိယ္ျပန္ခံရတာ၊ စိတ္ဆင္းရဲရတာက (10)ဆ မကပါဘူးရွင္ ။ ခုခ်ိန္မွာ ကြ်န္မ အျဖစ္ခ်င္ဆုံးက ကြ်န္မ ရဲ႕ မိဘႏွစ္ပါး ကို လက္စုံမုိးျပီး ရွိခိုးကန္ေတာ့ ေတာင္းပန္ခ်င္တာပါပဲ ..... ဒါေပမယ့္ ကြ်န္မ ဘယ္လုိ ခြန္အားမ်ိဳးနဲ႕ အသက္ႀကီး ေနၿပီ ျဖစ္ၾကတဲ့ မိဘေတြ ကို ဒီလုိေနရာမ်ိဳး ေခၚရက္ပါ့မလဲ ရွင္....။ အရင္တုန္းကသာ သူတုိ႕ စီစဥ္ေပးတဲ့ အတုိင္း ရြာမွာ ေက်ာင္းဆရာမေလး လုပ္ခဲ့မိရင္......အိုး ေတာ္ပါၿပီေလ ..ျပန္စဥ္းစားေနလဲ ခုမွေတာ့ ဘာအက်ိဳးမွ မရွိေတာ့တာပဲ ။

ခုေတာ့ ကြ်န္မ ကိုယ္တုိင္ လမ္းမေလွ်ာက္ႏို္င္ေတာ့ပါဘူး....။ မနက္က ေကာ္ဖီကေတာ့ ကုတင္ေဘးက စားပြဲေပၚမွာ ေရာက္ေနပါရဲ႕ ...ဒါေပမယ့္ အဖုံးမရွိတဲ့ ခြက္ထဲက ေကာ္ဖီေတြက ေခ်ာင္ဆုိးသံေတြ ညံစီၿပီး ေတာ့ ေသခါနီးလူမမာေတြ ပတ္လည္ ၀ုိင္းေနတဲ့ စားပြဲ ခုံေပၚမွာ ... ေကာ္ဖီခြက္ ကို လက္လွမ္းဖုိ႕ေတာင္ အားမရွိ.......ဒီလုိနဲ႕ ၿပီးသြားရေတာ့မွာေပါ့.... အေမ .... အေမ့ကို တမ္းတ မိခ်ိန္မွာ မ်က္တြင္းေဟာက္ပတ္ထဲ ထဲမ်က္ရည္စက္ ေတြက ပါးေပၚေတာင္ လိမ့္ဆင္းက်ဖုိ႕ အားမရွိေတာ့သလို... မိဘႏွစ္ပါး နဲ႕ ရတနာ သုံးပါး ကို ေနာက္ဆုံးအခ်ိန္ေလး မွာ စိတ္ရည္မွန္းၿပီး ဦးခ် ကန္ေတာ့ ဖုိ႕ လက္ေတြကို တျဖည္းျဖည္း ရင္ဘက္ေပၚ တင္ဖုိ႕ ႀကိဳးစားရင္း................။

လိမၼာပါေတာ့မယ္...

ညကလဲ ေတာ္ေတာ္ နဲ႕ အိပ္မေပ်ာ္ပဲ ခုေတာ့လဲ အေစာၾကီး ႏိုးေနျပန္တယ္..။ ဒီေန႕ စေနေန႕ ပါလား.... ေက်ာင္းလဲမတတ္ရပဲ နဲ႕ ဘာလို႕ အေစာၾကီးႏိုးေန ရတာလဲ ...ျပီးေတာ့ အရင္ဆုံး သတိရတာ...ကိုကို ..ဟုတ္တယ္ ကုိကို ပါပဲ ။ စေန၊တနဂၤေႏြ ေန႕ေတြလဲ ... သဲ အတြက္ အဓိပၸါယ္ မရွိေတာ့ပါဘူး ကိုကို ရယ္.....။ မ်က္လုံးမ်ားကို ျပန္မွိတ္လိုက္ေတာ့...... ကိုကို႕ ပုံရိပ္...

" သဲ....မင္းလုပ္ရပ္ေတြကို ငါ မၾကိဳက္ေတာ့ဘူးေနာ္. ေနာက္ထပ္မေျပာခ်င္ေတာ့ဘူး...မင္းဘာသာ ဆင္ျခင္ေတာ့ "

ကိုကို က မင္း နဲ႕ ငါေျပာေနျပီဆိုေတာ့ ေတာ္ေတာ္ စိတ္ဆိုးေနျပီဆိုတာ သိေပမယ့္..

" သဲ ကဘာလုပ္ေနလုိ႕လဲ.....ကိုကို သဲကို အဲ့လိုမေျပာနဲ႕ "

"မင္းကို ငါ ဘယ္ႏွစ္ခါ ေျပာရမလဲ....မင္း chat ခ်င္ရင္.... ေနာက္ထပ္ account တစ္ခုဖြင့္ျပီး chat ဖို႕.. ေနာက္ျပီး မင္းရဲ႕ ဖုန္းနံပါတ္ေတြ ၊ အိမ္လိပ္စာေတြ မေပးဖုိ႕ ... "

"ခုေတာ့ ....မင္း account ထဲမွာ ... သိတဲ့ လူေတြေရာ ၊ မသိတဲ့ လူေတြ ေရာ.. ရႈပ္ပြ ေနတာပဲ" "တကယ့္ မိတ္ေဆြ ေတြ ဆိုတာလဲ အသိသာၾကီး ...ခု မင္း chat ေနတဲ့ အေမရိကား က ေကာင္ကို ငါ သိပ္ၾကည့္မရဘူးေနာ္...စကားေျပာတာ ၾကည့္ထဲက ဒီေကာင္ ဘယ္လိုေကာင္လဲ ဆိုတာ ေယာက္ကၤ်ားခ်င္း သိတယ္.."

" ခု သဲ ဘယ္မွာ အဲ့ဒီလူနဲ႕ chat ေတာ့လုိ႕လဲ "

" ဟုတ္ပါျပီ...ေမ့ျပီး ျပန္ေျပာမိမွာ စိုးလို႕ ေျပာတာ "

အမွန္ေတြကို ေျပာေနေပမယ့္....သဲ မ်က္ႏွာ စူပုတ္ထားမိတယ္ ။ ကိုကို မသိဘူးလား ... သဲ ကိုကို႕ တစ္ေယာက္ထဲကို ခ်စ္တယ္ဆိုတာ ။ အလကား ျပသာနာလုိက္ရွာေနတယ္ ။ chat တယ္ဆိုတာကလဲ ပ်င္းလုိ႕ပဲဟာ..။ ကိုကို အနားမွာ ရွိေနရင္ သဲ က chatting ၀င္ပါ့မလားလို႕ ။ သဲ ႏႈတ္က ဘာမွ ျပန္မေျပာေပမယ့္ စိတ္ထဲကေန ကိုကို႕ ကိုရန္ေတြ႕ေနမိတယ္။ သဲ မ်က္ႏွာ အေျပာင္းအလဲကို ေကာင္းေကာင္းဖမ္းတတ္တဲ့ ကိုကိုက -

"သဲရယ္...နားလည္ပါ...။ ကိုကို အလုပ္လုပ္ေနတယ္ ဆိုတာကလဲ..သဲ အတြက္ပါ ။ ကိုကို အလုပ္လုပ္ေနေတာ့ သဲ အနား ဘယ္လို အခ်ိန္ျပည့္ေန ႏိုင္မွာလဲ....။ သဲပ်င္းေနတယ္ ဆိုရင္ ကိုယ့္အတြက္ တန္ဖိုးရွိမယ့္ စာအုပ္ေတြဖတ္၊ အဂၤလိပ္စာေတြ ေလ့လာ ၊ အဲ့လုိေတြ လုပ္ေပါ့ သဲရယ္.... ကိုကို ကသဲကို မchat နဲ႕လို႕ မတားပါဘူး.... ဒါေပမယ့္ အခ်ိန္ျပည့္ ဒါၾကီးပဲ လုပ္မေနနဲ႕ လို႕ေျပာတာ..."

"ဟုတ္ကဲ့ပါ ကိုကို.... သဲ နားလည္ပါတယ္... သဲ လဲပ်င္းလုိ႕ပါ..ေနာက္ဆို ..ဆင္ျခင္ပါ့မယ္ေနာ္ " " သဲ ခုလို ဒီမွာေက်ာင္းလာတတ္တာလဲ ကိုိကို႕ ေၾကာင့္ပါ...ကိုကို႕ တစ္မ်က္ႏွာထဲေၾကာင့္ပါ ကိုိကုိ "

အဲ့လုိ သဲ ေျပာလုိက္ေတာ့... ကိုကို က သဲ ေခါင္းေလးကုိ ရင္ခြင္ထဲထည့္ျပီး သက္ျပင္း ခ်ပါတယ္..။ ကိုကို႕ ရင္ခြင္ထဲကေန သဲ က်ိတ္ျပဳံးလိုက္မိ တယ္။ ကိုကို သဲကို အၾကာၾကီး စိတ္မဆိုးတတ္ဘူး ဆိုတာ သဲ သိပ္သိတာေပါ့ေလ။

သဲ ဒီမွာ ေက်ာင္းလာတတ္တာလဲ တကယ္ေတာ့ ကိုကို႕ အစီအမံ ပါပဲ...။ သဲ ကအဲ့ဒါနဲ႕လဲ သူ႕ကိုအညွာကိုင္တာေလ.။

ကိုကိုက သဲကို မွာစရာေတြ အမ်ားၾကီး မွာသြားျပီးေတာ့ ... ေနာက္ေန႕ အလုပ္ဆင္းရမွာမုိ႕ ျပန္သြားပါတယ္...။ ကိုကို အဲ့လုိ ျပန္သြားရင္ သဲ အရမ္းလြမ္းတာပါပဲ..။ အဲ့ဒါနဲ႕ သဲ လဲကိုကို႕ ကိုလြမ္းတာ ေျပေအာင္ ကြန္ျပဴတာေလး ကိုဖြင့္မိပါတယ္..။ သဲ ရဲ႕ မီးေလး စိမ္းသြားတာနဲ႕ တျပိဳင္နက္...

"ေဟ့...ဘယ္သြားေနတာလဲ.... မင္း ေက်ာင္းပိတ္မွန္းသိလုိ႕ ေစာင့္ေနတာ ၾကာေနျပီ"

သူ.... သူ ကေတာ့ ခုလက္ရွိ အေမရိကား မွာ အလုပ္လုပ္ေနတယ္ေျပာတဲ့...ေက်ာ္သူေမာင္ ဆိုတဲ့ သူေပ့ါ... သူနဲ႕ သဲ အြန္လုိင္းမွာ ခင္တာ မၾကာေသးေပမယ့္ စကားေျပာ ေကာင္းလြန္းတဲ့ သူ႕ ေၾကာင့္ တကယ့္ အရင္း အခ်ာေတြ လုိ ခင္ေနျပီေလ...။ ကိုကို ကေတာ့ သူနဲ႕ chat တာမၾကိဳက္ဆုံးပဲ... ဒါေပမယ့္ သဲ က သဲမွာ ခ်စ္သူ ကိုကို ရွိတဲ့ အေၾကာင္း ေျပာျပထားတယ္ ဆိုလို႕ ကိုကို က ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ျဖစ္ႏိုင္ရင္ သူနဲ႕ မ chat ပါနဲ႕တဲ့...သဲ ကလဲ ျပီးစလြယ္ ဟုတ္ကဲ့ပါလုိ႕ ေျပာထားတယ္ေလ။ သူနဲ႕ chat ျပီးရင္ chat list ေတြကို ဖ်က္ပစ္တယ္ေလ ဟိဟိ ကိုကို ကအလုပ္ထဲမွာ ကြန္ျပဴတာ သုံးလို႕မွ မရတာ..သူဘယ္သိပါ့လဲ..။ ဒါေပမယ့္ ကိုကို ကေျပာတယ္....က်န္တဲ့ ကိုယ္မသိတဲ့ သူေတြနဲ႕လဲ VZO, တုိ႕ဘာတုိ႕ ရုပ္ျမင္ရတာေတြ နဲ႕ မchat ဖို႕ ေတာ့ တားထားပါတယ္..။ သဲ ကအဲ့ဒါေတာ့ မလုပ္ပါဘူးေလ...။ ဒီတုိင္း စကားေျပာရုံ ေလးပါပဲ..။ ဒါေပမယ့္ အဲ့ဒီ ေန႕က သဲ တုိ႕ စကားေတြ ေတာ္ေတာ္ ေျပာျဖစ္ၾကတယ္....။ သူ႕ ရဲ႕ စကားေျပာေကာင္း ပါးနပ္မႈေၾကာင့္ သဲ ရဲ႕ ဖုန္းနံပါတ္ လဲ သူ သိသြားတယ္..။

ေနာက္ျပီး သဲ ဖတ္ခ်င္ေနတဲ့ စာအုပ္ေတြ ပို႕ေပးမယ္ ေျပာလုိ႕ အိမ္ လိပ္စာလဲ သိသြားတယ္..။

စကားေျပာတာက သူ႕ ညီမေလး နဲ႕ တူလြန္းတာေၾကာင့္ ရုပ္ေလးပါ ၾကည့္ခ်င္တယ္ဆုိလုိ႕ ကင္မရာေလး ဖြင့္လုိက္မိတယ္..။ အဲ့ဒီ ခဏအခ်ိန္ေလးအတြင္းေတာ့ သဲ သူ နဲ႕ စကားေျပာရတာ ေပ်ာ္ခဲ့ပါတယ္..။

ဒီလုိ နဲ႕ သဲ တို႕ ေနာက္ပိုင္း ဖုန္းပါ ေျပာျဖစ္ၾကတယ္...။ ကိုကို႕ ကိုေတာ့ မသိေအာင္ ဖုံးထားရတာေပါ့ေနာ္..။ သိရင္ သဲ ကုိ သတ္မလားပဲ..။

တစ္ေန႕..... အဲ့ဒီေန႕ က အဂၤ ါ ေန႕ေပါ့....။ သဲ ေက်ာင္းကေန ျပန္လာ... ေရာက္ေရာက္ခ်င္း ထမင္း စားဖို႕ လုပ္ေနတာနဲ႕ ကြန္ျပဴတာကို အရင္မဖြင့္ အားဘူးေလ..။ အဲ့ဒီ အခ်ိန္မွာ ဖုန္းလာပါတယ္...အဲ့ ... ကိုကို ပဲ ..အလုပ္ခ်ိန္ၾကီး ဖုန္းမေခၚဖူး လုိ႕ အထူးအဆန္းျဖစ္ျပီး ထူးမိတယ္..။

" ဟဲလို ...ကိုကို...ဘာျဖစ္လုိ႕လဲ ဟင္.. ရုံးမတတ္ဘူးလား.. "

စိုးရိမ္တၾကီး ေမးတဲ့ သဲ ရဲ႕ေမးခြန္းကို ကိုကို မေျဖပါဘူး ....

" ခုလာခဲ့မယ္ သဲ ကိုအရမ္းခ်စ္ပါတယ္"

အဲ့ဒါပဲေျပာျပီး ဖုန္းခ်သြားပါတယ္...အသံကလဲ သဲ ရင္းႏွီးေနက် သဲ ကိုေျပာတဲ့ ႏႈးႏႈးညံ့ညံ့ အသံမ်ိဳး ေပ်ာက္ေနတယ္...။ အက္ကြဲကြဲနဲ႕ လည္ေခ်ာင္းထဲက မနဲ အားယူျပီး ထြက္လာတဲ့ ေလသံ နဲ႕ ။ ဒါနဲ႕ သဲ လဲ အိမ္ေအာက္ ဆင္းျပီး ကိုကို႕ ကိုေစာင့္ေနမိတယ္...။ ကိုကို႕ ကိုေတြ႕ေတာ့ သဲ အေျပေလး သြားျပီး လက္ေမာင္း ကုိ တြဲလုိက္ေပမယ့္ ကိုကို ကအရင္ကလို သဲ ေခါင္းေလးကို ပြတ္ျပီး မက်ီစားပါဘူး...။ ျပီးေတာ့ ထုိင္ခုံကို ေရာက္တာနဲ႕ "ေရာ့" ဆိုျပီး print ထုတ္ထားတဲ့ စာရြက္ ေလး တစ္ရြက္ ေပးပါတယ္.... ။

သဲ ဖတ္ျပီး မ်က္လုံးေတြ ျပာသြားတယ္....။ သဲ ကြန္ျပဴတာ မဖြင့္မိတဲ့ အခ်ိန္ပုိင္းေလးမွာ ကိုကို ေတြ႕သြားတဲ့ စာက သဲ ေတာင္မွ တစ္ခ်ိဳ႕ ျဖစ္ရပ္ေတြကို မသိပါဘူး.....ေရးထားလုိက္တာ မေတာ္တေရာ္ေတြပါ...။ ေရးထားတာေတြက ..ဒီေန႕ သဲကို ဖုန္းမေခၚတာ က သူ႕ စိတ္လႈပ္ရွားေနလုိ႕ ပါဆိုတဲ့ အေၾကာင္း..ဘာေၾကာင့္လဲဆိုေတာ့ သူ သဲ အိမ္လိပ္စာလဲ သိျပီ ျဖစ္တဲ့ အတြက္ သူလာလည္မယ့္ အေၾကာင္း ၊ ဘယ္လုိ ၾကိဳေနပါဆိုတဲ့ အေၾကာင္း...သဲ မခ်စ္တဲ့ သဲ ရဲ႕ ခုလက္ရွိ ခ်စ္သူ ကိုလဲ သူ ေရာက္လာရင္ ေၾကာက္ေနစရာ မလုိေတာ့တဲ့အေၾကာင္း..အိုး တစ္ခ်ိဳ႕ စာလုံးေတြက တကယ့္ကို သူ နဲ႕ သဲ က တကယ့္ရီးစား ေတြအတိုင္းပါပဲ..။ သဲ မုန္းလိုက္တာ အဲ့ဒီ လူကိုေလ..ျပီးေတာ့ သဲ ေလ... ရွက္လုိက္တာ..အေငြ႕ျပန္ျပီး ကိုကို႕ ေရွ႕ကေန ေပ်ာက္သြားခ်င္ပါတယ္...။ ကိုကို ဘယ္လုိ ထင္မွာပါလဲ...ကိုကို အထင္မွားမွာေတာ့ သဲေၾကာက္ပါတယ္..။

"ကို ဒီေန႕ ေနမေကာင္းလုိ႕ ရုံးမသြားရဘူး.... သဲ လဲေက်ာင္း တတ္ရမွာ သိလုိ႕ ၊ စိတ္ပူမွာ စိုးလုိ႕ အသိမေပးခဲ့ဘူး... ဒါနဲ႕ ကြန္ျပဴတာ ဖြင့္ျပီး သဲ ရဲ႕ account ကို ၾကည့္မိေတာ့ ဒီစာေတြ႕တာပဲ... သဲ ရယ္ မင္း သိပ္မိုက္တယ္ "

" မဟုတ္ဘူး ကိုကို ... မဟုတ္ဘူး...သဲ သဲ"

" မဟုတ္ဘူး လုိ႕ မင္းမေျပာနဲ႕ သဲ.... မင္း ငါ့ကို ဘာလုိ႕လိမ္ ခဲ့တာလဲ...မင္း ဖုန္းနံပါတ္ကို ဘာလုိ႕ ေပးခဲ့တာလဲ ၊ အိမ္လိပ္စာပါ သိေနျပီ ဆိုေတာ့ ၊ မင္း မင္း.... "

ကိုကို စကားမဆက္ႏိုင္ပါဘူး....မ်က္ႏွာ ကို လက္ဖ၀ါးထဲ ေမွာက္ထည့္ျပီး ျငိမ္ေနပါတယ္...။ သဲ မွားပါတယ္ရွင္....ကိုကို သဲ ကို ရိုက္လုိက္ရင္ျဖစ္ျဖစ္ ခံသာပါေသးတယ္...။ ခုလုိႀကီး ၀မ္းနည္း ယူၾကဳံးမရ ျဖစ္ေနတဲ့ ပုံမ်ိဳး နဲ႕ ေတာ့ မေနပါနဲ႕ ရွင္.........။

" ဖုန္းနံပါတ္နဲ႕ အိမ္လိပ္စာ ေပးမိတာက လြဲ လို႕ က်န္တာ သဲ ဘာမွ မသိရပါဘူး ကိုကိုရယ္...သဲကို ယုံပါ ယုံပါ..."

" sorry သဲ... ကိုကို.. မင္းကို အရမ္းခ်စ္ပါတယ္...မင္းကိုလဲ ခ်ဳပ္ေႏွာင္ မထားခ်င္ေတာ့ပါဘူး...မင္း သြားလုိရာကို သြားႏိုင္ပါတယ္..ဒီေန႕က စျပီး မင္း ကိုကို႕ အသံ၊ အရိပ္ ေတြကို လုံး၀ မေတြ႕ေစရပါဘူး....ကိုကို မထင္ခဲ့ဘူး...ကိုယ့္ ရဲ႕ အခ်စ္ေတြက မင္းကို ေၾကာက္လန္႕ ေနေစခဲ့မယ္လုိ႕ ကိုယ္ မထင္ခဲ့ပါဘူးကြာ..။ ဘာပဲ ျဖစ္ျဖစ္ မင္း ေပ်ာ္ပါေစ ...ကေလး ရယ္ "

ေျပာျပီး ကိုကို ထရပ္လုိက္ပါတယ္...။ သဲ ေၾကာက္လန္႕ တၾကား ကိုကို႕ လက္ကုိ ဖမ္းဆြဲ ထားေပမယ့္...ကိုကို က ဆတ္ခနဲ႕ ပုတ္ခ်ျပီး... ေျခလွမ္းက်ဲ ႀကီးေတြနဲ႕ ထြက္သြားပါေတာ့တယ္...။ ကိုကို ...မသြားပါနဲ႕ ....သဲ ကိုကို႕ တစ္ေယာက္ထဲကိုပဲ ခ်စ္တာပါ... သဲ ကုိကို နဲ႕ မခြဲ ႏိုင္ပါဘူး သဲ ဘယ္လုိေျပာေျပာ ကိုကို က ေနာက္ကို လုံး၀ လွည့္မၾကည့္စတမ္း ေက်ာခိုင္းသြားျပီေလ...။ ကိုကို ရယ္ သဲ မွားပါတယ္...

အား..... ေၾကာက္လန္႕ တၾကား မ်က္လုံးမ်ားကို ျပန္ဖြင့္ လုိက္ေပမယ့္ ဒါဟာ...အိမ္မက္မဟုတ္ပါဘူး... ျပီးခဲ့တဲ့ 3 လေလာက္က တကယ္ ျဖစ္သြားတဲ့ အရာေတြပါ...ခု ဆို ကိုကို႕ ကို မေတြ႕ရတာ 12 ပါတ္ ရွိျပီေနာ္...။ ဖုန္းဆက္တုိင္းလဲ .... ပိတ္ထားတဲ့ ဖုန္းနဲ႕ အိမ္ကိုလိုက္သြား ေတာ့လဲ မရွိတာနဲ႕ ကိုကို႕ အလုပ္ကိုလဲ သဲ မသိပါဘူး...။ သဲ ရဲ႕ အခန္းေဖာ္ သူငယ္ခ်င္းကိုသာ သဲ ရဲ႕ တုိင္တည္ရာေပါ့... သူ အသိဆုံးေလ... သဲ အဲ့ဒီ ေက်ာ္သူေမာင္ နဲ႕ ဘာေတြေျပာၾကလဲ ဆိုတာ သူ အသိဆုံးပါ..။ သူ ေတာင္ တခါတေလ ၀င္ေျပာေသးတာပဲ ...သူငယ္ခ်င္း ကလဲ စာကို ျမင္ျပီးေတာ့ အရမ္းကို အံ့ၾသသြားတာပါပဲ....။ ကိုကို နဲ႕ ျပသာနာ ျဖစ္ျပီးေတာ့ သဲ ငိုေတာ့ သူလဲ ဘာလုပ္ေပးရမလဲ မသိပါဘူး... ျပီးေတာ့ သဲက ဘာလုပ္ရမလဲ ေမးေတာ့...သူ က အရင္ဆုံး အဲ့ဒီ ေက်ာ္သူေမာင္ ကို delete လုပ္တဲ့ ၊ ျပီးရင္ ဖုန္းနံပါတ္ေျပာင္း ၊ ျပီးေတာ့ အိမ္ပါ ေျပာင္းက်တာ ေပ့ါတဲ့...သဲ ေျပာင္းတဲ့ ေနရာ သူလုိက္ေနေပးပါ့မယ္ တဲ့..။

ဒီလုိနဲ႕ သဲ လဲ အဲ့ဒါေတြ အကုန္လုံးကို ၂ ပါတ္အတြင္း ၿပီးေအာင္လုပ္ပါတယ္...။ ၿပီးေတာ့ သဲ ခု အဲ့ဒီလို မလုပ္ေတာ့ပါဘူး သဲ အကုန္လုံး ေျပာင္းလုိက္ပါၿပီ ဆိုတာကို ... ကိုကို႕ ကုိေျပာျပခ်င္လုိ႕ ဖုန္းေခၚတာလဲ ဘယ္လုိမွ မရေတာ့ဘူးေလ..။ အခုေတာ့....ကိုကို လဲ သဲကို ဆက္သြယ္ စရာဆိုလုိ႕ ေမလ္း ေလး တစ္ခုထဲသာ ရွိပါေတာ့တယ္...။ ကိုကို႕ nick name ေလး ေဘးက မီးေလး ဘယ္ေတာ့ စိမ္းလာ မလဲ ဆိုတာကို ေစာင့္ရတာ 3လ ရွိေနပါျပီ ကိုကို ရယ္... သဲ ကို စိတ္ဆိုးေျပပါေတာ့ေနာ္..။

ခုဆို သဲ chatလဲမ chat ေတာ့ပါဘူး...အားတဲ့ အခ်ိန္မွာစာေတြလုပ္၊ စာဖတ္ပါတယ္။ ေအာ္ ေနာက္ျပီးေတာ့ေလ.. ခုေတာ့ သဲ မွာ ဘေလာ့ ဆိုတဲ့ အေဖာ္ေလး လဲ ရွိေနပါၿပီ..အားတဲ့ အခ်ိန္ စာေတြ လိုက္ဖတ္ရင္းနဲ႕ ဘေလာ့ရြာ ေလးထဲကို သဲ ေရာက္သြားခဲ့ပါတယ္..အဲ့ဒီ ရြာေလးထဲမွာ အိမ္ေလး တစ္အိမ္ေဆာက္ျပီး ကိုကို႕ ကိုလြမ္းတဲ့ အေၾကာင္းေတြကို စာေရးဖႊဲ႕ျပီးေတာ့ ...ကိုကို႕ ကိုေစာင့္ေနပါတယ္၊ ျပီးေတာ့ေလ...ကုိယ့္မွာ တကယ္ခ်စ္ရတဲ့သူ ရွိရင္..ကိုယ့္ခ်စ္သူမၾကိဳက္တဲ့(ေကာင္းလဲ မေကာင္းတဲ့)အျပဳအမူေတြကို မလုပ္ၾကပါနဲ႕လုိ႕ ဒီဘေလာ့ေလးထဲမွာ မၾကာမၾကာထည့္ေရးမယ္..။ကိုကို ဒီစာေလး ကိုဖတ္မိရင္....သဲ ကိုနားလည္ေပးျပီး ျပန္လာခဲ့ပါေနာ္...။ သဲ လိမၼာပါေတာ့မယ္..ကိုကိုရယ္...။

မွတ္ခ်က္ ။ ။ ေနာင့္ တကယ့္ျဖစ္ရပ္ မဟုတ္ပါဘူး ရွင္....

၀ါဆိုသကၤန္း ကပ္ေတာ့..

ဒီေန႕ ၀ါဆိုသကၤန္းကို Clementi ေက်ာင္းမွာသြားကပ္ ျဖစ္တယ္ ။ အဲ့ဒီ မွာ ဘုန္းဘုန္း ကတရားေပးပါတယ္ ။ မွတ္မိ သေလာက္ေလး ျပန္ေျပာျပမယ္ေနာ္..... း) ။

ဘုန္းဘုန္းက ေျပာတယ္ ဒီအလႈက ကုသိုလ္ရတာ ဒီသကၤန္းေၾကာင့္ မဟုတ္ဘူး...၊ ဒီသကၤန္းက အသုံးျပဳ ၿပီးရင္ တစ္ေန႕ ပ်က္စီးသြားမယ္ မပ်က္စီးမွာက ကုသိုလ္ စိတ္ပဲတဲ့ ၊ အဲ့ဒီ ကုသိုလ္စိတ္ေလးကိုလဲ မပ်က္စီးေအာင္ စိတ္ထဲ ကိန္းေအာင္းေနရပါမယ္ ၊ လူေတြက လႈၿပီးလုိ႕ ဒီကုသိုလ္စိတ္ေလးကို ေမ့ပစ္လိုက္မယ္ဆိုရင္ ေညာင္ပင္ေလာက္ လႈလဲ ေညာင္ေစ့ေလာက္ပဲ က်န္ပါမယ္ ၊ စိတ္ထားတတ္ၿပီး ဒီကုသိုလ္ကို စိတ္ထဲအမွတ္ရၿပီး ကုသိုလ္စိတ္ေလး ၀င္ေနမယ္ဆိုရင္ ေညာင္ေစ့ေလာက္ လႈလဲ ေညာင္ပင္ႀကီးေလာက္ ကုသိုလ္ရပါတယ္ တဲ့..။

ဒီေတာ့ ဘုန္းဘုန္းကေျပာတယ္ ျဖစ္ႏိုင္ရင္ ကုိယ္ဘယ္ေန႕က ဘယ္လုိ ေကာင္းမႈလုပ္တယ္ဆိုတာကို မွတ္စုစာအုပ္ေလး ဒါမွမဟုတ္ အမွတ္ရ ႏိုင္မယ့္ တစ္ေနရာရာမွာ ေရးထားျပီးေတာ့ မေမ့ေအာင္ ဂရုျပဳထားမယ္ဆိုရင္ ပိုေကာင္းတယ္လုိ႕ဆိုပါတယ္ ။ ေကာင္းမႈဆိုတဲ့ ေနရာမွာ လမ္းေဘးက အဘိုးအဘြား ေတြ ေရာင္းေနတဲ့ တစ္ရႈး ကိုကိုယ္ မလုိအပ္ေပမယ့္ တမင္တကာ ၀ယ္ေပးလုိက္တာကလဲ ေကာင္းမႈတစ္မ်ိဳးပဲ လုိ႕ျမင္ပါတယ္ ၊ ေနာက္ၿပီး ကိုယ့္မိဘကိို ကိုယ္တတ္ႏိုင္သေလာက္ ေလးေထာက္ပံ့တာ၊ စသည္ျဖင့္ေပါ့ေနာ္ သိပ္ေတာ့လဲ မေျပာတတ္ဘူး ။

မ်ားေသာအားျဖင့္ လူေတြက မွတ္စု စာအုပ္ထဲမွာ ပူေဆြးစရာ၊ ေဒါသထြက္စရာ၊ လြမ္းေမာစရာ အဲ့လို အကုသိုလ္နဲ႕ ဆုိင္တဲ့ မွတ္စရာမ်ားကိုပဲ မွတ္တတ္တာမ်ားပါတယ္ ။ ကိုယ္ျပဳခဲ့တဲ့ ကုသိုလ္ေလးေတြကိုလဲ အဲ့လို မွတ္မွတ္ရရေလး မွတ္ထားၿပီး ျပန္ဆင္ျခင္ေအာင္းေမ့ရင္ ကုသိုလ္ပိုရပါတယ္တဲ့ ။

ေနာက္ၿပီးေတာ့ ညအိပ္ရာ၀င္ တဲ့အခ်ိန္မွာ ဒီေန႕လုပ္ခဲ့တဲ့ ကုသိုလ္၊ အကုသိုလ္ ေလးေတြကို ျပန္စဥ္းစားသင့္တဲ့ အေၾကာင္းေပါ့ ၊ ဒီေန႕ အကုသုိလ္ျဖစ္ေအာင္ ဘယ္လိုေတြေနမိခဲ့သလဲ ၊ ကုသိုလ္ျဖစ္ႏိုင္မယ့္ အရာ ေတြကိုေရာ ဘာေတြလုပ္ခဲ့မိလဲ ျပန္စဥ္းစား ရမယ္လုိ႕ ဆိုပါတယ္ ။ (ကိုယ္ကေတာ့ သခ်ာတယ္ အကုသိုလ္ေတြ ႀကီး ပဲေနမွာ) ။ း)

ကိုယ္လဲ ျပန္ျပီးေတာ့ ေတြးၾကည့္မိတယ္ ။ ကုိယ္ ကုသိုလ္နဲ႕အကုသိုလ္ ဘာေတြလုပ္ခဲ့လဲဆိုတာကို တစ္ေန႕တာကုန္ဆုံးလို႕ ညပိုင္းေရာက္ရင္ တမင္တကာ ႀကီးေတာ့ မစဥ္းစားမိခဲ့ဘူးလုိ႕ ထင္တယ္ ။ ေမ့ေနတာလဲ ျဖစ္ေကာင္းျဖစ္လိမ့္မယ္ ။ သတိမထားမိတာလဲ ျဖစ္ေကာင္းျဖစ္လိမ့္မယ္ ။ ဒါေပမယ့္ ကိုယ္ E mail ဖြင့္စစ္ဖုိ႕ ၊ ဘေလာ့ခ္ ေတြလည္ဖုိ႕ေတာ့ လုံး၀ မေမ့ခဲ့ဘူး ဆိုတာေတာ့ ေသခ်ာတယ္ း) ။ ဘာပဲ ျဖစ္ျဖစ္ ဒီည ကေနစၿပီး ေနာက္ပိုင္း ကိုေတာ့ သတိေလး ထားၿပီး ဆင္ျခင္ႏိုင္ေအာင္ ႀကိဳးစားလိုက္ဦးမယ္ ။

မေပ်ာ္ေသာေန႕ရက္မ်ား..

ဒီရက္ပိုင္းအတြင္း ကိုယ္မေပ်ာ္ဘူး ျဖစ္ေနတယ္။ ဘာေၾကာင့္လဲ ဆိုေတာ့ ကိုယ့္ ရဲ႕ကိုႀကီး ေဆးရုံေနာက္တစ္ေခါက္ ျပန္တတ္ေနရျပန္တယ္။ ဒီတစ္ေခါက္ျပန္တတ္တာ ကုိယ့္အတြက္ ပိုၿပီး စိတ္ပင္ပန္း ရတယ္၊ စိတ္ပူရတယ္ ။ ဘာေၾကာင့္လဲ ဆိုေတာ့ ျမန္မာျပည္မွာ မိုးရာသီ ျဖစ္ေနလို႕ပါပဲ ။

ကိုယ္တုိ႕ ရြာေလးဟာ မုိးတြင္းဆိုရင္ လမ္းပန္းဆက္သြယ္ေရး အရမ္းခတ္ခဲပါတယ္ ။ စစ္ေတာင္းျမစ္ကို ေဖာင္နဲ႕ ျဖတ္ရတယ္။ေဖာင္ဆိုတာက စက္ေလွႏွစ္စင္း ရဲ႕ အေပၚမွာ သစ္သား ေတြနဲ႕ လုပ္ထားတဲ့ အခင္းႀကီးႀကီးတစ္ခုကိုတင္ထားတာပါ..လူေတြ၊ ပစၥည္းေတြ၊ စက္ဘီး၊ ဆိုင္ကယ္ေတြက အဲ့ဒီ သစ္သားျပားၾကီးေပၚကေန လုိက္ရပါတယ္ အကာေတြ၊ လက္ရန္းေတြြ မရွိပါဘူး ။ အနက္ေရာင္နယ္ေျမ ျဖစ္တဲ့အတြက္ တံတားေဆာက္လုိ႕လည္း မရပါဘူး။

ေနာက္ျပီး အဲ့ဒီ ေဖာင္ကလဲ မနက္ (6)နာရီမွ စဖြင့္သလို ညေန(6)နာရီဆိုေဖာင္ပိတ္သြားပါၿပီ၊ အဲ့ဒါေၾကာင့္ အဲ့ဒီ ေဖာင္ဖြင့္ခ်ိန္ ၊ ပိတ္ခ်ိန္ မွီေအာင္ သြားရတာလဲ အလုပ္တစ္ခုပါပဲ ။ မမွီရင္ ရြာနီးခ်ဳပ္စပ္က အိမ္တစ္အိမ္အိမ္မွာ အကူအညီေတာင္းျပီး တည္းရ ၊ အိပ္ရပါတယ္..။

ေဖာင္ေပၚကေန ကမ္းပါး ေပၚကို တတ္တဲ့ အခ်ိန္မွာလဲ ေျခၿမဲၿမဲ၊ လက္ၿမဲၿမဲ နဲ႕တတ္ရပါတယ္ ။ ကမ္းပါးက မတ္ျပီး အရမ္းေလွ်ာ္တဲ့အတြက္ ဖိနပ္နဲ႕ တတ္လုိ႕ လည္းမရဘူးေလ ။ဒါေၾကာင့္ တစ္ခ်ိဳ႕ အမ်ိဳးသမီးေတြဆို ေလးဖတ္ေထာက္ျပီး တတ္ရပါတယ္။ စက္ဘီးေတြ၊ ဆိုင္ကယ္ေတြပါရင္ေတာ့ နီးစပ္ရာ တစ္ေယာက္ေယာက္ကို အကူအညီေတာင္းျပီးေတာ့ တြန္းတင္ေပါ့ ။ ကူလဲကူညီ ၾကပါတယ္ အကူအညီမေတာင္းရင္ေတာင္မွ ဒီလိုပဲ ေနာက္ကေန ကူတြန္း၊ ေရွ႕ကေန ကူဆြဲတင္ အဲ့လို ခ်စ္စရာေကာင္းတဲ့ ဓေလ့ေလးေတြေတာ့ ရွိပါတယ္..။

ကမ္းေပၚကို ေရာက္ျပီ ဆိုရင္လဲရြာကိုေရာက္ဖုိ႕ရြံ႕ေတာ၊ ဗြက္ေတာ ထဲကေန 7မုိင္ေလာက္ခရီးကို လမ္းေလွ်ာက္ရပါေသးတယ္ ။ ေႏြရာသီ ဆိုရင္ေတာ့ စက္ဘီး၊ ဆုိင္ကယ္ စီးလုိ႕ရပါတယ္ ။ မုိးတြင္းဆိုရင္ အဲ့ဒါေတြ စီးဖို႕ အရမ္း အႏၱာရာယ္ႀကီးတယ္ ။ ေတာ္ရုံလမ္းပဲ ေလွ်ာက္ၾကရတယ္..။

အခုေတာ့ အဲ့ဒီလုိ လမ္းခရီးကို ကိုယ့္ အေဖ နဲ႕ အေမ တစ္လွည္႕စီ ျဖတ္ေက်ာ္ေနရတယ္ ။ ရန္ကုန္မွာ ေဆးရုံ တတ္ေနရတဲ့ သားအတြက္ အေဖ တစ္လွည့္ အေမတစ္လွည့္ လာၿပီး ေစာင့္ေရွာက္ေနၾက ၊ ျပဳစုေနၾက ရတယ္ေလ ။

ကိုယ့္ အစ္မကေတာ့ အခ်ိန္ျပည့္ အစ္ကို နဲ႕ ေဆးရုံေပၚမွာ တူတူေနရတာေပါ့ ။ မိုးတြင္းမုိ႕ ခရီးမသြားေစခ်င္လုိ႕ အစ္မ တစ္ေယာက္ထဲနဲ႕ အဆင္ေျပတယ္ ေျပာေပမယ့္ မိဘေမတၱာေပါ့....ဘယ္ေလာက္ပဲ အဆင္ေျပတယ္ေျပာေျပာ လာျပဳစုခ်င္ ေနၾကတာပါပဲ ။

တစ္မိသား စုလုံး ရန္ကုန္မွာ လာေနဖုိ႕ကလဲ ဘယ္လုိမွ အဆင္မေျပဘူးေလ ။ရြာမွာကမိုးရာသီဆို တကယ့္ကို အလုပ္ခ်ိန္လို႕ေျပာရမယ္ ။တစ္ရြာလုံးက ကြမ္းသီးစိုက္ျပီး စီးပြားေရးလုပ္ကိုင္ၾကရတာေလ။ကြမ္းသီး ဆိုတာကလဲ မုိးရာသီေလး တစ္ခ်ိန္ပဲ သီး ျပီးအလုပ္လုပ္ရတာကိုး ။အဲ့ဒီေတာ့ ဒီအခ်ိန္ တစ္ခ်ိန္ ေလးပဲ အားကိုးျပီး လုပ္ရေတာ့ အိမ္ရွိလူကုန္လဲ ရန္ကုန္မလာႏုိင္ဘူးေလ ။ အဲ့ဒီေတာ့ အေဖက တစ္လွည့္လာ တစ္ပါတ္ေလာက္ ေနျပီးရင္ ျပန္၊ အေမ ကတလွည့္ျပန္လာ၊ အဲ့လိုေလး ေတြလုပ္ေနၾကရရွာတယ္ ။

ကိုယ္စဥ္းစားမိတိုင္း စိတ္မေကာင္းဘူး ။ ဒီလမ္း ဒီခရီး ဘယ္ေလာက္ ၾကမ္းတမ္းလဲ ကိုယ္အသိဆုံးေပါ့ ။ ကို္ယ္တုိ႕ ဘတ္ကလူေတြ မုိးတြင္းဆို ခရီးမထြက္ေတာ့တာ မ်ားတယ္ ။ မျဖစ္မေန သြားရမယ့္ လူေတြေလာက္ပဲ သြားၾကတယ္ေလ ။ လူငယ္၊ လူရြယ္ ေယာကၤ်ားသား ေတြဆို အေၾကာင္းမဟုတ္ေပမယ့္ ကိုယ့္ အေဖ နဲ႕ အေမ အသက္ႀကီး ၿပီ ၊ အရမ္းနဲ႕ ကို ပင္ပန္းမွာပါပဲ ။ ဒါေပမယ့္ သားေဇာ နဲ႕ ပင္ပန္းရေကာင္းမွန္း သိၾကမွာ မဟုတ္ဘူး နဲ႕ တူပါရဲ႕ ။ အေ၀းမွာ ေနတဲ့ ကိုယ့္မွာသာ စဥ္းစားရင္း အစ္ကို အတြက္ စိတ္ပူသလုိ မိဘမ်ားအတြက္ ၀မ္းနည္းရင္း..................။

လူတုိင္း၊ မိသားစု တုိင္းမွာ ျပသာနာ ကိုယ္စီ ၊ ေသာက ကို္ယ္စီ နဲ႕ ရွိၾကမယ္ ၊ ရွိခဲ့ဖူးၾကမယ္ ထင္ပါတယ္....။ ကုိယ္ကေတာ့ အရင္ ကမၾကဳံေတြ႕ ခဲ့ရဖူးဘူး ။ အခုလုိ ၾကဳံ ရေတာ့ အရမ္း ခံစားရတယ္ ။ အဲ့ဒီ ေသာက ေလးေတြ ခုလိုခ်ေရး လိုက္ရင္ ေျပလုိေျပျငား ၊ တင္းၾကပ္ေနတဲ့စိတ္မ်ားေပါ့သြားမလားလုိ႕....စိတ္ရဲ႕ ထြက္ေပါက္ေပါ့ ေလ.....။

အိမ္ေျပာင္းတဲ့ေန႕

"ျဖန္း"


အသံနဲ႕ အတူ...ေျခသလုံး တဘတ္ကလဲ စပ္ျဖင္းျဖင္း ျဖစ္သြားေသာေၾကာင့္ ႏွစ္ႏွစ္ကာကာ အိပ္ေပ်ာ္ေနရင္း လန္႕ႏိုးသြားပါတယ္...။ အလန္႕တၾကားနဲ႕ မ်က္လုံးကို ဇတ္ကနဲ ဖြင့္ၾကည့္လိုက္ေတာ့....အခန္းေဖာ္မမက


"ထေတာ့"


တစ္ခြန္းပဲေျပာျပီး အခန္းျပင္ထြက္သြားပါတယ္..။ အား...စိတ္တုိလုိက္တာ ေျပာမေနပါနဲ႕ေတာ့..


"ဒီေန႕ ..တနဂၤေႏြ ေန႕ေလ ...ဘာလုိ႕လာျပီးႏႈိးေနတာလဲ .....စိတ္ပုတ္ မမ"


ေျပာျပီး တဘတ္ကိုလွည့္ျပီး ျပန္အိပ္ေနလိုက္ပါတယ္..။ အိပ္ေပ်ာ္မယ္ ၾကံတုန္း ...


"ျဖန္း"


ေနာက္တစ္ခ်က္...ဒီတစ္ခါ ေတာ့ သည္းမခံႏိုင္ေတာ့ဘူး....ထျပီး ေအာ္မယ္ စဥ္စားတုန္း ရွိေသးတယ္...


" ဟဲ့ ေနာင့္ေနာင့္ ..ကားလာရင္ ငါနင့္ကို မေစာင့္ဘူး ေနာ္... အျပင္မွာ နင့္ပစၥည္းေတြသိမ္းဖုိ႕ အမ်ားၾကီး က်န္ေနေသးတယ္..."

သူကအရင္ ဦးေအာင္ ေအာ္ျပီး...အသံနဲ႕ အတူ လူလဲ ျပန္ေပ်ာက္သြားျပန္တယ္...။

အဲ့ဒီေတာ့ မွ ကိုယ္လဲ လူးလဲ ထထိုင္ျပီး စိတ္ပ်က္လက္ပ်က္ ျပန္လွဲခ်လိုက္မိတယ္...။

ဟုတ္တယ္ ...ဒီေန႕ အိမ္ေျပာင္းရမွာပဲ။ စိတ္ညစ္လိုက္တာ...ပစၥည္းေတြကလဲ အမ်ားၾကီးပဲ က်န္ေသးတယ္ သိမ္းရမွာ..။သယ္ရမွာလဲ အမ်ားၾကီးပဲ..။ ၀ယ္တုန္းက မသိသာေပမယ့္..ခုလို အိမ္ေျပာင္းခါနီး သိမ္းမွပဲ ထြက္လာေတာ့တယ္...ဟုိကတစ္ခု ဒီကတစ္ခု ဘာေတြမွန္းကို မသိဘူး....။

အင္း..ထမွပါပဲ...ပ်င္းေနလုိ႕ မရဘူး...။

မ်က္ႏွာသစ္ျပီးတာနဲ႕ ဗိုက္က ဆာလာေရာ...ထမင္းအိုးက မေန႕ထဲက သိမ္းထားလုိက္ျပီ...ဒုကၡပါပဲ..။ အဲ့ဒါနဲ႕ ကုိယ္လဲ..မုန္႕ဟင္းခါး ဖတ္ေျခာက္ေတြ အျပင္မွာ..ရွိေနတာနဲ႕ ျပဳတ္ျပီး သုတ္စားလုိက္တယ္...။

ျပီးေတာ့ အခန္းထဲ၀င္ ပစၥည္းေတြကို ၾကည့္ျပီး..ငုိခ်င္စိတ္ေပါက္သြားတယ္..။ သိမ္းျပီးသားအိတ္က (၃) လုံး ၊

သိမ္းလက္စ တို႕လုိ႕တန္းလန္း အိတ္က (၂) လုံး ၊...ဟုိတေလာကမွ NTUC မွာ တန္လုိ႕ ဆိုျပီး ၀ယ္ထားတဲ့ ဗီဒို လုိုလို သစ္သားေၾကာင္အိမ္လုိလုိ ကလဲ ရွိေသးတယ္...ေနာက္ျပီး..စာေရးစားပြဲခုံ...။ တစ္ေယာက္ထဲ နဲ႕ ဒါေတြ ဘယ္လုိ သယ္ရမလဲ ...ေခါင္းေတာ္ေတာ္ရႈပ္သြားတယ္...အခန္းေဖာ္ အစ္မ နဲ႕ တူတူပဲ...တစ္အိမ္ထဲ ကိုေျပာင္းမွာ..။ သူကလဲ သူ႕ပစၥည္းေတြ နဲ႕ သူ ရႈပ္ေနတာပဲ...။ ဒါေပမယ့္ သူ႕အစ္ကိုက သူ႕ကို လာေျပာင္းကူမွာ..။ ကိုယ့္ အစ္ကို ကေတာ့ အားကိုးရတယ္...အိုတီ ရွိလုိ႕ပါတဲ့...ဟင္းးးးးးးးး တတ္ႏုိင္ဘူးေလ...ဒီလုိပဲေပါ့...ကိုယ့္အားကိုယ္ကိုး...ပုစိန္ရုိး (အဲ့ဟုတ္ပါဘူး..)..ပုစိန္ရုိးက သတ္သတ္ပါ.. ေရာကုန္ျပီ..ဟီး... း) ။ ဒါနဲ႕ အျပင္မွာရွိတဲ့ ပစၥည္းေတြ အကုန္စုျပဳံ ေကာက္သိမ္းျပီး ခနနား..ကြန္ပ်ဳတာေလး ဖြင့္မယ္ၾကံတုန္း ....

" ေနာင့္ေနာင့္ ေရခ်ိဳး ေတာ္ၾကာ..ကား လာေတာ့မယ္...နင္ ခ်ိဳးျပီး ငါခ်ိဳးမယ္" တဲ့....

အသံပဲ ၾကားရတယ္ လူမျမင္ရပါဘူး။ အခန္းေဖာ္ မမ အပ်ိဳၾကီးေပါ့...သူလဲ မနားဘူး ဘာေတြ လုိက္သိမ္းေနတယ္ မသိဘူး..။ အပ်ိဳၾကီး ေတြမ်ား ေတာ္ေတာ္ ခတ္တာပဲ..။ ဒါနဲ႕ ေရခ်ိဳးျပီးေတာ့ မၾကာပါဘူး.. ငွားထားတဲ့ ကားက ေရာက္လာပါ တယ္..။ အဲ့ဒီေတာ့မွ ..ဟဲဟဲ ရွဲ႕ရွဲ႕ မမအပ်ိဳၾကီးေပါ့...သူေလာ လုိ႕ မွိီတာ ..မဟုတ္ရင္... ကြန္ပ်ဳတာ ကိုင္မိလုိ႕ကေတာ့ မီွေတာ့မွာ ဟုတ္ဘူး...။ ပစၥည္းေတြ သယ္ရေတာ့မယ္..ဒုေကၡာ ေတြေတာ့ စျပီေပါ့... ဘယ္လုိ သယ္ႏိုင္မလဲ တစ္ေယာက္ထဲနဲ႕ဒါေတြကို တစ္ခ်ိဳ႕အိတ္ေတြဆို ေလးလြန္းလုိ႕ တစ္ေယာက္ထဲ ဘယ္လို မွ မ,မႏိုင္ပါဘူး.. ။ အဲ့ဒီ အခ်ိန္မွာပဲ... ျမန္မာျပည္မွာတုန္းက အလုပ္တူတူ လုပ္ခဲ့တဲ့(အဲ့တုန္းက သူကမန္ေနဂ်ာ) အပ်ိဳၾကီးပဲ ေရာက္လာပါတယ္..ပစၥည္းကူသယ္ေပးမလုိ႕တဲ့..။ ၀မ္းသာလုိက္တာမွ ေလ ေျပာမေနနဲ႕ေတာ့..။ သူတို႕ ကူလုိက္လုိ႕ ဒီဘတ္အိမ္ေပၚကေန ကားေပၚကို ေတာ့ ပစၥည္းေတြ လြယ္လြယ္ ကူကူ ေရာက္သြားပါျပီ...။ ဒါေပမယ့္ အဲ့ဒီလာကူေပးတဲ့ အစ္မက ဟိုဘတ္အိမ္ကို မလုိက္ဘူး..ဒီကပဲ ကူျပီး ျပန္မွာ..။ ဟုိဘတ္အိမ္ ေရာက္ရင္လဲ ေနာင္ခါလာ ေနာင္ခါေစ်း ေပါ့ း) ။ အဲ့လိုစဥ္းစားျပီး ကားေပၚကုန္းျပီ တတ္ေနတုန္း ရွိေသးတယ္....ေက်ာေပၚကို ဘုတ္ခနဲ က်လာတဲ့ ပစၥည္းေၾကာင့္ လန္႕ျပီး ကားေပၚက ျပဳတ္မက်တာကံေကာင္း...

" နင့္ေဘာလုံး "...." ပစၥည္းေတြ စုံေအာင္ စစ္ပါဆိုတာကို မစစ္ဘူး...မေျပာခ်င္ဘူး "

ဆိုျပီး..ျပတင္းေပါက္က မ်က္ႏွာက ျဖတ္ခနဲ ေပ်ာက္သြားျပီး...ဓာတ္ေလွကား ပြင့္သံ တီ တီ နဲ႕ ၾကားရပါတယ္..ဘယ္သူျဖစ္မလဲ....။ မမအပိ်ဳၾကီးေပါ့...သူလဲ အိမ္ေပၚကေန ဆင္းလာမွာပဲဟာ...မယူခဲ့ပဲနဲ႕ ေက်ာေပၚကို ပစ္ခ်တယ္..ေတာ္ေသးတာေပါ့..ေဘာလုံး မလုိ႕..ဟဲဟဲ..အဲ့ဒီ ေဘာလုံးကလဲ ကုိယ့္အတြက္ အသုံးလိုပါတယ္...တစ္ပါတ္တစ္ခါ ေရသြားကူးရင္ ယူသြားေနက်ေလ..။ ေရေတာ့ မကူးတတ္ေပမယ့္..ေရသြားသြားေဆာ့တာ..ရြာကေခ်ာင္းထဲမွာ ေရကစားေနက်ဆိုေတာ့....ဒီေရာက္ေတာ့ ေရကူးကန္မွာ သြားသြားျပီး အလြမ္းေျပေဆာ့ပါတယ္... ရြာေခ်ာင္းမွာေတာ့ အလကားေဆာ့ရတာေပါ့ ေလ...ဒီမွာေတာ့ တစ္ခါ၀င္ (၂) က်ပ္ဆိုေတာ့....ဟဲဟဲ...တစ္ပါတ္မွ တစ္ခါပဲ သြားတာပါ..။

ဒီလုိနဲ႕ ဟိုဘတ္အိမ္ကုိ သြားေနတဲ့ လမ္းမွာပဲရွိေသးတယ္.. သူငယ္ခ်င္း တစ္ေယာက္က ဖုန္းဆက္တယ္


"ဟဲ့ ေနာင့္ နင္ဘယ္မွာလဲ " တဲ့


"ငါ အိမ္ေျပာင္းေနတယ္... ငါ့ကို လာကူဦးေလ"

ဆိုေတာ့ ခဏအသံတိတ္သြားပါတယ္... ျပီးေတာ့မွ လာခ့ဲမယ္ေလတဲ့..။ ဟား..အပိုင္ပဲေပါ့ ေပ်ာ္သြားျပီ ...ကိုယ္လဲ လိပ္စာေပးျပီးေတာ့...အဲ့ဒီမွာ ေစာင့္ေနဖို႕ ေျပာလုိက္တယ္...ငွဲငွဲ ..ဟုိဘတ္အိမ္မွာကူသယ္ေပးဖုိ႕ လူလဲ ပူရေတာ့ဘူး..။ ေျပာင္းရတဲ့ အိမ္ေရာက္ေတာ့ သူငယ္ခ်င္းကလဲ ေရာက္ေနျပီ...ပစၥည္းေတြ ကူသယ္ေပးျပီး အားလုံး အေပၚကို အျပီးအစီး ေရာက္ေတာ့မွ..သူငယ္ခ်င္း ကုိ..

" ဟဲ့ နင္ ငါ့ကို ဖုနး္ေခၚ တာဘာလုပ္မလုိ႕လဲ" ဆိုေတာ့..


" ငါ့ ေမြးေန႕ ဟဲ့.... သူငယ္ခ်င္းေတြကို တစ္ခုခု ေကြ်းမလုိ႕ နင့္ကို အရင္ဆက္တာ ..ခုေတာ့ နင္ေကြ်းတဲ့ မုန္႕ဟင္းခါး စားျပီးျပီ ျပန္ေတာ့မယ္ " တဲ့...။



ကိုယ္ တစ္ကယ္ အားနာသြားပါတယ္...အဲ့ဒါနဲ႕ ကို္ယ္လဲ ေျပာမိေျပာရာ..


" ဟဲ့...နင္ေကြ်းမယ္ဆိုလဲ ေကြ်းသြားေလ" လုိ႕ေျပာလုိက္မိပါတယ္...သူက. " ေတာ္ျပီ ေနာက္မွ ပဲ.." ဆိုျပီးျပန္သြားပါတယ္...။

ကို္ယ္လဲ ေျပာျပီးမွ ေတာ္ေတာ္ ေနာင္တ ရသြားတယ္.... သူခမ်ာ ကူလဲ ကူညီရေသးတယ္..မုန္႕လဲ ေကြ်းရဦး မယ္ဆိုေတာ့ ... ကို္ယ္ေတာ္ေတာ္ မတရားတာပဲ..။ အဲ့လိုပါပဲ...ကုိယ္က အေျပာမတတ္ ...အဆိုမတတ္...ဟင္းးးးးးးးးးးး..ပစၥည္းေတြလဲတစ္ခုမွ မစီရေသးဘူး...သူငယ္ခ်င္းကုိ အားနာတာနဲ႕ပဲ.....အဲ့ဒါေတြ လဲ မလုပ္ခ်င္ေသးဘူး (ဘာမွမဆိုင္) း)......။ ဒါနဲ႕ပဲ...အရင္ဆုံး အိပ္ရာ ခင္းေတြ၊ ေခါင္းအုံး ေတြ အစြတ္စြတ္ ျပီးေတာ့ ေရအျမန္သြားခ်ိဳး..ကြန္ပ်ဳတာေလး ဖြင့္ျပီးေတာ့ ပဲ အရင္အနားယူလုိက္ပါတယ္ေလ...။ မနက္ျဖန္လဲ ခြင့္ယူထားေတာ့ ပစၥည္းေတြ ကဘယ္အခ်ိန္ ရွင္းရွင္းေပါ့ေနာ္..အေရးၾကီးတာက ကိုယ္ပင္ပန္းခဲ့တာေလးေတြ ကို အစ္ကို၊ အစ္မ ၊ သူငယ္ခ်င္း ေတြရဲ႕ အိမ္ေတြ လုိက္လည္ျပီး..အရင္ေျဖေဖ်ာက္ရဦးမယ္ေလ....။

တို႕- ရြာေလး - ေအးခ်မ္းပါေစ။

မေန႕ ကလဲ ဖုန္း က ၾကိဳးစားေခၚေပမယ့္ မရလုိ႕ ...ဒီေန႕ ေခၚေတာ့ ... တူ တူ အသံေလး နဲ႕ ၀င္သြားပါတယ္...။

ဖုန္း ကိုင္တဲ့ ဦးေလးၾကီးကို ကိုယ္ကလဲ အေမ နဲ႕ ေျပာမယ္ေနာ္ ဦးေလး ဆိုျပီး အပိုင္ပဲ ေျပာလုိက္ပါတယ္...

ဟုတ္တယ္ေလ..မေန႕က လဲ ကုိယ့္ဖုန္း မရေတာ့ ဒီေန႕ ေတာ့ အေမ ေစာေစာ စီးစီး လာေစာင့္ေနမွာ ေသခ်ာ ေနတာပဲ...။ ဒါေပမယ့္ ဦးေလးၾကီး ျပန္ေျပာတာက..

"ေကာင္မေလး...နင္တုိ႕ အေမ လာလို႕ မရဘူး..နင္တုိ႕ အေမ မွ မဟုတ္ဘူး..နင္ တုိ႕ဘတ္ ရြာက လူေတြ ဘယ္သူမွ ရြာျပင္ ထြက္လုိ႕ မရဘူး..နင္ ဆက္တာ ငါေျပာျပလိုက္မယ္" တဲ့..

ကိုယ္လဲ ေၾကာင္သြားတယ္....ဒီမွာ ခက္ခက္ ခဲခဲ ေခၚထားရတာကိုး...တစ္လ မွ တစ္ခါ ေလးဖုန္းေျပာရတာ..အဲ့ဒါကို လာလို႕ မရဘူးဆိုေတာ့ လန္႕လဲ လန္႕သြား တယ္...ဘာမ်ားျဖစ္လဲေပါ့..၊

" အာ..ဦးေလး ကလဲ ဘာျဖစ္လုိ႕ လဲ ..အေမတုိ႕ ေနမေကာင္းဘူးလား" ဆိုေတာ့

" နင္တုိ႕ ရြာမွာ တုိက္ပြဲျဖစ္ေနတယ္တဲ့...ဘယ္သူမွ ရြာထဲ ၀င္လုိ႕ မရသလုိ... ရြာထဲကလဲ အျပင္ ဘယ္သူမွ ထြက္လုိ႕ မရဘူး"

ျပီးေတာ့..

" ေတာ္ျပီ ေတာ္ျပီ... ဒီအေၾကာင္းက ေျပာလုိ႕ သိပ္မေကာင္းဘူး..ဒါပဲ"

ဆိုျပီး ဖုန္းခ်သြားပါတယ္...။ ကို္ယ့္မွာ ... ဘယ္ေတာ့ မွ ျပန္ေခၚလုိ႕ ရမွာလဲ ၊ သူတုိ႕ ဘယ္ေတာ့ ရြာျပင္ ထြက္ရမွာလဲ၊ တိုက္ပြဲ ကရြာခံ လူေတြကို ထိမိ ခို္က္မိ ရွိလား...... ဘာဆို ဘာမွ မေမးလိုက္ရဘူး ၊ ဒါေပမယ့္ ေမးလဲ သူက ေျဖႏိုင္မယ့္ ေမးခြန္း ေတြ မဟုတ္ပါဘူးေလ...။

ကိုယ့္ရြာေလးနာမည္က ..စီပင္သာ ရြာတဲ့..။ခုခ်ိန္ထိလဲ မ စီပင္ႏိုင္ မ သာရာႏိုင္ေသးပါဘူး...။ ကိုယ္ ..ရြာမွာေနတုန္းက ..ကိုယ့္ အတြက္ တိုက္ပြဲ ဆိုတာ မထူးဆန္းပါဘူး.. ညၾကီး သန္းေခါင္တိုက္ပြဲ ျဖစ္လို႕ အျမဲ အိပ္ေရးပ်က္ခဲ့ရတယ္ ။ ေနာက္ေဖးက ဗုံးခိုက်င္းထဲမွာ ေသနပ္သံ ေတြ ၾကားက အိပ္ငုိက္ခဲ့ရတယ္...ေနာက္ေန႕ မနက္မိုးလင္းရင္ အိမ္တိုင္ေတြမွာ ေသနပ္က်ည္ဆံမွန္ထားတဲ့ အရာေလးေတြကို လိုက္ေရ ခဲ့ဖူးတယ္..က်ည္ဆံဖူးအခြံေလးေတြကို လုိက္ေကာက္ခဲ့ဖူးတယ္..။ ဒါေပမယ့္.. ခု လုိ အေ၀းေရာက္ျပီး ေနာက္ပုိင္း ပထမဆုံး အၾကိမ္ ျပန္ၾကားရတာပဲ၊ ကုိယ့္ မိသားစုအတြက္ တကယ္စိုးရိမ္ ေနပါတယ္... ။ ကို္ယ္ ဘာလုပ္ေပးတတ္လဲ...ဘာလုပ္ရမလဲ ကြယ္..။ ေန႕တုိင္းဖုန္းဆက္ျပီး တိုက္ပြဲ အေျခအေန ေမးရုံပဲ ရွိေတာ့တာပဲ၊ အေမ နဲ႕ မေျပာရလဲ ...ရြာအေျခအေနေလး သိရ ရင္ေတာ္ပါျပီ...။ ဒီလိုပါပဲ..တုိက္ပြဲျဖစ္ျပီး 1ပတ္ 10ရက္ေလာက္ကေတာ့ ရြာထဲက ရြာျပင္ ထြက္လုိ႕ ရဦးမွာ မဟုတ္ပါဘူး..။ ကိုယ့္ မိသားစု နဲ႕ ရြာေလး..ေဘးအႏ ၱာရာယ္ ကင္းရွင္း ဘုိ႕.. အထိအခိုက္မရွိဘုိ႕ ဆုေတာင္းရုံ မွ တပါး..ကိုယ္ဘာမ်ား တတ္ႏိုင္ဦးမွာလဲ...။

လစာထုတ္တဲ့ရက္ (သို႕) အေမနဲ႕ ဖုန္းေျပာရတဲ့ေန႕..

ဒီေန႕ေတာ့ ရုံးေရာက္တာနဲ႕ ကုိယ့္ လစာ ၀င္မ၀င္ အရင္ စစ္ျဖစ္တယ္... :) ။ လစာ၀င္ ေနျပီ ေပ်ာ္လုိက္တာ.. လစာရလို႕ ေပ်ာ္တာထက္..အေမ နဲ႕ ဖုန္း ေျပာရေတာ့မွာ မုိ႕ ေပ်ာ္တာပါ..။ ကို္ယ္က လစာ ဒီေန႕ရ ဒီေန႕ အိမ္ကို ေငြ လႊဲပါတယ္... ရက္ေတာင္ မကူးပါဘူး... ေသာၾကာေန႕ ၀င္လဲ လႊဲတာပါပဲ..။ ေနာက္ျပီး..အေမ နဲ႕ ဖုန္းေျပာတဲ့ ရက္ကို ဒီလုိ လစာ ၀င္တဲ့ ေန႕ ပဲ ရက္သတ္မွတ္ထားတယ္ေလ..။ ကို္ယ္တုိ႕ ရြာမွာ တယ္လီဖုန္း မရွိပါဘူး.. အဲ့ဒါေၾကာင့္ ဖုန္းကို ေျပာခ်င္တုိင္းေျပာလုိ႕လဲ မရပါဘူး..။ တယ္လီဖုန္းက ကိုယ္တုိ႕ျမိဳ႕ နဲ႕ 2 မုိင္ေက်ာ္ေ၀းတဲ့ ရြာၾကီး တစ္ရြာမွာပဲ ....တစ္လုံး ထဲရွိတာပါ...။ တစ္နယ္လုံးမွာမွ တစ္လုံးထဲ ရွိတဲ့ အဲ့ဒီ ဖုန္း ဟာ...ေခၚရတာလဲ အင္မတန္မွကို ခတ္ခဲပါတယ္...။ အဲ့ဒါေၾကာင့္ ကုိယ္လဲ ဖုန္းေျပာတဲ့ ေန႕ကို လာစာ ထုတ္တဲ့ ... 25၊ 26 ၊ တစ္ရက္ရက္ 6:30 (ရြာမွာေတာ့ 5 နာရီ) လုိ႕ သတ္မွတ္ထားပါတယ္ ။ လစာကလဲ ..အဲ့ဒီ နွစ္ရက္ထဲက ၀င္ခ်င္တဲ့ ေန႕ ၀င္တာပါ...။ ဒါေပမယ့္ အေမ ကေတာ့ 2 ရက္စလုံး လာလာ ေစာင့္ေနတာပါပဲ..။ ကို္ယ္ ကလဲ လစာ ၀င္ျပီးလုိ႕ ေငြလႊဲျပီး ျပီ ဆိုမွ ဖုန္းဆက္ခ်င္တာပါ... ။တစ္ခါတစ္ေလ မ်ားဆို ႏွစ္ရက္ စလုံး ဘယ္လုိမွ ဖုန္းက ေခၚမရပါဘူး..။ ကိုယ္ ေလ ကိုယ့္အေမ...တေမွ်ာ္ေမွ်ာ္နဲ႕ ဖုန္းေစာင့္ေနမွာကို ျမင္ေယာင္ျပီး...ဘယ္လိုမွ စိတ္မေကာင္း ႏိုင္ပါဘူး.။ အေမဟာ..ဖုန္းဆိုင္ပိတ္တဲ့ ည ကိုးနာရီ အထိ ေစာင့္ေနမွာေသခ်ာေနတယ္ေလ..။ ကိုယ္လဲ ဇြဲရွိရွိ နဲ႕ 10 နာရီ ခႊဲ ထိ ထိုင္ရာက မထ ေခၚေပမယ့္လဲ.ေခၚလုိ႕မရ ခဲ့ဘူးဆိုရင္ ညေတာင္ ေကာင္းေကာင္း အိပ္မေပ်ာ္ပါဘူး...အေမ့ အတြက္ စိတ္မေကာင္းျဖစ္ရလုိ႕ပါ...ဒီက ေခၚေန ရဲ႕ သားနဲ႕ ေခၚလို႕ မရဘူး ဆိုတာမ်ား သိပါ့မလား..၊ အေမ သမီးနဲ႕ ဖုန္း မေျပာရလုိ႕ အရမ္းပဲ စိတ္မေကာင္းျဖစ္သြားမလား... ၊ အဲ့လို အေတြးေတြနဲ႕ေပါ့...။ ဘယ္ေတာ့မ်ားမွ .. အေမ နဲ႕ တူတူ ေနရမလဲ .. ။ ဒီေန႕ ဒီလုိ ဒီမွာ ရတဲ့ လစာ ကို မိသားစုနဲ႕ တူတူ ေနတဲ့ ဘ၀ မ်ိဳးကေန ရရင္ ကိုယ့္ေလာက္ေပ်ာ္မယ့္ လူ ရွိပါဦးမလား လုိ႕ စဥ္းစားမိတယ္..။ ဒါေပမယ့္ ... သက္ျပင္းတစ္ခ်က္အသာရိႈက္ရင္း...ဒီေန႕ေတာ့ အိုတီ လဲ မလုပ္ေတာ့ ပါဘူး...အိမ္ကို ေစာေစာ ျပန္ျပီး အေမ့ နဲ႕ စကားေျပာဖုိ႕ ေခၚရအင္မတန္္ ခတ္တဲ့.. ဖုန္းကို ၾကိဳးစားေခၚရဦးမယ္..။ စိတ္မရွည္တတ္တဲ့ ကုိယ္ ဟာ...အေမနဲ႕ စကားေျပာရဖုိ႕ အဲ့ဒီ ဖုန္းကိုေခၚဖုိ႕ေတာ့ စိတ္ရွည္ပါတယ္ေလ.....။ ဘာလုိ႕လဲ ဆိုေတာ့ အေမ နဲ႕ မိသားစုေၾကာင့္ေပါ့..။

ေသြးလႈပြဲ တြင္ KFC ညာစားၾကသူမ်ား

တနဂၤေႏြ ေန႕ကေပါ့.... း)

ျပီးခဲ့တဲ့ တပတ္က အစ္မ တစ္ေယာက္က ေျပာတယ္.... ေနာင့္ ..နင္ေသြးလႈမလားတဲ့..။ လႈခ်င္ရင္စာရင္းေပးတဲ့... ဘာ
မွ မစဥ္းစားဘူး လႈမယ္ ေျပာလိုက္တယ္...။ ကိုယ့္ တစ္သက္လုံး တစ္ခါ မွ ေသြးမလႈဖူးပါဘူး...။ ဒါနဲ႕ပဲ အေဖာ္ရေအာင္
ကုိယ့္ Gmail ထဲမွာ ရွိတဲ့ လူေတြကို chat ျပီး ဆြယ္ပါတယ္.. ေသြးမလႈလား ...ငါ လႈမလုိ႕ေပါ့ေလ..။ တစ္ခ်ိဳ႕ကလဲ လ
ႈမယ္ ..တစ္ခ်ိဳ႕ကလဲ မလႈဘူးေပါ့..။ လႈမယ္ဆိုရင္ စာရင္းေပးဆိုျပီး လုပ္လို္က္တာ.. ကုိယ့္ ကို စာရင္း ေပးတဲ့လူ 4
ေယာက္ရွိပါတယ္..ကုိယ္အပါ 5 ေယာက္ေပ့ါ ေနာ္..။ အဲ့ဒါနဲ႕ ကုိယ့္ကို လာေျပာတဲ့ အစ္မကို ..ကုိယ္က စာရင္းျပန္ေပး
တာေပါ့....အဲ့ဒီ အစ္မ ကလဲ သူေခၚထားတာက 2 ေယာက္ဆိုေတာ့ အားလုံး 7 ေယာက္ဆိုေတာ့ လူမ်ားလို႕ ေပ်ာ္ေနတယ္။
ျပီးေတာ့ ေျပာေသးတယ္ ...နင္တုိ႕ကို ငါ ေသြးလႈျပီးရင္... KFC ေကြ်းမွာပါ တဲ့....။ ေ၀း ေပ်ာ္စရာၾကီးေပါ့ေနာ္...။ ဒီလုိနဲ႕
sunday မွာ တိုပါးရိုး ကိုသြားၾကေရာ... ကုိယ့္ကုိလႈမယ္စာရင္းေပးထားတဲ့လူေတြကို ကုိယ္က spass ေတြ မေမ့ဖို႕ ၊ ေန႕
လည္ 1နာရီ အေရာက္လာဖုိ႕ မွာရတာေပါ့ေလ..။ ျပီးေတာ့ ကုိယ္လဲ ကိုယ့္ကို ေခၚတဲ့ အစ္မနဲ႕ တူတူသြားတယ္..jurong
east interchange ကေန ..506 စီးသြားၾကတယ္..။ ဒီလိုနဲ႕ ကားေစာင့္ေနတုန္း ဖုန္း လာတယ္.. 2 ေယာက္ ကသူတုိ႕ မ
လိုက္ျဖစ္ေတာ့ဘူးတဲ့....သိပ္ေနမေကာင္းခ်င္လုိ႕တဲ့..။ ဟမ္...ကိုယ္လဲ ဘာမွ မေျပာတတ္ေတာ့ဘူး ..ေအးေလ ေပါ့...ျပီး
ေတာ့ ဟိုအမ ကုိ မ်က္ႏွာငယ္ေလး နဲ႕ ေျပာျပရတယ္...။ အဲ့ဒီ အမ ကလဲ ဘယ္တတ္ႏိုင္မလဲတဲ့...။ ဒါနဲ႕ ဘုန္းၾကီးေက်ာင္း
ေရာက္ေတာ့ ဘုရားကန္ေတာ့ ၊ မုန္႕ဟင္းခါးစားျပီးေတာ့... က်န္တဲ့ သူငယ္ခ်င္း ႏွစ္ေယာက္ကို ဖုန္းေခၚတယ္...သူတုိ႕ က
ေျပာတယ္ ေရာက္ေနျပီတဲ့...။ ကုိယ္လဲ ၀မ္းသာသြားတယ္။ ဒီႏွစ္ေယာက္ေတာ့ တကယ္လာတယ္ဆိုျပီး ၀မ္းသာလို႕ မွ မ
ဆုံးခင္...သူတုိ႕ ဆက္ေျပာတာက... ေနာင့္ တဲ့..ဒီအလႈက ဘယ္သူ႕ အတြက္လဲ တဲ့.. ဘာအတြက္လုပ္တာလဲ တဲ့... ကိုယ္
လဲ ေၾကာင္သြားတယ္.. ဟင္...ေက်ာင္း ၀င္း အ၀င္မွာထဲ ကဆိုင္းဘုတ္ေတြနဲ႕ စာေတြ နဲ႕ေလ..အရင္ထဲကလဲ FW ေမလး္
ေတြနဲ႕ ဖိတ္စာေတြရေနတာပဲ ..မသိဘူးလား ဆိုေတာ့...သူငယ္ခ်ငး္က အဲ့ဒီ အတြက္ဆို ..မလႈခ်င္ဘူးတဲ့...ေၾကာက္တယ္တဲ့။
ကို္ယ္ဘာျပန္ေျပာရမလဲ.....ေျပာစရာစကားလဲ မရွိဘူး...။ နားမလည္ ႏိုင္ ဘူး ျဖစ္ေနေပမယ့္..ေအးေလ..ေအးေပါ့ ဆိုျပီး ဖုန္း
ခ် ပစ္မိတယ္..။အစ္မ ကို အားနာျပီး ေတာ့ ဘယ္လို ျပန္ေျပာျပရမလဲ မသိေတာ့ဘူး..။ ဒါနဲ႕ပဲ ကိုယ္တုိ႕ အဖြဲ႕မွာ... 7 ေယာက
္ကေန 3 ေယာက္ပဲ က်န္ေတာ့ တာေပ့ါကြယ္.... 40% ေပါ့. ။. ဒီလုိနဲ႕ ေသြးလႈတဲ့ ေနရာကိုသြားဖုိ႕ ကားေရာက္လာတယ္... 2
စီး ၊ 2 ေနရာ ကိုသြားၾကမယ္..။ ကိုယ္တုိ႕ လဲ ကုိယ္တုိ႕ နဲ႕ နီးတဲ့ ေနရာ ကိုသြားမယ့္ ကားေပၚတတ္ၾကတာေပ့ါ... ။ ကိုယ္တုိ႕
အဖြဲ႕ ထဲက လူေတြ နည္းသြားေပမယ့္ ကားေပၚကို ေသြးလႈမယ့္လူေတြ တတ္လာတာ တစ္ဖြဲ႕ ျပီး တစ္ဖြဲ႕ ေပ်ာ္စရာၾကီး ..။ စာ
ရင္း မေပးရေသးတဲ့ လူေတြလဲ ... ခုေပးလုိ႕ ရေသးလား ဆိုျပီး လႈဖုိ႕ လိုက္လာၾကတယ္...။ ၀မ္းသာ ၀မ္းနည္း ခံစားရတယ္....
ဘာလို႕လဲ ေတာ့ မသိဘူး..။ကား ေပၚမွာ အစ္ကို တစ္ေယာက္က ေျပာတယ္...ေသြးယူတဲ့ အပ္ၾကီးက အၾကီးၾကီးတဲ့.. သူ႕လက
္ညိဳးကို ျပျပီး ဒီေလာက္ၾကီး ရွိတယ္တဲ့..။ ဟင္..ကိုယ္..ေသြးက နဲနဲ ေၾကာင္လာတယ္... ေၾကာက္တာေပ့ါ ေနာ္..အပ္အၾကီးၾကီး နဲ႕
ေသြးကို ေဖာက္ယူမွာဆိုေတာ့ နာမွာပဲေပ့ါ...ဒါေပမယ့္ ... ကိုယ္ မျငင္းရဲေတာ့ဘူးေလ...ကိုယ္ သာမလႈေတာ့ဘူး ထပ္ေျပာရင္ ...
ဟိုအစ္မ ကိုကိုယ့္ကို ဖေနာင့္နဲ႕ကို ေပါက္မွာ...ဟင့္ဟင့္။ ဒီလိုနဲ႕ ေသြးလႈရမယ့္ ေနရာကိုေရာက္ေတာ့ ..ကိုယ္လဲ ကားေပၚကသာ
ဟန္မပ်က္ဆင္းေပမယ့္ ..ေသြးက နဲနဲ ပ်က္ေနျပီ...။ အပ္က အၾကီးၾကီးတဲ့ ..ဘုရားဘုရားေပါ့. ဘုရားတျပီး ကားေပၚက ဆင္းလုိက
္တယ္..။ အထဲကို တာ၀န္က်ေနတဲ့ လူေတြ က...ေသြးလႈဖုိ႕ ၀င္လာတဲ့ ျမန္မာေတြကို ၾကည့္ျပီးေတာ့.. မ်က္လုံးေတြ ျပဴးေနၾကတယ္..
လူေတြက 40 ေက်ာ္တာကို..။ ဒါနဲ႕ form ေတြျဖည့္ၾကေပါ့.... ေသြးလႈဖုိ႕ အဆင့္ 3 ဆင့္ကို ျဖတ္ရတယ္...။ ပထမအဆင့္ကို ေခၚဖုိ႕
ေစာင့္ေနတုန္း...ေသြးေၾကာေတြ က်ဥး္လား က်ယ္လား လုိက္စမ္းသတ္တဲ့ အစ္မ တစ္ေယာက္က လုိက္စမ္း ေနတယ္... ျမန္မာပါပဲ.။
ကိုယ့္ ကုိစမ္းေနေတာ့ ဘယ္ဘတ္လက္က ေသြးေၾကာက ေသးလုိ႕တဲ့ လႈလုိ႕ မရဘူးတဲ့ ...ညာဘတ္ ကိုထပ္တုိင္းတယ္...ညာဘတ္
ကေတာ့ ရပါတယ္တဲ့...။ ဘာလုိ႕လုိက္တုိင္းတာလဲ အစ္မ လို႕ ေမးၾကည့္ေတာ့ အပ္က ၾကီးလုိ႕တဲ့... အမေလး... ကို္ယ္ေအာ္ျပီး ထြက
္ေျပးခ်င္လာျပီ...ဒါေပမယ့္ သူက ဆက္ေျပာတယ္..ထုံေဆး ေပးမွာပါတဲ့.. ဟယ္...၀မ္းသာလိုက္တာ ေျပာမေနပါနဲ႕ေတာ့...လူကလဲ
ျပန္ျပီး တက္ၾကြလာတယ္... ။ ျပီးေတာ့ ကုိယ္ ေသြးလႈေနတဲ့ အခ်ိန္ ဓာတ္ပုံရိုက္ေပးဖုိ႕ အစ္မ ကိုလဲ ေျပာထားရေသးတယ္...ဟဲဟဲ။
သူက လႈလို႕ မရလုိ႕ မလႈပါဘူး..။ အဲ့ဒီ ေသြးေၾကာလိုက္စမ္းေနတဲ့ အဆင့္မွာပါပဲ ကိုယ္တုိ႕ အဖြဲ႕ 3 ေယာက္ထဲ ကတစ္ေယာက္က
ေသြးေၾကာေသးေနလို႕ လႈလုိ႕ မရတဲ့ ထဲပါသြားပါတယ္..။ 2 ေယာက္ပဲ က်န္တာေပါ့ေနာ္..။ ဒါနဲ႕ ပထမအဆင့္ ကိုယ့္ကို ေခၚေတာ့
ကုိယ္သြားေတာ့ ကိုယ့္ form ေလးေပး..သူတုိ႕ လဲ ကြန္ပ်ဴတာထဲ သြင္းစရာရွိတာ သြင္းေပါ့..။ ဒုတိယ အဆင့္ေခၚဖုိ႕ ထပ္ေစာင့္ရပါ
တယ္...။ တစ္ခ်ိဳ႕ ေသြးလႈတဲ့ လူေတြလဲ လႈေနရပါျပီ..။ ဒုတိယ အဆင့္က ..ကုိယ္အေလးခ်ိန္တိုင္း. ေသြးေပါင္ခ်ိန္တုိင္း.. အပူခ်ိန္
တုိင္း တဲ့ေနရာေပါ့...အဲ့ဒါ ကဆရာ၀န္ ေတြ တိုင္းတာ... ကိုယ့္ အလွည့္ကို ေခၚတာလဲ ျမန္မာ ဆရာ၀န္မပဲ...။ကိုယ့္ ကို အသက္
ဘယ္ေလာက္ရွိျပီလဲ တဲ့ ..လႈလို႕ေရာ ရျပီတဲ့လား တဲ့..22 ေက်ာ္ ရွိပါျပီ ရွင့္ ဆိုေတာ့..ေအာ္ ၾကည့္ရတာ ငယ္ငယ္ေလးလိုပဲတဲ့..
ဟဲဟဲ (ၾကြားတာ.)။ ဒါနဲ႕ ဒုတိယ အဆင့္ ေအာင္ျပီး လုိ႕ တတိယ အဆင့္ေရာက္ေတာ့ ေသြးေဖာက္ပါတယ္...ျပီးေတာ့ ျပြန္လိုေလးထဲ
ကို ထည့္ျပီး တိုင္းတယ္.. ခဏေစာင့္ပါဆိုျပီး..စက္၀ိုင္းလို လည္ေနတဲ့ ထဲကို ကိုယ့္ေသြးကို စကၠဴလို ေလးမွာ သုတ္ျပီး အဲ့ဒီ လည္ေန
တဲ့ ထဲထည့္ပါတယ္...။ ခဏ ေနေတာ့ လႈလုိ႕ မရပါတဲ့...။ iron နည္းေနတယ္တဲ့ ..။ ကိုယ္လဲ ေၾကာက္သြားျပီးေတာ့... ခုန က ကိုယ့္
ကို စမ္းတဲ့ ဆရာ၀န္မေလး(ျမန္မာ) ဆီ ေျပးတာ....။ အဲ့ဒီ အမေလး က မေၾကာက္ပါနဲ႕ သံဓာတ္ နည္း ေနတာပါ တဲ့ ေဆးေပးလုိက္
မယ္တဲ့... ေဆးေသာက္ျပီး ရင္ လႈလို႕ ရပါျပီတဲ့... ဟင့္။ အဲ့ဒါနဲ႕ ကိုယ္လဲ ေအာင္ျမင္စြာ ဆုတ္ခြာ လာခဲ့တယ္...။ ကိုယ္တုိ႕ အဖြဲ႕ထဲ
မွာ 1 ေယာက္ပဲက်န္ေတာ့တာေပါ့ ေနာ္..။ ေစာင့္ေနတဲ့ အမ ကို မ်က္နွာငယ္ေလးနဲ႕ အက်ိဳးအေၾကာင္းေျပာျပျပီးေတာ့ က်န္တဲ့ တစ
္ေယာက္ကို ဆက္ေစာင့္ေနပါတယ္...။ ခဏေနေတာ့ အဲ့ဒီ က်န္တဲ့ တစ္ေယာက္ကလဲ..... မ်က္နွာ မေကာင္းစြာ(နဲနဲေတာ့ စပ္ျဖဲျဖဲ)
နဲ႕ ျပန္လာပါတယ္...သူလဲ လႈလုိ႕ မရပါဘူးတဲ့...သံဓာတ္နည္းေနပါတယ္တဲ့...။ ကိုယ္တုိ႕ အဖြဲ႕ ရဲ႕ ေအာင္ျမင္မႈရာႏႈန္း ကေတာ့ ပထမ
7 ေယာက္ ..ေနာက္ ေတာ့ 3 ေယာက္ ..ေနာက္ေတာ့... 0% ေအာင္ျမင္တာေပါ့ေနာ္...။ အစ္မ ကေျပာတယ္...နင္တုိ႕ လႈလုိ႕ လဲ
မရပဲနဲ႕ တဲ့...ငါကေတာ့ ဓာတ္ပုံ ရိုက္ေပးဖုိ႕ ေစာင့္ေနတာတဲ့. ငါေကြ်းမယ့္ KFC ကိုညာစားၾကတယ္တဲ့...။ အဲ့ဒီလုိနဲ႕ ကိုယ္တုိ႕ လဲ
ေအာင္ျမင္စြာ ဆုတ္ခြာ လာခဲ့ၾကေတာ့တာေပါ့ေနာ္...။ အမ ကေျပာတယ္..... စိတ္ရွိဖို႕ပဲ လုိတာပါတဲ့...ငါတုိ႕ စိတ္ရွိလုိ႕ပဲ လႈတဲ့ ဌာန
ကိုေတာင္ ေရာက္လာျပီးျပီပဲ တဲ့...အဓိက လုပ္ဘုိ႕ ထက္ ..လုပ္ခ်င္တဲ့ စိတ္ရွိ ဘို႕ ပဲ လုိတာတဲ့.... ဟုတ္တယ္ေနာ္...။

နန္းေမဇင္ေအး

စကာၤပူ ကို ဘာေၾကာင့္ ေရာက္လာတယ္...

အပူအပင္ မရွိ တဲ့လူ ျဖစ္ခဲ့ဖူးပါတယ္တစ္ခ်ိန္တုန္းကေပါ့.. ဒါေပမယ့္...လြန္ခဲ့တဲ့ ႏွစ္နွစ္ ေလာက္ကစျပီးေတာ့ ..ကုိယ့္ မွာ ပူပင္စရာေတြ မ်ား လိုက္တာ..။

ကုိယ္ ရန္ကုန္မွာ...အလုပ္လဲလုပ္ ေက်ာင္းလဲ တတ္ေနတုန္း.... မေမွ်ာ့္လင္တဲ့ သတင္းဆုိး တစ္ခု ၾကားရပါတယ္...။ အဲ့ဒါ ကေတာ့ မေလး မွာ လုပ္ေနတဲ့ ကုိယ့္အကို... ရုတ္တရက္ သတိ ေမ့ လဲက်သြား ျပီးေတာ့ ေဆးရုံ တင္ထားရတာ... 10 ရက္ ရွိျပီ..ခုထိ သတိ မလည္လာ ေသးပါတဲ့ ။ သတင္း ၾကားၾကား ခ်င္း ကုိယ္ဘာလုပ္ ရမလဲ မသိ...ထူပူ ျပီးေတာ့... စုိးရိမ္စိတ္ ေတြနဲ႕ ..အေယာင္ ေယာင္ အမွားမွားပဲ..။ ပထမဆုံး ကုိယ့္ မိသားစု ကို အေၾကာင္းၾကား ... ျပီးေတာ့ ဘုရား ေရွ႕ မွာ ဆုေတာင္း ေမတၱာပို႕ေပါ့..။ ကိုယ္ တုိ႕ေမာင္ႏွမ ေတြထဲမွာ ေယာက္က်ား ေလးဆိုလို႕ ဒီ အကို္ေလး တစ္ေယာက္ပါ တဲ့အတြက္.. အေမ့ အသည္းေက်ာ္ ဒီအကို အေ၀းမွာ တစ္ခုခု ျဖစ္ရင္... ကုိယ့္ အေမ အတြက္ မလြယ္ဘူးေလ..။ ေနာက္ရက္ မွာ အစ္မ ရန္ကုန္ကို တတ္လာတယ္... ျပီးေတာ့ ..မေလး ကိုဖုန္းေတြ ဆက္.. ေဆးရုံ စားရိတ္ေတြ ပို႕ေပါ့..။ 12 ရက္ေျမာက္ေန႕မွာ သူသတိ လည္လာတယ္တဲ့..။ ဒါေပမယ့္ အတိတ္ေမ့သလို ျဖစ္ေနပါတယ္တဲ့...။ ဘာပဲ ျဖစ္ျဖစ္ ရန္ကုန္ျပန္ပို႕ေပးပါဆိုတဲ့ ကုိယ္တုိ႕ မိသားစုရဲ႕ ေတာင္းဆို ခ်က္ေၾကာင့္ မေလး မွာ ရွိတဲ့ အကို႕ ရဲ႕ သူငယ္ခ်င္းေတြ နဲ႕ အကို ၀မ္းကြဲေတြက... အတတ္ႏိုင္ဆုံး ကူညီ ခဲ့ၾကပါတယ္...။ ဒီလိုနဲ႕ အကို ရန္ကုန္ကို ျပန္ေရာက္လာ ျပီးေတာ့... သူ႕ ရဲ႕ မသက္သာ တဲ့ ေရာဂါ အတြက္ SSC မွာ ဆက္ကု... အိမ္က မိသားစု အားလုံး ရန္ကုန္ တတ္လာတဲ့ အတြက္ ေနာက္ပိုင္း စီးပြားေရး ကုိ ၾကည့္မယ့္ သူမရွိ... ကိုယ္ ကလဲ... ၀င္ေငြ အတြက္ တစ္ဘတ္တစ္လမ္း ဘယ္လမ္းကမွ မကူညီႏိုင္ ။ အရမ္းကို စိတ္ဆင္းရဲ ခဲ့ရပါတယ္...ကိုယ့္ အကို ရဲ႕ ေရာဂါ ကလဲ..ခဏနဲ႕ေပ်ာက္မယ့္ ေရာဂါ မဟုတ္ေလေတာ့ ....ကြယ္။ ဒါနဲ႕ပဲ...စလုံး မွာရွိတဲ့ ဦးေလးကို စာေရး ျပီး အက်ိဳးအေၾကာင္းေျပာျပ ... ေခၚေပးပါ ေျပာရတယ္..။ ျပီးေတာ့ ဒီကို ထြက္လာဖုိ႕အတြက္ လုိအပ္မယ္ထင္တာေတြကို ႏွစ္လ အတြင္း အျပီးလုပ္...။ အဂၤလိပ္စာ သင္တန္း ဘာသင္တန္း ညာသင္တန္း ဘာမွကို အေျခခံ မရွိခဲ့ပါဘူး..။ ဒီကိုလာ မွာေတာင္ ကိုယ့္ဘာသာ က်ိတ္လုပ္ခဲ့တယ္.. မိသားစု သိရင္ ဒီကို လာဖို႕ အတြက္ ေငြေရးေၾကးေရး စိတ္ပူမွာ စုိးတဲ့အတြက္... ကိုယ့္ရဲ႕ ဆရာမၾကီး ေတြနဲ႕ တိုင္ပင္ျပီး...သူတို႕ ထုတ္ေပးတဲ့ ေငြေလး... USD800( ေလယာဥ္လက္မွတ္ခအပါ) နဲ႕ ကို္ယ့္ အသက္ 21 မျပည့္ခင္ေလးမွာ ထြက္လာခဲ့ပါတယ္...။ ကို္ယ့္ရဲ႕ မိသားစု ကို တဘတ္တလမ္းက ျပန္လည္ ေက်းဇူးဆပ္ဖုိ႕ အတြက္ ရည္းစူးျပီးေတာ့ လာတဲ့ ခရီးျဖစ္တဲ့အတြက္ အစစ အဆင္ေျပပါေစလုိ႕ သစၥာျပဳခဲ့တယ္...။ ဒီမွာလဲ ဦးေလး ေတြက အေတာ္အတန္ ေျပလည္တဲ့( ႏိုင္ငံသားျဖစ္ေနျပီ) သူေတြ ျဖစ္ေနေလ ေတာ့ ကုိယ့္အတြက္ ..စားဖို႕၊ ေနဖုိ႕ ၊ အလုပ္ေလွ်ာက္ဖုိ႕ ကြန္ျပဴတာမွ အစ ... Ezlink card၊ ဖုန္း ၊ အားလုံး အသင့္ျဖစ္ေနခဲ့ပါတယ္...။ အလုပ္ေလွ်ာက္ဖုိ႕ အတြက္ ဦးေလး ရဲ႕ အမ်ိဳးသမီး ကလဲ အားလုံး အစစ ဘယ္လုိ ေလွ်ာက္ရတယ္...အင္တာဗ်ဳး ဘယ္လို ေျဖရမယ္ကအစ ...သင္ေပးခဲ့တယ္...။အလုပ္ရေတာ့ အလုပ္ထဲက... မန္ေနဂ်ာ ကအရမ္းကုိ သေဘာထားျပည့္၀ သနားတတ္သူ ျဖစ္တဲ့ အတြက္ ကုိယ့္အတြက္ ခုေတာ့အားလုံးအဆင္ေျပေနပါျပီေလ...။ ရည္းမွန္းထားတဲ့ အတိုင္း အိမ္ကိုလဲ ... ျပန္လည္ေထာက္ပံ့ႏိုင္ခဲ့့ျပီ....။ ေက်းဇူးတင္ရမယ့္ သူေတြ ဆရာ နဲ႕ ဆရာမၾကီး ၊ ဦးေလး နဲ႕ အန္တီ ၊ အလုပ္ခန္႕ေပးတဲ့ မန္ေနဂ်ာ..က်န္တဲ့ ကိုယ့္အတြက္ အမ်ားၾကီး ၀ုိင္း၀န္း...ကူညီခဲ့ၾကတဲ့ မိတ္ေဆြ အားလုံး ကို အမ်ားၾကီး ေက်းဇူးတင္ပါတယ္ေလ။